06-07-2012

Yep, ik heb inderdaad DEET bij me. Ik heb het echter nog niet gebruikt. Af en toe een mug of daas is nog te doen. Heel simpele dingen werken ook. Zoals je pas versnellen als je door dazen wordt belaagd. Om dezelfde reden loop ik (doorgaans) ook in een lange broek. Teken kunnen zelfs gevaarlijk zijn. Daarom inspecteer ik mezelf dagelijks onder de douche en heb zo nodig een tekentang bij me. Die dingen beginnen een steeds groter probleem te worden en dan heb ik het nog niet eens over de disco-, apo-, of bibliotheken. En wat te denken van de Azteken? Toch ook gevaarlijk volk, nietwaar?

Graag wil ik iedereen een bijzonder prettige vakantie toewensen. Geniet er maar lekker van en kom gezond weer thuis. Ook wil ik Annemarie hartelijk danken voor het gelukspoppetje dat ik meedraag aan de binnenkant van mijn Sint-Jacobsschelp: "het" herkenningsteken voor iedere pelgrim die naar Santiago gaat. Als ik weer eens WiFi heb zal ik een fotootje opsturen van dit symbool.

Vanmorgen op de valreep nog een mooie stempel ontvangen in de kerk van Dinant. Het hoort er allemaal bij en dit facet wil ik niet onbelicht laten. Pelgrimeren "leeft". Ook ben ik al één pelgrim te voet en verschillende pelgrims op de fiets tegengekomen. De gesprekken die dan spontaan ontstaan doen me toch wel iets.

Ondanks slechte weersverwachtingen bleef het vandaag, op wat spettertjes na, de hele dag droog. Omdat gisteren de hoosbui in Dinant mijn wasje natter dan nat maakte, heb ik de hele dag met een (zware) plastic tas met natte was gelopen. Op de camping in Vodelée aangekomen heb ik vliegensvlug een waslijntje gespannen en mijn tentje opgezet, want die was natuurlijk ook nog nat. Vandaag heb ik voor de zekerheid mijn waslijntje binnen op kunnen hangen in de doucheruimte. Ach ja, ook met deze details moet je voortdurend rekening houden.

De route liep vandaag voor een flink deel parallel aan de Maas. Ondanks dat daardoor ik redelijk vlak kon lopen, zat er voldoende afwisseling in het pad. Dan weer liep ik over een keurig onderhouden fietspad, een andere keer was het bijna firljeppen om over hindernissen heen te komen.

Bij Hastière ben ik de Maas voor de laatste keer overgestoken en ging het redelijk stijl de heuvels in. Het pad werd een paadje om na verloop van tijd over te gaan in een spoor. Nog steeds omhoog, dat dan weer wel. Door de overvloedige regen van gisteravond was het spoor spekglad geworden. Het leek wel gesmolten boter. Mijn wandelstokken bewezen uitstekende diensten, maar desondanks konden ze niet voorkomen dat ik plotseling volledig onderuit ging. Gelukkig viel ik zacht, boterzacht zelfs en op de een-of-andere manier had ik spontaan behoefte aan een douche. Die kwam gelukkig na een paar kilometer zodat het leed al snel was vergeten. Morgen gaat de reis naar alweer de laatste camping in dit Koninkrijk. Ben benieuwd hoe het weer zal zijn.