19-07-2012

Vandaag was het wederom uitstekend wandelweer. Sorry, ik kan het niet spannender maken dan het is. Omdat ik vandaag maar een relatief korte route had (en ik niet al te vroeg mocht arriveren van mijn hospita), heb ik maar eens uitgeslapen. Althans, 08.00 uur op is voor mij uitslapen op deze tocht. Ik ga immers ook vroeg slapen en na acht uren op een matje wil het lichaam niets liever dan opstaan. Op m'n ooie-dooie alles ingepakt, naar de boulangerie voor een meer-granenbrood en een ovenverse appelflap en vervolgens naar het café voor een grande tasse. Heerlijk op z'n Frans ontbijten en het dorp tot leven zien komen.

De meest logische route ging vandaag door een groot bos. De landbouw heeft de meest vlakke en lage terreindelen in gebruik. Het zal dus niemand verwonderd doen opkijken als ik zeg dat de bossen dientengevolge de hogere en steilere terreindelen bedekken. Een route door het bos staat hier dan ook garant voor stijl klimmen en dalen. Daar komt dan nog bij dat de vette witte kleigrond het vele regenwater slecht wil doorlaten en u begrijpt dat de bospaden nog steeds doorgaans slecht te belopen zijn.

Maar goed, soms kan je er letterlijk niet omheen en dan moet je wel. Vandaag dus ook weer eens. Denk nu niet dat die bospaden door het vele gebruik beter begaanbaar worden. Het tegendeel is het geval: het zijn grote moddersloten geworden. In de lagere delen staan plassen waar mens en dier omheen wil. Het gevolg is dat er op die manier grote modderpoelen ontstaan waar, met het warme weer van de laatste dagen, de insecten in grote getalen bezit van hebben genomen. Libellen, vlinders, maar ook miljoenen vliegen, muggen en vooral dazen (steekvliegen) vliegen voortdurend om je heen. Vooral de dazen zijn een ware plaag. Ze prikken zelfs door een T-shirt heen.

Op een gegeven moment werd het me te dol. Ik zou nog ongeveer zeven kilometer door het bos moeten ploeteren. De muggen en dazen staken onafgebroken en het 'pad' was duidelijk lang niet belopen want het onkruid stond minstens een halve meter hoog. Ik besloot mijn route om te leggen. Dan maar vier of vijf km extra lopen, maar in ieder geval dat bos uit. Bij het bereiken van de verharde weg hield het bos op, werd het landschap vanzelfsprekend veel meer open en kreeg de wind vrij spel waartegen die vervelende prikbeesten het moesten afleggen. Ik heb nog nooit met zoveel plezier zo'n eind omgelopen.

Uiteindelijk kwam La Villeneuve-au-Chêne in zicht; een gehucht van maar een paar huizen zonder middenstand. Geen kerk, geen bakker, geen kruidenier, helemaal niets. Wat hier wel aanwezig is, is een werkelijk uitstekende Chambre d'Hôte. Van alle locaties die ik tot dusver heb bezocht is dit veruit de beste. Grote kamer, groot bed, uitstekende badkamer en alles in goede en werkende staat. Om 20.00 uur wordt ik aan het diner verwacht. Als mijn hospita mij denkt te verwennen met Andouille zal ik vanavond mijn eerste moord begaan.