29-06-2012

Vandaag alweer de zesde etappe gelopen. De blaren van de tweede dag zijn goeddeels geheeld. Af en toe schrijnt de geteisterde plaats. Veel hinder heb ik er gelukkig niet meer van. Aan het eind van de ochtend bereikte ik de grens van ons vaderland. Nagenoeg direct begon het te regenen, maar Sint Jacobus kreeg een beetje medelijden met deze arme pelgrim. Precies op het juiste moment kwam ik een schitterend restaurant tegen met een groot terras en voorzien van flinke parasollen. Koffietijd dus. Dan is mobiel Internet een zegen, want Buienradar gaf heel nauwkeurig aan dat de bui drie kwartier zou duren. Die informatie klopte precies en na mijn pauze kon ik mijn tocht droog voortzetten.   Mijn Garmin gaf aan dat ik door een flink bosgebied moest dat was doorsneden door slecht onderhouden en overwoekerde zandpaden. Midden in het bos stond, op een kruising van zandwegen, een bord ter grootte van een garagedeur, met het uitnodigende opschrift: "Privé terrein. Verboden toegang". Nu wil ik in Nederland nog wel eens Art. 461 WvS aan mijn wandellaarzen lappen, doch in het doorgaans formele België wilde ik het niet meteen op conflicten laten uitlopen.   Dan maar een stukkie omlopen; op een afstand van ruim 2500 km wilde ik niet te flauw doen. Mijn alternatieve route liep echter vast op een snelweg, waardoor ik werd genoodzaakt een zeer dicht begroeid pad te nemen waarop brandnetels tot borsthoogte groeiden. Het enige alternatief dat ik nog had was om dwars door een maisveld te ploeteren dat (oh toeval) ook tot borsthoogte reikte. Vergeet hierbij niet dat het juist had geregend en alle vegetatie kletsnat was. In mijn redenatie is omkeren geen optie, dus de regenbroek ging aan en ik ploeterde een dikke kilometer door prematuur veevoer. Aan het eind van deze doorsteek bereikte ik een doorgaand pad. De regenbroek ging uit en ik vervolgde mijn route. Na een kwartiertje kwam ik een groot landhuis tegen. De familie zat juist te lunchen op het protserige terras en ik werd op afstand aangesproken door de vermeende "heer" des huizes.   Hij: "Hé, jij bent zeker een Hollander." Ik: "En u bent zeker een helderziende, hoe komt u daar zo bij?" Hij: "Nou, Hollanders kunnen namelijk niet lezen." Ik: "Dan treft u het, want in Holland zijn er drie mensen die kunnen lezen en schrijven en daar ben ik er toevallig één van." Hij: "Heb jij dat bord dan niet gezien dat het hier privé terrein is?" Ik: "Jazeker wel. Ik heb dat bord gerespecteerd en ik ben over dat dichtgegroeide pad gekomen dat parallel aan de snelweg loopt. Uiteindelijk ben ik hier uitgekomen. Hij: (krabt op zijn hoofd en begint te hakkelen) Ja, daar staat inderdaad geen bord. Moet ik dan speciaal voor jou dan overal borden neerzetten?" Ik: "Als u daar het recht toe heeft moet u vooral doen wat u niet laten kan, maar tot het zover is zijn voor mij alle wandelpaden vrij toegankelijk. Ik wens u nog een prettige dag. Toedeledokie."   Rond de klok van drie uur bereikte ik de bestemming van mijn etappe: een kleine camping aan een paar meertjes in Antwerpse Kempen. Nu ligt Antwerpen op een slordige 60 km van deze plaats, maar daar kan ik verder ook niets aan veranderen. De campingbaas ontving me werkelijk met open armen en hij had echt de tranen in z'n ogen toen hij me vertelde dat een pelgrimage ook zijn grote droom was, maar dat hij om gezondheidsredenen niet meer in staat was zo' n tocht op te brengen. Hij wilde alles van me weten en hield me zeker een half uur aan de praat, terwijl ik gewoon met mijn rugzak om stond te verlangen naar het moment waarop mijn wandelschoenen uit konden. Uiteindelijk kreeg ik een supermooie plek aan het water en dat allemaal voor nop, want "pelgrims doen al genoeg." Ik heb hem maar niet tegengesproken.