Trainen 3

Ziezo! De spreekwoordelijke kogel is door de kerk; ik heb mijn vertrek vastgesteld op maandag 25 juni 2012. Een belangrijk ijkpunt bij deze vaststelling is de datum waarop ik de Pyreneeën verwacht te bereiken. Dat moment heb ik gesteld op 15 september. Waarom? Omdat het in de vakantiemaanden een gekkenhuis is in de Spaanse albergue’s. Ook is het in de zomermaanden veel warmer dan in het najaar. Echt veel later in het jaar wil ik ook niet over de Pyreneeën trekken, want het is vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port nog een redelijke tippel naar Santiago en ik wil daar ook niet onder winterse omstandigheden arriveren. Ergens eind oktober hoop ik uiteindelijk mijn einddoel (Cabo Finisterre) bereikt te hebben. Ga ik in wandeldagen terugrekenen vanaf 15 september, dan kom ik uit bij begin juli. Plan ik voor de zekerheid een week extra in, het moet niet teveel op werken gaan lijken, dan kom ik uit op 25-06-2012. Vandaar.

Gisteren heb ik nog een aardig stukkie gekuierd. Met een kleine 30 km in gedachten liep ik het eerste stuk richting Veenendaal. Laat nu juist dit traject worden voorzien van een volledig nieuw wegdek. Voor het gemak had men alvast het asfalt, inclusief fundering, verwijderd en zover het oog reikte lag er een omgewoelde strook die meer deed denken aan de Kalahari dan aan Gelderland. Borden gaven aan dat het traject voor alle verkeer was gesloten. Een rekenmeester had becijferd dat dit geintje toch wel anderhalve maand ging duren. Daar sta je dan. Met je goeie gedrag. En je rugzak. En je Garmin. Aangezien ik weinig trek had ter plaatse mijn route aan te passen, besloot ik mijn stoute wandelschoenen aan te houden en mijzelf wat extra trainingswaarde te gunnen. Na circa twee kilometer door zand en losse stenen geploeterd te hebben ontwaarde ik de eerste activiteiten die iets wegwerkerigs in zich hadden.

Naast een enorm apparaat in ruste stonden een paar mannetjes in jodelend-oranje verkeersvesten overduidelijk hun beroepskeuze te betreuren. De oudste van het stel, met een kop als een schildpad, leek mij iemand die in zijn jeugd graag pianostemmer had willen worden, maar dit niet mocht van zijn despotische vader. En nu stond hij hier de steel van zijn schop krom te leunen. Het stel keek mij meewarig aan en op mijn “Goedemorgen” kreeg ik zowaar enig mompelend respons, maar meer activiteit zat er niet in. Ja, nou snap ik ook waarom die werkzaamheden anderhalve maand moeten duren.

Na Veenendaal bereikte ik de uitlopers van de Utrechtse heuvelrug. In dit gebied staan een paar onpeilbaar droefgeestige nederzettingen, waar mensen wonen die daar in hoge mate thuishoren. Begrijp me goed; van mij heeft de bevolking van Elst het volste recht de zondagsrust te respecteren, maar dan moeten we op een doordeweekse dinsdag wel normaal gaan doen. Inmiddels had ik er ruim twaalf kilometer opzitten en dan krijgt een mens ernstig behoefte aan een stoel en een bak koffie. Aangezien de lente die dag in staking was mocht er van mij ook wel een kachel bij. Maar waar ik ook keek: géén café, restaurant of pannenkoekenhuis. Doorlopen dus.

De veerman op het pontje naar Ingen was ook al geen vrolijke Frans. Het was een slecht uitgeslapen mannetje wiens droefgeestige levensgeschiedenis met blokletters op zijn versleten gezicht stond.
Door mijn aanwezigheid gaf ik zijn leven tien minuten inhoud. Gelukkig stond er aan de zuidelijke veerstoep een café. Let nu vooral even op de vorm van de verleden tijd in de vorige zin, want inmiddels had het pand een andere bestemming gekregen en stond ik weliswaar aan gene zijde van de rivier, maar nog steeds met een houten bek. Doorlopen dus.

Mijn route vervolgend wandelde ik over de dijk in oostelijke richting met het voornemen de Rijn bij Rhenen wederom over te steken middels het daartoe ter beschikking staande pontje. Rhenen beschikt over een zeer pretentieuze kerktoren die het dorpje een fiks aantal maten te groot is en waardoor het ding in de verre omgeving dominant aanwezig is. Het pontje van Rhenen meert vlak bij de toren aan, die zich daardoor uitstekend leent als ver verwijderd oriëntatiepunt. Gelukkig loop je zes kilometer over de dijk in een werkelijk schitterende omgeving en daardoor valt het enigszins te billijken dat die verrekte toren maar niet dichterbij lijkt te komen. Dan blijkt na een uur de afstand toch overbrugbaar en had ik deze keer geluk; aan de noordelijke veerstoep was een druk bezochte horecagelegenheid gevestigd en dat was maar goed ook, want die bak koffie werd in mijn gedachte steeds lekkerder. Er was maar één piepklein nadeeltje; de pont was uit de vaart genomen. Nu zat er niets anders op dan de brug te nemen die gelukkig niet al te ver verwijderd was. Na de brug had ik naar het centrum van Rhenen kunnen lopen voor die ontzettend lekkere bak koffie, maar dat zou me op drie kilometer extra komen te staan. Doorlopen dus.

Inmiddels verscheen er een zonnetje als een verlegen meisje met goede bedoelingen. Meteen zag de wereld er een stuk vriendelijker uit en werd het minder fris. De vermoeidheid begon echter parten te spelen en uiteindelijk na 26 kilometer moest ik écht even rust houden. Schoen en sokken uit, matje uitrollen en een half uurtje in mijn favoriete houding. Een wijze les voor de volgende keer; éérder pauze houden, dan kan je het langer volhouden. Natuurlijk weet ik dat al jaren, maar ik heb altijd gedacht dat dit alleen voor andere mensen gold. Op tijd pauzeren dus.

Helaas moest ik op mijn weg terug wederom over de ‘road under construction’. Eerlijk is eerlijk; de activiteiten waren merkbaar toegenomen. Met op monsterlijke prehistorische insecten gelijkende machines was men druk in de weer vooral heel veel stof en geluid te produceren. De schildpadkop was er nog steeds. Ik herkende hem achter het stuur van een van de bouwmachines. De herkenning was wederzijds en met een grijns waarop celstraf zou moeten staan wierp hij, bij wijze van groet, met zijn machine een dikke stofwolk over mij heen. En bedankt hè, ouwe schildpad.