30-08-2012 - Roquefort

Wij konden Le Billon gisteren in één keer vinden. Zó moeilijk was het niet voor mijn GPS. We hebben ook geen schietgeluiden of knallende F-16's gehoord. Le Billon ligt midden in de natuur en het enige dat wij in de verte hoorden was het verkeer dat voortraasde over de A-65 die daar sinds anderhalf jaar ligt. Sinds de aanleg van de snelweg is de pelgrimsroute verlegd en komen er minder pelgrims naar Le Billon. Desondanks is de gîte gewoon open.

We hadden al ruim onze intrek genomen toen de oude en zeer krom lopende eigenaresse arriveerde. Aanvankelijk had ze onze aanwezigheid niet opgemerkt, ondanks dat onze was al vrolijk wapperend onze aanwezigheid onderstreepte. We stapten er zelf maar op af en stelden ons voor. Meteen kregen we een overduidelijke uitleg over de te volgen route en werden onze credentials afgestempeld. We kregen geen rode wijn van haar (jammer, een gemiste kans), maar wel een flink aantal tomaten die afkomstig waren uit haar moestuin. Ze smaakten in ieder geval heerlijk een waren een dankbare aanvulling op het blikvoer dat we zelf hadden meegebracht. Na de maaltijd hebben we nog koffie/thee gedronken en na de vaat was het alweer bedtijd. Ik slaap beduidend vroeger en meer dan thuis. Ook merk ik dat ik mijn slaap hard nodig heb en daar sta ik niet alleen in. Dat slapen wilde echter helaas niet goed lukken omdat in de matras van mijn bed een kuil zat van enig formaat. Steeds weer zakte mijn achterwerk in die kuil en was slapen uitsluitend mogelijk in een onnatuurlijke hoek. Natuurlijk slaap je uiteindelijk altijd wel, maar echt uitgerust wakker worden was er niet bij.

Om kwart voor acht liepen we weer. Ieder z'n eigen tempo, zodat je uiteindelijk toch alleen liep. De dennenbossen maakten plaats voor een maïsveld van talloze kilometers en de route ging voor een groot deel over een voormalige spoorweg. Het voordeel daarvan is dat je absoluut vlak loopt. Helaas voor ons bestond de route ook vaak uit mul zand zodat het lopen extra zwaar werd. Ook kregen we nog een paar lichte regenbuitjes over ons heen. Gelukkig te weinig om een regenpak te rechtvaardigen. Ik merkte dat mijn voeten erg vermoeid raakten en kon het dan ook helemaal niet erg vinden dat ik rond twee uur de gîte in Roquefort had bereikt. De gîte heeft 10 bedden en het is een van de mooiste en ruimste gîtes die ik tot dusver heb gezien. De koelkast staat vol eten en het schijnt dat er vanavond een mevrouw voor ons komt koken. We zijn erg benieuwd.

Het dorp Roquefort heeft zijn naam gegeven aan de wereldberoemde blauwe schimmelkaas. Iedereen kent natuurlijk het verhaal van een herder die in het verleden zijn zelfgemaakte kaas bewaarde in een grot waarin, zo bleek na later onderzoek, een unieke schimmelsoort huisde die de kaas langer houdbaar maakte en hem z'n specifieke smaak gaf. Roquefort is ook een echte schapenkaas. Het vreemde is echter dat ik hier nog geen schaap heb gezien en ook grotten ben ik hier nog niet tegen gekomen.

Morgen staat Mont-de-Marsan op het menu. Een tocht van 29 km. Ik hoop dat ik vannacht wat beter slaap en dat ook mijn voeten wat minder vermoeid zullen aanvoelen.