Mijmeringen van een Infanterist

Vandaag heb ik voor het eerst in het nieuwe jaar buitendienst gehad. Nu ben ik al ruim twee maanden buiten dienst, maar die heb ik hoofdzakelijk binnen doorgebracht. De taalpuristen onder ons noemen zoiets binnendienst. Voor alle duidelijkheid; in de tijd dat ik nog actief diende had ik de laatste jaren doorgaans binnen dienst. Daarvoor, als jonge Infanterist, had ik zeer regelmatig buitendienst. Bij kenners staat dit fenomeen beter bekend als velddienst. Een van de voorrechten van het buiten dienst zijn is dat je zelf mag bepalen wanneer je buitendienst hebt. Zowel de heer Timofeeff als die-clown-van-een-Paulusma voorzagen voor vandaag droog weer. De ervaring heeft geleerd dat je juist dán wantrouwig moet zijn, maar goed; de heren kregen van mij het voordeel van de twijfel.

Omdat ik zo langzamerhand alle bomen in de omgeving van Ede bij voor- én achternaam ken, besloot ik mijn wandeltocht te plannen op en rond de Posbank. Gesitueerd op de zuid-oosthellingen van het Veluws Massief heeft dit gebied zijn huidige vorm gekregen door het voortstuwende landijs in onze laatste ijstijd, zo’n slordige 20.000 jaar geleden. Deze stuwwallen zijn begroeid met bos en heide en zijn een van de fraaiste stukjes natuur dat nog redelijk oorspronkelijk is gebleven. Nu ben ik dol op natuurschoon, maar je moet er wel een kop koffie bij nuttigen. Dus snel naar het gelijknamige restaurant dat op een steenworp van de eigenlijke Posbank ligt. Het parkeerterrein van dit restaurant vormde als zodanig het start- en vertrekpunt van mijn route (zie bijgevoegd kaartje).

Ondanks het pittige reliëf loop je er als wandelaar relatief snel doorheen. Nu grenst het terrein van de Posbank min of meer aan het voormalig militair oefenterrein het Rozendaalsche Veld. Heden ten dage beheert defensie dit gebied niet meer en is het in eigendom overgegaan naar Staatsbosbeheer, het Gelders Landschap of Natuurmonumenten. In ieder geval lag de keuze voor de hand dit natuurgebied in mijn route op te nemen.

Daar loop je dan, als jongere oudgediende. Het eerste dat opviel bij het betreden van het Rozendaalsche Veld was dat het terrein niet wezenlijk was veranderd. Waarom zou het ook? Het lag er immers toch al 20.000 jaar zo bij? Nou dan. Hier en daar stond toch wel veel opschot van Vliegdennen, maar daar werd door een paar gifgroene mannetjes met vervaarlijke kettingzagen meteen korte metten mee gemaakt. Goed zo. Als je dit niet doet, is straks de heide helemaal dichtgegroeid. Al kuierend langs de dominerende brandtoren ging ik in gedachten een dikke dertig jaar terug in de tijd. Dit was onze speeltuin. Hier werd het “kleine werk” onderwezen aan talloze lichtingen dienstplichtige Infanteristen. Hier leerde de rekruut zich te camoufleren, werden wachten en posten te velde ingericht met behulp van het VEITONO, werden de gangen bij dag en bij nacht aangeleerd en werd het lopen in formatie beoefend. Elk stukje terrein had z’n specifieke kenmerken en daar werd, oefen-technisch gezien, handig gebruik van gemaakt.

Tegenwoordig maakt de gegoede burgerij van Arnhem handig maar ook excessief gebruik van dit terrein en wel als dé ultieme plek om je hond uit te laten. Nu ben ik van huis uit een echte dierenliefhebber (vooral goed doorbakken met verse champignons ben ik er gek op). Toch kent ook mijn dierenliefde zijn grenzen. Als ik als natuurminnend wandelaar eerst balletlessen moet volgen om, gelijk een gereïncarneerde Rudolf Nureyev, de ontelbare hondendrollen te ontwijken, dan gaat mij dit duidelijk te ver. Aan het begin van het voormalig oefenterrein is tegenwoordig een parkeerplaats aangelegd. Het is beslist een cliché, maar alle geparkeerde auto’s waren óf stationwagens óf terreinwagens. In ieder geval bovenmodaal voertuigen waar handig veel honden in konden. Als wandelaar-met-een-rugzak viel ik meteen uit de toon; ik had geen hond bij me. Mijn gebrek werd gelukkig ruim gecompenseerd door diverse dames die meerdere Fikkies bij zich hadden. Het was een kakofonie van jewelste . De baasjes probeerden met stoere commando’s het geblaf van de uitgelaten honden te overstemmen. Doorgaans had dit bijzonder weinig effect op het gedrag van de Bello’s. Het Rozendaalsche Veld is verworden tot een Walhalla voor mensen als Cesar Millan. Ruimhartig als ik ben is deze kleine Mexicaan hier van harte welkom. Kan ie meteen de eigenaren van die honden ook eens leren fluisteren.