03-07-2012

Ik zit dit verslagje te maken in (hoe kan het ook anders) een onvervalste Friterie. Ja, soms moet je je aanpassen aan de plaatselijke cultuur, vooral ook wanneer er geen fatsoenlijk restaurant voorhanden is. Zelf koken heb ik tot nog toe niet gedaan. Daarmee wil ik pas beginnen als het echt niet anders kan.

Vanmorgen wakker geworden met een lijf dat zei: "Alek, jongen, zou je dat nou eigenlijk wel doen: vandaag weer zo'n eind lopen, ofschoon je nog niet goed bent hersteld van die uitputtingsslag gisteren?" Aanvankelijk had ik er wel oren naar om me nog eens om te draaien en een rustdag te houden, maar na het ontbijt begon er toch iets te kriebelen dat uiteindelijk sterker bleek dan de stem van mijn lijf. Het zou toch maar 24 km worden en anders zou ik toch maar liggen nietsnutten. Fluks de spullen ingepakt en toch op pad dan maar.

De juffrouw aan de bali gaf een duidelijke routebeschrijving op mijn vraag waar de boulangerie was. De beschrijving klopte, doch deze bakker hield op dinsdag zijn rustdag. Had die Belgische knol aan de bali dat ook niet even kunnen zeggen soms? Een paar wegwerkers bemerkten mijn zichtbare teleurstelling en er ontstond spontaan een conversatie. Op mijn vraag gaven de heren aan dat er verderop na de bocht nóg een bakker moest zijn die wel open was. Vol goede moed ik op pad. Gaandeweg kwam ik erachter dat dit een practical joke van deze gniffelende heren was. Op dat moment (en ook tot op heden) stond ik niet open voor deze laaghartige vorm van vermaak. Moge het balipaard en de getapte jongens van de weg zeven maal zevenenzeventig maal op hun blote knieën door een brandend braambos moeten kruipen en door de duivel bezeten raken. En eigenlijk nog véél en véél erger.

Een bakkerij ben ik vandaag niet meer tegengekomen. Wel een soort "Vivo" alwaar ik flink heb ingeslagen: eten,drinken en wat huishoudelijke zaken. Toen ik had afgerekend scheurde ik de verpakking van zes rollen toiletpapier open, deed er twee in mijn rugzak en gaf de overige vier rollen aan de verkoopster cadeau. Stond ze toch even raar van te kijken......

Toch weer op mijn tandvlees kwam ik aan op mijn camping onder de rook van Namen. Mijn lichaam schreeuwt om rust. Deze keer moet ik er echt aan toegeven anders pleeg ik roofbouw op mijn lijf. Rust bij de stukken en bijtanken dus.