Trainen 7

Nog een dikke maand te gaan voor mijn vertrek. Voor degene die er belang bij heeft: ik heb nu totaal geen last meer van rode, branderige en jeukende vlekken rond mijn enkels aan het eind van een wandeldag. Vóór vertrek ’s ochtends 1 x levocetirizine-tablet innemen en ik heb nergens meer last van. Mogelijk dat de oorzaak van mijn allergische reactie gelegen is in het feit dat het leer van mijn wandelschoenen gelooid is met (elementen van) zware metalen. Tsja, dit goedje zit dan echt ook ín het leer en daar valt weinig tegen te doen. In dat geval zou het wenselijk zijn dat de fabrikant dit aangeeft op zijn productinformatie….

Op Hemelvaartsdag ben ik met werkelijk schitterend weer vertrokken voor een tweedaags tripje over de Veluwe. Met zowel een omweg heen als terug heb ik een overnachting gemaakt op camping De Harscamp, te Harskamp. Los van de trainingskilometers lag de trainingswaarde tevens in het kamperen zelf. Met een rugzak vol kampeerrommel rondlopen is één ding, de meuk ook nog logisch gebruiken is iets anders. Gelukkig ben ik erachter gekomen dat het kamperen zelf nog prima in mijn vingers zit, al is het toch wat passen en meten in zo’n klein tentje. Oefening baart kunst. Waar ik ook achter gekomen ben, is dat als je tentje eenmaal staat, je lekker onder de douche bent geweest en je wasje hangt aan de lijn te wapperen, er ineens héél véél tijd overblijft. Tsja, en wat doet een man in zo’n geval?

Het terras van de kantine was zeer dunbevolkt. De campinggasten, nagenoeg zonder uitzondering afkomstig uit de Randstad, zaten met een zelf-meegebracht-biertje naar een zelf-meegebrachte-TV te staren. Hun zelf-meegebrachte-kinderen aten zelf-meegebrachte-chips en dronken zelf-meegebrachte-limonade. Of dit nou de zuinigheid of de zelfstandigheid van de rechtgeaarde westerling kenschetst, daar ben ik nog niet helemaal uit, maar de kantinebaas had in ieder geval een heel rustige middag. Slechts één tafeltje was bezet. Er zaten drie dames waarvan er twee vér over de houdbaarheidsdatum heen waren en de derde dame zou dit stadium binnen afzienbare tijd bereiken. Ze rookten werkelijk aan één stuk door en ratelden onafgebroken. Ik ging op gepaste afstand, maar vooral bovenwinds, aan een tafeltje zitten en nam een afwachtende houding aan. Sinds ik met FLO ben wordt ik daar steeds beter in, hoewel het me soms nog moeite kost. Ach, het was mooi weer en ik had toch niets bijzonders te doen.

Tijdens een zeldzame gesprekspauze stond de oudste van het trio op, wankelde naar haar rollator en schuifelde mijn kant op. Ze vroeg wat ik wilde gebruiken. Enigszins van mijn stuk gebracht (ik had aangenomen dat ze geen deel uitmaakte van het bedienend personeel) mompelde ik: “een biertje graag”. Ondanks mijn goede voornemens was het eruit voor ik het in de gaten had. Mijn bestelling werd doorgeschreeuwd naar de minst oude dame in het gezelschap, die daarop aarzelend aanstalten maakte mijn wens te verwezenlijken. Ze had zo’n slechts door plastische chirurgie verwijderbare grijs, maar als ze stond te liften zou ik niet stoppen. Mijn licht alcoholische versnapering verscheen terstond en daar ik toch een redelijk eind had gekuierd en een bijbehorende dorst had, ging het biertje erin als Gods woord in een ouderling. Aangezien het spraakwater van het illustere trio angstvallig bleef stijgen, deed ik snel de “oortjes” van mijn Smart Phone in, teneinde te ontkomen aan een verbale verdrinkingsdood. Werd het door de kostelijke kombinatie Heineken – Vivaldi een buitengewoon prettige middag.