14-07-2012

Kennelijk moet ik een paar dingen verhelderen. Allereerst is Ad van Amerongen een vriend en oud- collega die vorig jaar ook vanuit Nederland naar Santiago is vertrokken, maar dan op de fiets. De getoonde schelp is het exemplaar dat Ad bij zich had gedurende zijn tocht. Aangezien ik zelf nog geen schelp had, kwam Ad op het idee zijn schelp nóg een keer naar Santiago te laten gaan, maar nu op mijn rugzak. De bedoeling is dat ik, na mijn terugkomst, deze schelp aan een andere vertrekkende pelgrim ga aanbieden. Het is dus de opzet om de schelp zoveel mogelijk naar Santiago te laten pelgrimeren. In de holte van de schelp zit een klein gelukspoppetje dat ik gekregen heb van Annemarie, een van de dames van de hobbyclub in Volkel. Ten tweede is Condé-sur- Marne niet gezellig en 'would be' hotel Le Soleil d'Or al helemaal niet. Ga dus vooral naar Corfu, Kreta of voor mijn part naar de Efteling (daar valt tenminste nog iets te lachen, ook bij slecht weer). Op de een-of-andere manier is dit gat tijdens de Eerste Wereldoorlog gespaard gebleven, doch de mensheid zou er beslist op vooruit zijn gegaan als de Duitse artillerie destijds beter haar best had gedaan. Condé-sur-Marne; de anus van Frankrijk. Maar daarover straks meer.

Vanmorgen om half acht ben ik vertrokken vanuit Er was een grote kans op regen voorspeld, doch de hele dag bleef het droog op drie spetters na. De route ging een paar kilometer langs een kanaal. Lekker vlak dus en ik schoot goed op. Moest ook wel want er stond 31 km op het wandelmenu. Na verloop van tijd ging het goed onderhouden wandelpad over in een modderig spoor. De bovenste laag van dit spoor was van een soort leem dat, in combinatie met de overvloedige regenval van de laatste dagen, het pad werkelijk spiegelglad maakte. Zonder stokken viel er echt niet op te lopen en ook met stokken was het een geglij en geglibber van jewelste. Daardoor ging ik anders lopen en koste dit pad me heel veel energie. Gelukkig was deze ellende na vijf km voorbij en mocht ik van mijn Garmin (niet verwarren met Garfield) de heuvels van de Champagne in.

Het eerste dat opviel was de inrichting van de dorpen. Veel rijker en beter onderhouden dan andere dorpen. Ook aan de auto's uit de duurdere classe kon je goed zien waar het geld zit in deze streek. Langs de wijngaarden borden met grote namen zoals: Dom Perignon, Bollinger en Mumm.Toch vond ik alle straten leeg en was het zo stil als op een zondagmorgen in Staphorst. En het was nog wel 14Juli; dé grote nationale feestdag in Frankrijk. Wellicht werd er elders groot feest gevierd: in de beter gesitueerde wijndorpen van de Champagne was er niets van te merken.

Langzaam maar zeker kwam Condé-sur-Marne in zicht. Nu geen wijngaarden meer, maar graan en suikerbieten. Ook geen mooie huizen meer of dure auto's. De recessie was hier weer in al z'n lelijkheid te bewonderen. Toen ik mijn hotel op nog geen 150 meter was genaderd (ik kon het duidelijk zien liggen) brak de hemel open en kwam er een plens water naar beneden waar je U tegen zou zeggen. Gelukkig kon ik op het dorpsplein onder een groot afdak schuilen en na een kwartier liep ik naar hotel Le Soleil d'Or, waar ik de vorige avond een kamer had besproken.

De aanblik van het pand deed me al het ergste vermoeden. Alles was schots en scheef, er zat geen lik verf verf meer op het huis en voor de vensters hingen smerige gordijnen. Normaal rij je zo'n tranendal snel voorbij, maar jullie begrijpen: ik ben te voet en voor de rest is hier niets. Met lood in mijn wandelschoenen duwde ik de deurklink van de voordeur naar beneden: dicht dus. Ook dat nog! En ik had het mens nog duidelijk verteld hoe laat ik er ongeveer zou zijn. Na een biertje in het tegenoverliggend café besloot ik te bellen. Ja hoor, ze was gewoon thuis en ze zou de voordeur van slot halen....Rare binnenkomst.

De eigenaresse zag eruit alsof ze van een begrafenis kwam. Ik kon daar alle begrip voor opbrengen, want als ik hier de tent zou moeten runnen zou ik ook de hele dag in mineur zijn. De kamers hadden veel weg van een kraakpand in goeden doen. Alles wat kapot kan was ook kapot en er hing een lucht alsof vorige week ergens in het pand de kat haar jongen had gekregen, maar waarvan er inmiddels helaas een paar kittens waren overleden. Ik nam de kleine kamer en, geloof me, die is ook echt klein. De douchekop kon nergens aan worden bevestigd en gelegenheid om mijn wasje ergens op te hangen was ook niet voorhanden. Over een paar minuten wordt ik aan tafel beneden verwacht; ik houd mijn hart vast.