06-08-2012 - Montgivray (rustdag 2)

Het terras van Hotel/Bar Le Commerce in La Châtre kijkt uit over de Place Marché. Vanmorgen heb ik voorzichtig de camping verlaten en pijnloos de drie kilometer afgelegd naar dit marktplein, want ik kreeg last van doorligplekken in mijn klamme tentje. Ogenschijnlijk is dit een doorsnee Frans terras waarvan er dertien in een dozijn gaan en door kan gaan voor de moderne versie van café Chez René in de onnavolgbare televisieserie "Allo - Allo". Toch is er iets bijzonders aan dit terras dat het uniek maakt; de bediening ligt hier in de vaardige handen van niemand minder dan Zwarte Magica. Wie met enige regelmaat de Donald Duck (een vrolijk weekblad) heeft gelezen, begrijpt precies wie ik bedoel. Ze is klein, heeft een eendenreet (zoiets heet hier een "queue de canard") en heeft een spierwit gezicht dat omlijst wordt door sluik ravenzwart haar. Ze kan zó meelopen in de parade van Disneyland, Paris. Enig minpuntje is dat ze tijdens het serveren regelmatig op haar eigen mondhoeken trapt, want ze trekt een gezicht alsof ze dagelijks twee flessen azijn drinkt.
Vóór mij op het terras zitten Hepie en Hepie; de twee Franse dames die een fietsvakantie houden en die vannacht naast mij op de camping hebben gestaan. Gisteravond, na mijn diner, sprak ik de juist gearriveerde dames aan in het Nederlands, want je kunt er gif op innemen dat 90% van de rondtrekkende fietsers uit Nederland komen. Deze dames dus niet en ik moest dus snel overschakelen in de Franse modus. Het duo was ongeveer van mijn bouwjaar, was erg aardig en wilde precies weten wat een pelgrim beweegt om te doen wat pelgrims nu eenmaal doen. Wat het precies is kan ik u niet in detail beschrijven, maar de onderlinge verhoudingen waren me snel duidelijk. Op het voorhoofd van de ene dame stond met koeienletters "POT" geschreven. Op het voorhoofd van de andere dame stond "en ik ben het bijbehorend dekseltje". Dat laatste niet met koeienletters anders past dat natuurlijk niet op zo'n fijngebouwd Frans voorhoofd. Nu ben ik vrij ruimdenkend en als twee mensen elkaar aardig vinden en samen ook het bed willen delen moeten ze dat vooral doen. Zolang ik niet wordt geconfronteerd met erotische details heb ik daar vrede mee.
Dan komt het onvermijdelijke moment dat de campinggasten zich terugtrekken in hun respectievelijke onderkomens en zich gereed maken voor de nacht. Zo ook ikzelf. De slaap wilde nog niet direct komen en ik lag mijn zonden te overpeinzen. Hoorde ik daar zacht gekreun uit de tent van Hepie en Hepie komen? Geritsel? Gehijg? Geluiden die ik niet in verband kon brengen met een lange en vermoeiende dag fietsen in het licht glooiende landschap van Berry. Na enige tijd werd het stil, maar niet veel later werd de stilte wreed verscheurd door ongelooflijk hard gesnurk dat eerder zou passen bij Rotterdamse bootwerkers dan bij frêle Franse lesbiennes. Waarom kwamen ze dan ook naast mij staan? Het duurde in ieder geval erg lang voordat ook ik in Morpheus armen viel.
In mijn dromen ging een luid gesnurk naadloos over in rommelend onweer. Bij het ontwaken bleek dat het flink had geregend en de binnenkant van mijn tent net zo nat was van condens als de buitenkant van de regen. Gelukkig maakte de regen plaats voor een zonnetje als een verlegen meisje en kon ik uiteindelijk mijn wasje te drogen hangen alvorens mij naar het marktplein van La Châtre te begeven en de vleesgeworden cartoon van Zwarte Magica.

Als reactie op het verhaal van Anneke kan ik zeggen dat ik trots ben dat het lange-afstandswandelen binnen onze familie niet beperkt blijft tot één persoon. Wandelen is altijd goed voor lichaam en geest en dan is de afgelegde afstand van ondergeschikt belang. Wanneer Anneke dan toch, tot bloedens toe, twintig kilometer weet af te leggen op nieuwe schoenen, is dat zeker een prestatie van formaat. Als ik je advies mag geven An; koop je schoenen niet bij de ANWB, maar bij een erkende buitensportzaak (zoals Bever). Ga vooral op een door-de-weekse dag, neem de tijd en luister naar de (doorgaans) ervaren verkopers. Als je dan, na veel passen en proberen, eindelijk de juiste schoenen denkt te hebben, geef ze dan terug aan de verkoper en koop uiteindelijk hetzelfde model, maar dan een halve tot een hele maat groter. Echt doen hoor, want na ongeveer 10 km zijn je voeten pas goed warm en hebben ze de wat grotere vorm waar je de rest van de wandeling op loopt. Overigens zijn zeven blaren aan het eind van je wandeling niet normaal en moet je de oorzaak van deze ellende zien te achterhalen. Anders wordt wandelen een martelgang en dat kan nooit de bedoeling zijn. Daarnaast is het verstandig om je voeten dagelijks te wassen met ijskoud water. Gebruik daarbij geen zeep. Dat is echt overbodig en maakt je voeten alleen maar week. Je kunt daarnaast ook je voetzolen dagelijks insmeren met kamferspiritus. Gewoon te koop bij de drogist. Ook fijn na een lange wandeling is je voeten insmeren met Gehwohl. Dat goedje moet je echter heel dik aanbrengen en inmasseren voor het beste resultaat. Bij goede wandelschoenen horen ook goede wandelsokken. Ook daarin zijn diverse mogelijkheden (kunststof, wol of combinaties). Wat voor jou de beste keuze is zul je proefondervindelijk zelf vast moeten stellen. Een goed advies van een ervaren verkopen kan daarbij erg belangrijk zijn. Veel succes maar vooral ook veel wandelplezier. :-)