13-08-2012 - La Souterraine

Gisteren roemde ik nog de Franse openings- en sluitingstijdenwet met betrekking tot zondagen. Met name levensmiddelen zijn dan gewoon verkrijgbaar onder het motto; de Fransen moeten zelf toch óók eten. Een zienswijze waar ik me volledig in kan vinden. Waarom men dan grootschalig afstand neemt van dit motto op maandagen is me compleet een raadsel. Alles is dicht. Echt alles. Oók de levensmiddelenzaken. Moeten de Fransen dan zelf ineens niet meer eten? Gaat heel Frankrijk op maandag ineens vasten? Ik heb werkelijk geen idee, maar ik was vandaag heel blij met een zacht geworden half stokbroodje en een stukje uitgelopen camembert dat ik gisteren bijna had weggegooid. Rare jongens, die Galliërs.

Half acht liep ik vanmorgen de camping af. Zoals gezegd was de bakker dicht, evenals de Bar/Tabac, dus ook een bak koffie zat er niet in. Het gemis aan een petit-dejeuner werd echter volledig gecompenseerd door de werkelijk prachtige natuur waar ik, na het verlaten van het dorp, middenin zat. De ochtendzon had grote moeite om door de mistvelden in de dalen heen te komen en aangezien ik langs de oever van een snelstromend beekje liep, kon het decor daardoor niet mooier zijn. Beroemde Franse schilders uit de 19e eeuw deden hier hun inspiratie op en diverse informatiebordjes langs de oever lieten zien welke bekende werken hier tot stand gekomen zijn. Genieten dus.

Na anderhalf uur heb ik mijzelf moeten dwingen om pauze te houden. Ondanks een licht zeurend pijntje heeft mijn scheenbeen zich voorbeeldig gedragen. Niets forceren dus; aangepaste afstanden en op tijd rusten. Ik leer het nog wel eens. Inmiddels was ik uit het beekdal omhoog geklommen en ik bevond mij in een landschap dat een gelukkige kruising leek tussen Zuid-Limburg en de Achterhoek, met dien verstande dat het dood en doodstil was. Ik zocht in een weiland een stukje vlak grasland uit, ontvouwde mijn grondzeil, trok schoenen en sokken uit en ging heerlijk liggen. Geweldige ervaring; zwevende roofvogels die handig gebruik maakten van de thermiek, een mild ochtendzonnetje op mijn bast en ergens op de achtergrond het geluid van koeien. Wat is er mooier om de dag te beginnen? Nou, een goed ontbijt natuurlijk, en ik begon aan de slap-taaie korst dat gisteren nog een lekker stokbrood was. Het geluid van loeiende koeien zwol langzaam aan en ineens kwam achter een dichte haag een hele kudde tevoorschijn. Het bleek dat een boer zijn Limousins aan het verweiden was. De dames waren absoluut niet bang en naderden dat rare figuur dat zomaar midden in hun ontbijt was gaan liggen. In no-time was ik omsingeld door zo'n veertig koeien waarvan de nieuwsgierigste angstvallig dicht bij mijn stokbroodje kwam. De boer bleek helemaal niet verrast dat er iemand op zijn weiland zat te rusten. Het gebeurde wel vaker dat pelgrims van zijn land gebruik maakten en dat was ook helemaal niet erg, als ik maar na afloop weer het hek dicht deed. Weer zo'n onverwachte ontmoeting met een uiterst vriendelijke man. Ik heb hem nog even laten zien op mijn Garmin waar we zaten, waar ik vandaag naar toe zou gaan en wat mijn vervolgbestemmingen zouden zijn. Hij was erg geïnteresseerd en opvallend goed op de hoogte van de pelgrimsroutes naar Spanje.

Na de rust ging het verder over kleine slingerende paadjes. Af en toe ging het behoorlijk op en neer, maar dat was steeds maar van korte duur. Op een bepaald moment was het net alsof ik door een lange groene buis liep; holle wegen met een dichtgegroeid bladerdak. Geweldig gewoon. Even later hield het bladerdak op en bleken de heggen links en rechts afgewisseld te zijn door braamstruiken. In Frankrijk is de natuur nét een paar weken vroeger dan in Nederland en ik kan u beloven dat ik zeer regelmatig ben gestopt om van de inktzwarte rijpe bramen te snoepen. Met de vitamientjes zat het vandaag dus wel snor.

Morgen staat Bénévent-L'Abbaye op het menu. Voor de verandering heb ik maar weer eens een B&B gereserveerd. Blijkt mijn hospita een volbloed Britse dame te zijn. Een mens maakt hier ook van alles mee.