Trainen 1

Weten jullie wat een Morton-neuroom is? Ik inmiddels wel, ofschoon deze kennisname slechts door pijnlijke ervaring heeft plaatsgevonden. Ook handig is een zoon met een fysiotherapeutische achtergrond en een enerverend gesprek met een podotherapeut. Vervolgens is ook Internet een dankbare bron. Zoek op: http://www.lopenzonderpijn.nl/morton-neuroom-mortons-neuralgie.html en jullie weten voldoende om te weten dat deze aandoening pijnlijk, lastig en buitengewoon ongewenst is voor een pelgrim-in-spe. Goeiendag, wat een gehannes zeg. Hoe komt een mens hieraan? Belangrijker nog; hoe komt een mens hier weer vanaf? Talrijke bronnen beweren dat dit een typische vrouwenkwaal is. Juist door het dragen van hoge hakken wordt de voorvoet flink samengeperst en raken zenuwuiteinden dusdanig bekneld dat lopen zeer pijnlijk en in ernstige gevallen zelfs onmogelijk wordt. Jullie zullen me echter op mijn woord moeten geloven wanneer ik, in alle openheid en eerlijkheid, verklaar dat ik recentelijk toch écht niet op hoge hakken heb gelopen. Tina en Larisa hebben een veel kleinere schoenmaat, dus dáár kan het niet aan liggen.

Uiteindelijk heb ik aangepaste (steun-)zooltjes gekregen voor mijn wandelschoenen en, hiep, hiep, hoera, ik heb geen last meer van meneer Morton. Het is wel even wennen, want het is net of je op eieren loopt. Vervelend bijverschijnsel is dat die aangepaste inlegzooltjes bij de hak ongeveer 2 millimeter dunner zijn dan de standaard inlegzooltjes, waardoor de hak van mijn voet enigszins gaat glijden. Tot een afstand van ongeveer 20 kilometer levert dit geen noemenswaardige problemen op. Vandaag heb ik echter 29 kilometer gelopen, met een aardige blaar op mijn linker hak als bijzonder ongewenst gevolg. Toch maar weer terug naar die podotherapeut (een duur woord voor Halve Zool) om te reclameren en betere zooltjes af te smeken.

Met het lijf zelf gaat het redelijk tot goed. Jullie moeten overigens de hartelijke groeten hebben, maar dit terzijde. Natuurlijk wordt een mens moe van een wandeling met een goed gevulde rugzak en natuurlijk ben ik nog lang niet op het gewenste trainingsniveau, maar toch kan ik nú al merken dat ik meer kan dan vóórdat ik met trainen begon. Het is nu een kwestie van het trainingsritme handhaven en steeds de tochten iets in afstand verlengen. Wanneer dat goed gaat wil ik ook in heuvelachtig terrein trainen, aangezien welingelichte bronnen beweren dat de derde dimensie in Frankrijk en Spanje een aardig woordje meespreekt. Zuid-Limburg of de Ardennen dus. Je kunt er maar beter rekening mee houden.

Tot het zover is houden we ons maar bezig op het handig bereikbare Veluws Massief en in het lager gelegen Rivierenland. Zo ook vandaag. Vandaag ging de tocht dwars door het Binnenveld, langs het riviertje de Grift, richting de Grebbeberg. Voorts naar de Blauwe Kamer om met het pontje bij Opheusden de Nederrijn over te steken. Vervolgens over de dijk naar het Lexkesveer om, na wederom een rivieroversteek, via Wageningen en Bennekom terug te keren naar Ede. Gisteravond nog naar de laatste weersverwachting gekeken. Volgens diverse Nederlandse weerjongens zou het in ieder geval droog blijven, met in de middag zelfs kans op een zonnetje. Ideaal wandelweer! Toch? Toen ik rond het middaguur, redelijk natgeregend, een horecagelegenheid binnenstapte had mijn vertrouwen in ons Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut een lelijke deuk opgelopen.

De ambiance van het etablissement deed zeer pittoresk aan. De tijd had hier minstens 50 jaar volledig stilgestaan en ik had het gevoel alsof Bromsnor en Swiebertje elk moment binnen konden vallen. De enige klant in het café was een zuivere inteelt-autochtoon, die reeds lang in het genot van zijn AOW was, en dapper doch kansloos streed tegen het bejaardenhuis. De eigenaar van het café had kans gezien een zeug te dresseren door haar op haar achterpoten te laten lopen. Toen later bleek dat ze ook nog een dienblad kon vasthouden, mocht ze de bediening in. Ik bestelde een koffie. Ze keek daarbij alsof ik bij de Hema om de verzamelde werken van Multatuli had gevraagd en bij het afrekenen kreeg ik een bijkans onbedwingbare neiging de tafel van vijf nog eens grondig uit te leggen. Uiteindelijk is het toch nog allemaal goed gekomen en kon ik, enigszins opgedroogd, mijn tocht hervatten. Nooit geweten dat het geduld van een pelgrim al in het voortraject zó hevig op de proef kan worden gesteld. Dat beloofd nog wat voor de toekomst.