01-08-2012 - Saint-Amand-Montrond

Frankrijk kent een organisatie voor opvang en huisvesting van jonge arbeiders. Het is niet hetzelfde als een jeugdherberg; het lijkt er in de verte een beetje op. Omdat Frankrijk zo'n groot land is en (seizoens)arbeiders niet in de gelegenheid zijn dagelijks naar huis te reizen worden ze dus ondergebracht in werkelijk schitterende onderkomens met alle faciliteiten. Vaak met meer en betere faciliteiten dan een hotel, maar dan een stuk goedkoper. Tja, en daar kan je als pelgrim ook gebruik van maken dus zitten Felix en ik in Saint Amand-Montrond in een prachtig opvanghuis voor jonge arbeiders. Kosten: 26,20 per nacht p.p. inclusief diner en ontbijt. Kom daarvoor eens in Nederland. Overigens zit ik in de ontspanningszaal van het complex en maak gratis gebruik van een van de computers en Internet, vandaar dat ik vandaag zelf in staat ben mijn verslag te plaatsen zonder tussenkomst van Tina. Het is alleen lastig te wennen aan het Franse toetsenbord; blind typen kan niet, omdat er een paar vitale letters op andere plaatsen zitten. Het conflict tussen deze site en mijn telefoon is helaas nog niet opgelost. Dat wordt momenteel onderzocht en kan derhalve nog wel even duren.

Felix en ik hebben er vandaag zo'n dikke 30 km doorgejaagd. Niet over de GR's, want dat gaat gewoon te langzaam en je loopt gegarandeerd om. Ergo; we hebben de hele dag langs doorgaande wegen gelopen. Als je goed op het voortrazende verkeer let is het goed te doen. Je loopt echter wel de hele dag op asfalt en dat is toch op den duur funest voor je onderstel. Omdat je genoodzaakt bent links te lopen (zie je het verkeer tenminste aankomen) en de wegen bol zijn aangelegd, loop je met je linkerbeen iets lager dan je rechterbeen. "Is dat nou zo erg?", hoor ik jullie denken. Dan kan ik alleen maar antwoorden: "Ja, dat is erg, want je loopt je daardoor een blessure." En dat is precies wat ik denk dat er aan de hand is met mijn rechterscheenbeen. Juist aan de voorkant, ter hoogte van de schacht van mijn schoen, zit een venijnige pijnplek. Pas de laatste 6 km kwam de pijn opzetten en werd steeds erger. Als het een ontsteking is ben ik mooi klaar, want zo'n grapje duurt een paar dagen eer het hersteld is. Ik ben dus erg benieuwd wat morgen de situatie zal zijn. Vandaag zal ik mijn benen maximaal rust gunnen. Komt mooi uit, want alle faciliteiten zijn hier in het comlex aanwezig.

Vanmorgen hebben Felix en ik uitbundig afscheid genomen van onze hospitalero's Franka en Joke. Beide dames hebben erg hun best gedaan om het ons goed naar de zin te maken. Vooral ook omdat het enige restaurant in het dorp dicht was hebben de dames gekookt en hebben we gezellig samen getafeld. Uiteraard hebben de heren vervolgens de afwas gedaan. Daarna hebben we genoten van een prachtige zonsondergang op het terras en hebben we nog een biertje/wijntje als afsluiting van een prettig samenzijn genoten.

Als de pijn in mijn been morgen is verdwenen wil ik proberen Le Chatelet te bereiken. Zo niet, dan zal ik genoodzaakt zijn een (?) rustdag te houden. In dat geval zal ik Felix adviseren alleen verder te gaan.