Trainen 5

Ondanks het ietwat tegenvallende lenteweer ben ik de laatste tijd met grote regelmaat actief geweest met trainen. Met veel genoegen kan ik mededelen dat alles voorspoedig verloopt. Ik heb al weken geen last meer van het beruchte neuronoom van Morton. De zooltjes van de podotherapeut voldoen derhalve prima. Het enige waar ik last van blijf houden zijn vurige rode vlekken op mijn enkels na afloop van mijn wandelingen. Nu ben ik bang dat ik daar, als ik niet uitkijk, minstens 150 jaar mee kan worden, maar ik ben nog veel banger dat, als ik straks echt dagelijks ga lopen, de huid van mijn enkels het laat afweten. Ik heb van alles geprobeerd om dit te voorkomen; schoenen mét en zónder Gore-Tex voering, wollen sokken, kunststoffen sokken, sokken van wol én kunststof, andere wasmiddelen gebruiken, you name it. Ik krijg er gewoon geen grip op. Mijn huisarts trouwens ook niet, evenmin als mijn podotherapeut en enkele ervaren verkopers van gespecialiseerde buitensportzaken. Wel heeft men diverse theorieën aangedragen om de symptomen te bestrijden. Als ik die allemaal in de praktijk ga testen lever ik een fikse bijdrage aan de beëindiging van de huidige crisis, ofschoon ik uitsluitend geïnteresseerd ben ik de oorzaak van mijn kwaal. Nou ja, ik weet het niet meer en wie het wél weet mag het zeggen. Graag zelfs.

Nu iets anders. Sinds enige tijd beschik ik over een Dazer®. Erg prettig. Nu vraagt u zich vertwijfeld af wat een Dazer® is, dus enige uitleg is hier op zijn plaats. Een Dazer® is een stuk elektronica, ter grootte van een GSM, met een verrassend overzichtelijke bediening; er zit slechts één knop op. Drukt de eigenaar van dit wondere vernuft op die knop, dan lijkt er voor de menselijke buitenwereld niets te gebeuren, doch dit is slechts schijn. Het apparaat is een eenvoudige zender die ultrahoge radiogolven produceert. Deze frequentie is voor het menselijk gehoor niet waarneembaar. Bijtgrage en agressieve rothonden vangen dit signaal echter prima op en reageren als door een wesp gestoken. Nu vraagt u zich vertwijfeld af: “Heb je zo’n ding nou echt nodig?” Dan zeg ik: “Jazeker!” In Nederland valt het (meestal) wel mee, maar met name in Frankrijk beschikt iedere boer over een fanatieke kuitenbijter en die krengen slapen doorgaans héél licht. Het komt regelmatig voor dat argeloze pelgrims worden aangevallen en zelfs lelijk gewond raken. Derhalve zweren veel ervaren pelgrims bij zo’n stukje elektronische oorlogvoering en daarnaast is Vorsicht noch immer die Mutter der Porzellankiste.

Gewapend met mijn Dazer® liep ik onlangs een trainingstocht over Achterhoekse dreven in de triangel Doesburg, Laag-Keppel, Achterdrempt. De plaatselijke boeren Bello’s en Fikkie’s zaten keurig achter slot en grendel zoals het hoort en ook wettelijk is voorgeschreven. Gezien de grote plotselingheid waarmee sommige schuimbekkende monsters plegen te opereren is het verstandig de Dazer® niet in de rugzak op te bergen, maar gebruiksgereed aan het vege lijf te bevestigen. Zo ook die dag. Toch schrok ik mezelf het apelazarus toen, toch nog geheel onverwachts, vanuit een hinderlaag zo’n mormel op mij af stoof. De hond was van merkloze afkomst, onmiskenbaar voortgesproten uit onbesuisde ontucht. In Den Haag zou men zo’n hond omschrijven als een ´aurigineil raszùiveire Lausdùinse pùiepissâh´. Niet gehinderd door enig hekwerk, riem of ketting stormde het kreng, met opgetrokken bovenlip, blaffend op mij af. Met het hart in mijn keel en door adrenaline gedreven richtte ik mijn Dazer® op de aanvallende drollenfabriek en drukte, met meer kracht dan strikt noodzakelijk, de knop in. Het effect was verbluffend. Werkelijk midden in zijn stormloop stopte de hond, keek me even aan met dezelfde blik waarmee een zuigeling op zure haring reageert, maakte rechtsomkeert en rende, met z’n staart tussen zijn benen, met grote haast naar veiliger oorden. Een overduidelijke 1 – 0 overwinning voor de Dazer® die daarmee in één klap zijn nut had bewezen. Lucky Luke zou met recht trots op me zijn.

Nu is de zoete smaak der overwinning alleen niet voldoende om de interne verbranding gaande te houden en als beloning voor mijn triomf kwam ik, o zalig toeval, langs een geopend wegrestaurant. De klandizie bestond hoofdzakelijk uit mannen. De reden werd mij duidelijk na slechts één blik op de uitermate prettige lichaamsvormen van een struise blondine, die met vaardige hand de bediening voor haar rekening nam. De dame in kwestie was gezegend met een ‘nature riche’, zoals de Fransen dat zo treffend kunnen zeggen. Om haar imposante voorgevel nóg meer te accentueren droeg ze een laag uitgesneden wit topje, dat overduidelijk veel te heet was gewassen. Ik ging aan een tafeltje zitten en keek naar haar, als naar het bloemencorso. Ze was van het slag vrouwen die je, tijdens een conversatie over toegepaste kwantummechanica, onophoudelijk aan iets zéér anders doen denken.

Na enige tijd kwam ze vragen wat ik begeerde, waarbij ze eerst met een doekje de vochtige kringen van mijn tafeltje poetste. Tijdens deze ritmische beweging kreeg ik riant zicht op een vleesgeworden versie van de Maagdenburger halve bollen. Op óóghoogte nog wel! En zo dichtbij! En alles bewoog! Gelukkig heeft de Sovjet Unie zich tijdens de Koude Oorlog koest gehouden, maar ik ben ervan overtuigd dat, als het destijds toch op een gewapend conflict was uitgelopen, een dame van dit kaliber, in haar eentje, minstens één aanvallende Russische divisie een vol uur staande kon houden! Ik kan mij niet herinneren ooit zó intens van een uitsmijter-ham te hebben genoten.