26-08-2012 - Saint-Ferme

Gisteren waren er problemen met het verzenden van email. Daardoor is het verslagje van gisteren pas vandaag verzonden. Inmiddels zijn de problemen opgelost en naar ik mag hopen permanent.

Het eten gisteravond in St.-Foy-la-Grande was een ervaring om snel te vergeten. De olijven in mijn pasta waren bijna bedorven en de rest viel ook tegen. Snel weg daar om nooit meer terug te komen. Het viel me nog mee dat ik er vandaag niets aan over heb gehouden.

Op weg naar St. Ferme werd het goed merkbaar dat we weer midden in een wijnstreek zitten; zeeën en nog eens zeeën van druiven. Ik heb er een paar geproefd maar ze zijn nog niet zoet genoeg. Nog even doorrijpen dus. Midden in de wijnvelden heb ik vandaag mijn eerste pauze gehouden. Het was vandaag uitstekend wandelweer dus kon ik vandaag weer gestrekt in het zonnetje bijkomen van de eerste 10 km. De rest van de tocht bleef het landschap behoorlijk heuvelen. Ineens viel het me op dat ik al een hele tijd normaal kan blijven doorademen en dat mijn hartslag ook relatief normaal blijft wanneer ik omhoog loop. Een paar maanden geleden in Zuid-Limburg had ik toch heel andere ervaringen in de heuvels. Ook merk ik dat mijn broek merkbaar losser om mijn middel hangt. Allemaal positieve bijwerkingen van de camino.

Rond half drie kwam ik als eerste aan bij de pelgrimsrefuge. De gastheer (hospitalero) was al aanwezig dus ik hoefde niet te wachten tot 16.00 uur, want dat is het tijdstip waarop de refuge officieel open gaat. De hospitalero was een oudere man met een lange grijze baard. Globaal vergelijkbaar met een ongelukkige kruising tussen Catweazle en Paulus-de-Boskabouter. Direct bij het eerste contact met een Fransman geef ik altijd duidelijk aan dat ik uit Nederland kom, dat ik de Franse taal niet vloeiend spreek en dat ik de spreker wel versta, mist hij/zij langzaam spreekt. Bij deze figuur ging dat precies één zin goed. Gaandeweg werd me duidelijk dat ik hier van doen had met een man die zijn verhaal kwijt wil. Het maakt helemaal niet uit of je het begrijpt of dat je af en toe feedback geeft of niet: dit soort mensen gaat door tot de sociale pijngrens. Hij was er niet voor mij, ik was er voor hem. In het begin knikte ik nog af en toe beleefd, maar dat spoorde hem alleen maar aan om door te gaan. Ik begreep slechts half wat hij ratelde en zijn gespreksstof ging echt helemaal nergens over. Zie maar dat je van zo'n klit af ziet te komen. Door te suggereren dat mijn telefoon af ging had ik hem uiteindelijk tuk en was ik even van hem af. Toen later de andere pelgrims binnendruppelden ondergingen de stakkers hetzelfde lot. Zou er niet iets bestaan om dit soort mensen in hun botte opdringerigheid te remmen? Zelf dacht ik aan actieve euthanasie, maar dat geeft weer zo'n administratieve rompslomp. Morgen snel weer weg hier.