Beste wensen en zo...

Meteen de koe bij de horens vatten, de draad oppakken en de daad bij het woord voegen; een van mijn goede voornemens in 2012 is het beter verzorgen van mijn site. Natuurlijk duurt het nog "maanden" voordat ik daadwerkelijk vertrek naar Santiago de Compostella (SdC), maar de voorbereidingen zijn in volle gang. Zo heb ik mijn uitrusting goeddeels compleet en ligt de te volgen route redelijk vast. De komende maanden zal ik veel moeten trainen. Daar ben ik de afgelopen maanden natuurlijk ook al mee bezig geweest, maar nu zal ik in een hogere trainingsversnelling moeten komen. Ook meerdaagse tochten staan op het programma. T.z.t. zal ik daar verslag van doen.

Mijn exacte vertrekdatum staat nog niet vast, hoewel ik er steeds meer van overtuigd begin te raken om ergens “eind juni” of “begin juli” te vertrekken. Het belangrijkste uitgangspunt dat ik hierbij hanteer is dat ik pas aan het eind van de zomer over de Pyreneeën wil trekken. In de eerste plaats is het dan niet meer zo bloed verziekend heet op de Meseta en in de tweede plaats lopen er dan veel minder Spaanse studenten over de Camino. Kennelijk is het zo dat Spaanse studenten extra studiepunten kunnen verdienen als ze aan kunnen tonen (een stukje van) de Camino gelopen te hebben. Nu heb ik niets tegen Spaanse studenten, maar wel tegen het luidruchtig feestgedruis waarmee deze jongelui de Spaanse herbergen plegen op te vrolijken. En dat liefst de hele nacht door en in groten getale.

Omdat Internet zo’n beetje uitpuilt van informatie over de Camino (jaarlijks doen zo’n kwart miljoen pelgrims SdC aan, waarmee ik maar even wil aangeven dat ik niet de enige idioot ben) ben ik er ook achter gekomen dat de commercie flink heeft toegeslagen op het Spaanse deel van deze beroemde pelgrimsroute. Het is Big Business geworden. Het komt voor dat grote groepen Wannabee-pelgrims zich onder begeleiding van een gids op de meest fraaie stukken van de Camino begeven. De inhoud van hun dagrugzakje bestaat doorgaans uit een banaan, een flesje water, een tube zonnecrème en een vette creditcard. De rest van de bagage gaat met de bus mee. Als je toevallig even geen zin hebt om die dag te lopen ga je in de bus zitten die je zal vervoeren naar het door de gids vooraf gereserveerde luxe onderkomen. De minder fraaie stukken van de tocht slaat zo’n georganiseerd gezelschap sowieso over. Vanuit commercieel oogpunt bezien is zo’n gezelschap natuurlijk veel lucratiever en hebben de sukkels, die het allemaal zelf moeten regelen en hun eigen rugzak dragen, het nakijken.

Deze sukkel zal het dus moeten hebben van de relatieve rust tot aan het gebergte dat het Iberisch schiereiland scheidt van het land van Sarkozy. Maar vóórdat het zover is zal er nog heel wat gelopen moeten worden.