08-07-2012

Gisteren op de camping in Oignies was het restaurant gesloten. Gewoon, omdat er een verjaardag viel te vieren en dan doen we voor het gemak het hele restaurant dicht voor alle campinggasten. Of dat een probleem was? Nee toch zeker? Aha, U bent te voet ; tsja dan heeft U een probleem. Succes ermee en au revoir. De eikels. Gelukkig was er in het dorpje verderop een restaurentje open waar ik echt heerlijk heb mogen snavelen.

Terug op de camping bleek mijn wasje juist op tijd droog voordat het begon te regenen. Omdat ik toch behoorlijk moe was van de slopende route besloot ik maar eens vroeg in mijn sac-a-viande te kruipen. Geen moment te vroeg want er brak meteen een geweldig onweer los. Het flitste en donderde dat het een lieve lust was en de regen geselde de camping en haar omgeving. Het is dan best een lekker gevoel je geborgen te weten in een tentje dat berekend is op dit soort noodweer. Langzaam gleed ik weg in Morpheus armen en toen het begon te schemeren en de bui wegdreef zag ik nog juist dat de zon de avondhemel in een prachtig oranje-roze gloed zette. Mijn laatste gedachten waren: avondrood = water in de sloot en ik sloot mijn ogen.

Na enige tijd werd ik weer wakker, maar naar mijn vermoeide ledematen te oordelen was het nog geen ochtend. Toch kwam een roze-rood morgenlicht door het dak van mijn tentje geschenen. Nou, toch maar opstaan en de boel weer nat afbreken. Toen ik slaapdronken de rits van mijn tentje opende zag ik pas dat het nog hartstikke donker was. De oranje-roze gloed werd veroorzaakt door een lantaarnpaal met een ouderwetse natriumlamp...... Welterusten maar weer.

Toen het echt zeven uur was toch maar de kletsnatte boel afgebroken en ingepakt. Ik wilde gewoon niet nog een dag langer op de K-camping staan, want zo heette de camping in kwestie: Le K d' Or. Dit laatste om misverstanden te voorkomen.

De route naar Frankrijk ging door een zeer dicht en zeer nat bos. Om goed wakker te worden ging de weg eerst maar eens recht omhoog. Met een hartslag van rond de 180 slagen p/m kwam ik boven en zag tot mijn schrik dat de weg zich voortdurend vernauwde totdat er slechts een met onkruid overwoekerd paadje overbleef. Voor de verandering ging het maar weer eens regenen en het paadje werd een beekje. Werkelijk waar; het was gewoon pootje baden en dan zijn schoenen met een Gore-Tex sok een absolute must. Op deze manier ploeterde ik ongeveer 8 km door de smurrie terwijl de regen onophoudelijk in grote hoeveelheden neergutste. Een perfecte dag dus om je eens gezellig middels verhanging van het leven te beroven.

Ineen stonden ze daar. Op nog geen 25 meter van mij stand de voltallige familie everzwijn. We schrokken van elkaar. Moeders dook met zes biggen direct het strueel in, doch een flink uit de kuiten gewassen beer deed knorrend en dreigend een paar stappen in mijn richting. Nee, dan helpt een Dazer ook niet, hoewel ik het niet eens heb geprobeerd. Eerbiedig ging ik een paar passen achteruit en dat was voor pappie kennelijk voldoende om zijn gezin te volgen. Pfffft, voor 't zelfde komt zo'n rauwe ham op je af en dat ga je zeker niet winnen.

Gaandeweg stond mijn besluit vast: ik zou vandaag niet meer op een camping overnachten. Ik had eindelijk eens recht op een normaal bed en zou in Rocroi stoppen. Ik had er voor eventjes genoeg van.

Rond het middaguur bereikte ik Rocroi en op het dorpsplein ontmoette ik een medepelgrim die zich voorstelde als Daniël. Deze vriendelijke Vlaming vertelde waar hij onderdak gevondrn had en dat er nog plaats was. Dankbaar heb ik gebruik gemaakt van deze schitterende mogelijkheid. Een hele kamer voor mij alleen! Met een echt bed! En een heerlijke douche zonder muntjes. Bestaat er toch nog gerechtigheid.