24-08-2012 - Mussidan

Allemaal hartelijk dank voor jullie felicitaties en attenties. Het is wel een beetje vreemd om een feestgevoel te koesteren terwijl mijn vrouw ruim 1300 km verderop zit. Nou ja, we wisten dat dit zou gebeuren en bij mijn terugkomst gaan we er alsnog iets aan doen.

Het onderkomen in Saint-Astier bleek een reuze gezellige refuge te zijn. Werkelijk prachtig gelegen aan de rivier l'Isle. Vanuit mijn kleine slaapkamertje keek ik uit over de rivier en een oude brug. De refuge beschikte over een ruim terras aan het water waarin grote vissen zwommen en talloze kinderen zich vermaakten bij een dammetje. Het was echt even vakantie. In de refuge bleken meer pelgrims te verblijven waaronder een jonge Duitser die op zoek was naar zichzelf en een Vlaamse dame die zichzelf al gevonden had, maar haar wandelvrienden had verloren. Ze had een lelijk gezwollen enkel, had al twee artsen bezocht en had met lede ogen drie dagen geleden haar teamgenoten zonder haar verder zien trekken. Ze had het er erg moeilijk mee en wilde niets anders dan zo spoedig mogelijk weer aanhaken bij haar groepje. In een lang gesprek heb ik haar duidelijk kunnen maken dat ze haar aandoening als vaststaand feit moest accepteren en dat verder gaan de komende dagen absoluut uit den boze was. Tenslotte won het verstand het van de emotie en was ze zichtbaar opgelucht door het louterende effect ervan.

Vanmorgen ging om zes uur mijn wekkertje weer af. Tijd om naar Mussidan te gaan. In Saint-Astier was alles nog gesloten, dus nog even geen koffie en brood. Dat kwam pas rond negen uur toen ik door Neuvic liep. Op het plein voor de kerk waren alle faciliteiten handig samengebracht. En, ook niet onbelangrijk, alle winkels waren nog open ook. Om dat te vieren heb ik maar twee koppen koffie en twee croissants naar binnen gewerkt.

Voor het eerst sinds lange tijd braken weer aanvaardbare temperaturen aan en dat loopt een heel stuk aangenamer. Vanwege mijn vroege vertrek en de betrekkelijk korte afstand naar Mussidan besefte ik dat ik zeeën van tijd zou hebben en ik besloot een extra lange pauze te houden. Op een gemaaide akker vond ik resten stro en daarover rolde ik mijn matje uit. Eerst een hapje eten en toen languit. Ik heb niet geslapen, laat ik dat voorop stellen, maar pas twee uur later kwam ik tot het besef dat ik zo langzaam aan weer eens verder moest. Het is een onbeschrijflijk rustgevend gevoel om bijna twee uur lang naar de wolken te kijken, naar de vogels te luisteren en de zwoele zomerlucht van het boerenleven op te snuiven. Voor de rest was er niets, gebeurde er niets en liet ik mijn gedachten de vrije loop.....

Als ik de her en der opgehangen bordjes mag geloven, dan is in Frankrijk het jagen op de fauna verheven tot volksvermaak nummer één. Werkelijk langs ieder bosperceel hangen bordjes dat de jacht in het achterliggende gebied is voorbehouden aan de eigenaar of vergunninghouder. Niet alleen bossen, maar ook weilanden en akkers zijn het decor van de schietgrage Fransoos die, weliswaar beperkt tot het jachtseizoen, geen moment ongelegen laat om op alles te schieten met een hartslag. Tot overmaat van ramp vallen jaarlijks ook mensen ten prooi aan de schietclub. Omdat de ene helft van de gelegenheidsjagers niet met een jachtgeweer om kan gaan. De andere helft mag dan in staat zijn een wapen vast te houden, maar de nimmer ontbrekende fles met zelfgestookte inhoud wordt vaker gebruikt dan het geweer. Zo houdt de jachtsport zichzelf in stand; als er teveel jagers zijn, moet je het overschot in de winter niet bijvoeren maar gewoon afschieten. Dat de besten moge winnen.