Trainen 4

Mocht u ooit eens in een gezondheidscrisis komen te verkeren en u acuut zou willen stoppen met het gebruik van cafeïne, dan heb ik hier de Gouden Tip; koop een paar goede wandelschoenen en ga wandelen. Daarmee bent u er nog niet, want essentieel is dat u een cirkel trekt met een straal van 30 km rond de grote kerk van Ede en binnen deze cirkel uw wandelwegen zoekt. Zaterdag, zondag, doordeweeks, alle seizoenen, het maakt niet uit: u krijgt lekker nergens koffie! Mits u natuurlijk zélf uw bruine drab meeneemt of vers wenst te zetten uit uw rugzak. Is er dan geen horeca? Natuurlijk wel, wat dacht u dan? Maar op de een-of-andere manier krijgt de plaatselijke horeca het voor elkaar om voortdurend niet thuis te geven. Aanvankelijk zocht ik de schuld bij mezelf. Was het mijn ongeschoren uiterlijk? Mijn deodorant? Rook ik onwelvoeglijk uit mijn mond? Had ik wellicht poep aan mijn schoenen? Nee hoor, niets van dien aard. De horeca geeft gewoon niet thuis. Men is toevallig in bespreking, in verbouwing, de kanarie is juist weggevlogen, de hond is overreden, de dochter des huizes is zwanger geraakt of men heeft nét de smaakpolitie in huis. Zo ook Gisteren.

Gisteren stonden er 32 hele kilometers in wisselend terrein op het menu. Pittig, maar goed te doen. De route begon in Ede en ging vervolgens naar Lunteren, via het Wekeromse Zand, liep over de Eder Heide, om uiteindelijk weer te eindigen op mijn huisadres. Om 8 uur ben ik vertrokken en na twee uur stappen en circa 12 km verder stond ik in het centrum van Lunteren (of all places….). Een perfecte planning, al zeg ik het zelf, want het was natuurlijk koffietijd. Dat vond mijn inwendige mens ook en die heeft heel vaak gelijk. Er was veel volk op de been en alle winkels waren geopend. Bedrijvigheid alom, maar waar ik ook keek of navraag deed; de horeca liet het afweten en alles was gesloten. Niet te geloven zeg! Drinken ze hier geen koffie? Dan nog maar een stukkie verder naar camping de Goudsberg. Deze camping is het hele jaar geopend en dat geldt dus ook voor de kantine.

Nu moet u weten (en als u vroeger op school goed hebt opgelet wist u dit natuurlijk al) dat Lunteren voor de vaderlandse Nationaal Socialistische Beweging een belangrijke rol heeft gespeeld. De NSB hield gedurende de periode 1938-1940 haar openbare bijeenkomsten (Hagesprake) op de Goudsberg te Lunteren, thans bekend als “Camping de Goudsberg”. Een feit waarvoor heden ten dage zich niemand publiekelijk op de borst klopt. Toch dachten in die vooroorlogse dagen daar honderdduizenden NSB-ers heel anders over. De zogenaamde “muur van Mussert” is nog altijd als historisch erfgoed op de camping aanwezig. Uiteraard waakt men er ernstig voor dat deze locatie wordt misbruikt als bedevaartplaats door lieden met een nationaalsocialistische hang naar het verleden. Desondanks bekroop mij het gevoel dat de echo van het gebral van Mussert hier nog steeds nagalmt.

Rond 11 uur liep ik de camping op. De kantine was snel gevonden, de deur stond wagenwijd open en dit werd luidkeels bevestigd door het woord ‘OPEN’, mij in knalrode neonletters toe geknipperd door een lichtbak boven de deur. De bediening echter schitterde door afwezigheid. Tussen de bar en de flipperkasten zat een zestal ouderen te converseren in plat Amsterdams, want we laten graag de hele wereld luidkeels weten dat we uit de hoofdstad komen. Er was geen twijfel mogelijk; deze mensen kwamen hier al jaren, stellig nog met hun ouders (!) en hadden natuurlijk een vaste stek. Op tafel stonden koffiekannen en alle aanwezigen hadden een koffiebekertje voor zich staan. Zodra ik de ruimte binnenkwam verstomde het gesprek, draaiden zes verongelijkte smoelwerken gelijktijdig in mijn richting en stond ik in de volle schijnwerper van hun afstandelijke belangstelling. Ik voelde me zoiets als nummer 4 van de 3 Musketiers. Ik probeerde nog dapper: “Kan ik hier ook een bak koffie krijgen?” De oudste van het stel keek eens meewarig naar de koffiekannen, nam de laatste slok uit zijn bekertje en antwoordde: “Nee, daarvoor mot je verderop bij de bistro zijn.” Ik wist genoeg. Ik was ongewenst, overbodig, teveel. Voor mij was geen plaats in deze herberg.

Een paar weken geleden stond ik tijdens een trainingstocht voor het Lexkesveer, juist ten zuiden van Wageningen. Het was guur weer en tijdens het wachten op de pont werd ik op de veerstoep aangesproken door een dame die belangstellend vroeg of ik aan het trainen was voor de vierdaagse. Ik legde uit waarvoor ik werkelijk aan het trainen was en halverwege mijn uitleg kwam een wat shabby, langharige man met een wollen muts en een roestige fiets bij ons staan. Hij volgde belangstellend ons gesprek en rommelde wat in zijn fietstassen. Hij haalde een zak krentenbollen tevoorschijn en zonder enige introductie sprak hij; “Als u vandaag al zo’n eind heeft gelopen heeft u vast wel trek in een krentenbol.” Kijk, Amsterdamse eigenheimers op de Goudsberg, zo kan het dus ook!