21-08-2012 - Sorges

In een vreselijke vlaag van verstandsverbijstering heb ik gisteren het advies opgevolgd van de veel te mooie juffrouw van de receptie van de camping. Op mijn vraag waar je ergens in de buurt lekker kunt eten, somde ze in rad Frans een waslijst aan adressen op, waarvan de helft niet volledig tot mij doordrong. Bij het laatste adres sprak ze vol lof over een locatie bij een recreatiemeertje. Het zou er aangenaam vertoeven zijn en de kaart was bescheiden maar zeker de moeite waard. Juist vanavond was het "gamba-avond", hetgeen in de verre omgeving bekend was en altijd veel klanten trok. Ik geloofde haar op haar reebruine ogen en toog vol verwachting in een verzengende hitte naar het aangegeven adres.

Bij aankomst bleek het restaurant een houten keet waar men snacks verkocht. En ja, vanavond was het inderdaad "gamba-avond", maar ik had niet gereserveerd en de voorraad gamba's was niet toereikend voor mensen die, zoals ik, spontaan van deze lekkernij gebruik wensten te maken. Natuurlijk had ik toen rechtsomkeert moeten maken, de extra kilometers naar Thiviers voor lief moeten nemen en op zoek moeten gaan naar een echt restaurant. Dat deed ik echter niet. Sterker nog; ik informeerde wat er dan wél was. De keuze bleek beperkt tot enkele magnetrongerechten en het Belgisch nationale volksvoedsel bij uitstek; patat. De wanhoop nabij bestelde ik maar een magnetrongerecht met vis, rijst en wat groente, ofschoon ik de dag ervoor ook al bestraald voedsel had genuttigd. De kwaliteit bleek povertjes maar de hoeveelheid was absoluut niet voldoende om de rammelende maag van een pelgrim te vullen. Tenslotte toch maar weer een bak frites laten aanrukken. Een mens moet toch iets....

Zoals gewoonlijk bleek het terras ook nu weer een uitgelezen locatie om mensen te observeren. Zo was er een Franse oma, begin zestig jaar, met haar twee kleindochters; de een 10 jaar, haar zus 3 jaar jonger. Oma heeft zich door haar kleindochters overduidelijk laten inspireren om ijsjes te kopen. Beide kinderen verlustigen zich aan het reclamebord dat in frappante kleuren de diversiteit aan ijsjes laat zien. Na veel wikken en wegen besluiten beide kinderen, ieder voor zich, welk ijsje de meeste indruk heeft gemaakt. Na de overdracht van de lekkernijen wordt oma uitbundig bedankt.

Drie tafeltjes verder speelt de volgende scene. Hij, rond de zestig jaar. Zij, acht jaar jonger. Beide zijn onmiskenbaar Duits en op vakantie in de Perigord. Hij heeft er duidelijk zin in; haalt de drankjes en ziet met innig welgenoegen neer op de huiswaarts kerende badgasten. Hij weet wat hem te wachten staat, want hij heeft de gamba's gereserveerd die voor mij onbereikbaar zullen blijven. De slokop. Zij geniet duidelijk niet. Haar onverbale expressie laat zien dat de hele entourage duidelijk onder haar stand is. Verveeld slaat ze de wespen van zich af. Een zinloze handeling. Ze blijven terugkomen. Ze doet haar uiterste best de goede stemming waarin haar partner verkeert te vergallen. Dit was duidelijk zijn keuze en ze is alleen maar meegegaan onder protest. Niets is goed genoeg en de gamba's worden nagenoeg uitsluitend door hem verorberd, want ze heeft besloten dat ze ze niet lekker mag vinden. De man blijkt echter over een onverwoestbaar humeur te beschikken en eet met smaak de overgebleven gamba's van zijn vervelende partner schoon op.

De volgende morgen ben ik iets later opgestaan dan normaal. Het was immers maar een klein stukje naar Sorges. Deels over de traditionele pelgrimsroute en deels over de N-21 bereikte ik een prachtige particuliere gîte in Sorges. De ontvangst was hartelijk, de kamer splinternieuw en mijn was werd gedaan. Met mijn neus in de boter dus. In de grote besloten tuin is zelfs een zwembad aanwezig. Vanavond kookt de hospita voor haar pelgrims. Als het magnetronvoer is ga ik heel hard gillen.