04-08-2012 - Montgivray

Alle goede adviezen ten spijt ben ik vanmorgen in alle vroegte toch op pad gegaan. Noem het zoals je wilt; ik wilde die aanvullende route-informatie hebben vóórdat het postkantoor haar deuren dit weekend zou sluiten. Om 04.40 uur liep mijn wekker af en om 05.05 uur stond ik omgehangen buiten. Hartstikke donker nog; pas rond zes uur begint het een beetje te schemeren, dus mijn reflecterende gele armband met knipperende rode discolampjes was snel gevonden en zorgde voor een surrealistische sfeer. Als wandelende kerstboom ging ik op pad en gelukkig brak de volle maan af en toe door de bewolking, zodat het landschap slechts in heel zwakke tinten werd gekleurd. Onmiddellijk gingen mijn gedachten naar Vincent van Gogh. Er is namelijk veel werk van hem dat hij 's nachts heeft geschilderd en ik begreep heel goed wat hem daartoe heeft aangetrokken. Bijna magische en subtiele kleuren waarbij de fantasie geprikkeld wordt de ontbrekende delen zelf in te vullen. Prachtig gewoon. Liep ik daar in m'n eentje te genieten van een decor waar het musée d'Orsay en het Louvre van zouden likkebaarden.

Wie rond half zes in de buurt zou zijn geweest, zou in het duister een harde "YES" hebben gehoord. Op dat moment gaf mijn Garmin aan dat ik er in totaal 1000 km op had zitten. Voor mijzelf toch een mijlpaal. Voor het gehele traject houdt dit in dat ik op twee-vijfde-deel van mijn pelgrimage zit. Jammer genoeg gaat het met mijn scheenbeen niet goed. Nu hoor ik een paar mensen al luidkeels roepen: "Eigen schuld sukkel, had je maar beter naar je lichaam moeten luisteren". Deze betweters krijgen van mij voor één keer gelijk. Het dubbeltje valt toevallig hun kant op. Voor hetzelfde was de medicatie goed aangeslagen en was er niets aan de hand geweest.....

Om 11.05 uur strompelde ik La Poste van La Châtre binnen. Gisteren nog heb ik de openingstijden en het juiste adres van het postkantoor geverifieerd. Het adres klopte nog met de informatie uit de routeboekjes. Aangekomen op het aangegeven adres was tante Pos nergens te bekennen. Zoeken in de buurt en niets gevonden. Dan maar een dameskapsalon binnengewandeld. Krijg je als stoere pelgrim ineens de aandacht van het hele kippenhok over je heen. Iedereen wist natuurlijk waar het nieuwe postkantoor stond en de dames riepen om het hardst wat de kortste route daarheen was. Evengoed kan het ook zijn geweest dat men mij weer snel naar buiten wilde hebben, want na 25 km wandelen in een zondoorstoofd kunststof T-shirt gaat er toch een kenmerkend odeur van een pelgrim uit en dat heeft niets te maken met Chanel 5. Op het postkantoor lag gelukkig mijn pakje braaf op mij te wachten. Fijn dat dit soort dingen hier goed geregeld zijn en dat je erop kunt vertrouwen. Toch maar even gevraagd sinds wanneer dit nieuwe gebouw is betrokken, gezien de afwijkende informatie op Internet én in de routeboekjes. "Oh maar meneer, we zitten hier al ruim vier jaar....." (maar dan in het Frans). Lust je nog peulen?

In La Châtre was het markt. Ik was er nu toch en ik had tijd genoeg. Eerst maar een kopje koffie en mijn gekwelde scheenbeen rust gunnen. Na een korte inspectie bleek de pijnplaats nu ook warmer dan de rest, was er sprake van een lichte verkleuring en was de plaats duidelijk gezwollen. Nu is een tijdelijke zwelling geen alarmerend verschijnsel. Sterker nog, zwellingen zijn zelfs noodzakelijk om het voortbestaan van de mensheid te garanderen, maar die zwellingen zitten doorgaans niet op een scheenbeen.

De diagnose en de adviezen van monsieur docteur ten spijt stel ik toch vast dat het op deze manier niet goed gaat. Ik zit nu op een piepkleine camping in een piepklein dorpje en ik ben een piepklein beetje bang dat ik hier zal moeten wachten tot tenminste die zwelling verdwenen is. Ik ga mijn verdriet maar verdrinken in de enige kroeg die het gat rijk is (zucht).