02-09-2012 - Hagetmau

Bij een traditionele Baskische maaltijd zullen veel mensen ongetwijfeld denken aan een explosief mengsel dat als enige doel heeft de Baskische autonomie af te dwingen. Gelukkig kan ik u verzekeren dat de praktijk erg meeviel. Onze ETA-hap was smakelijk en voedzaam. Erg voedzaam. Zeer voedzaam zelfs, hetgeen in hoge mate kon worden toegeschreven aan het forse vetgehalte. De maaltijd werd ingeluid met sla. Nu zult u waarschijnlijk zeggen: "Sla? Wat is daar nou zo vet aan?" In dat geval heeft u het grootste gelijk van de wereld, doch de Baskische keuken heeft desondanks kans gezien zelfs sla vet te krijgen. Met laat de salade eenvoudigweg vergezellen door ganzenpâté. Bij de vervaardiging van ganzenleverpâté (pâté de foie gras) ontstaan er beduidend veel bijproducten waaronder de gans zelf. Daarvan, zo hebben die handige Basken ontdekt, kan je ook pâté maken, al is dit voedsel zo mogelijk nog vetter dan ganzenleverpâté. Wel lekker, dat dan weer wel. Vervolgens kwam het hoofdgerecht; een groentemix met veel piment, tomaat, spekjes en aangemaakt met ganzenvet en ei. Deze brij werd vergezeld door in vet gebakken ham, want waarom zou je magere ham ook mager laten? Nou dan! Vervolgens verscheen de streekkaas. Uiteraard volvet, waarom ook niet. En alsof onze eigen getergde levers niet voldoende overwerk hadden, werd de maaltijd afgerond met gâteau; een in veel boter gebakken soort platte appeltaart. Ik kon geen pap meer zeggen, zelfs geen magere. Ton liet zich niet kennen en wist de eer hoog te houden door een halve gâteau weg te krijgen. Een prestatie van enig formaat. Na een laatste biertje/wijntje was het echt tijd deze copieuze maaltijd in horizontale houding te verteren hetgeen nog een hele klus was.

Het stuk(je) van Saint-Sever naar Hagetmau heb ik ervaren als een van de meest ontspannen trajecten tot dusver. Het is maar een wandeling van 16 km. Nu zal de lengte ongetwijfeld een rol spelen, maar minstens zo belangrijk waren het prachtige weer en het afwisselende landschap; licht golvend terrein met maïsvelden, wat bossen en hier en daar een boerderij. Na 10 km stopte ik traditiegetrouw. Ik vond een mooi stukje gras naast een maïsveld en rolde mijn matje uit. Schoenen en sokken gingen snel uit en ik ging heerlijk liggen in een mild en aangenaam ochtendzonnetje. Tijd voor volledige ontspanning waarvoor ik vaak een oude Yoga-techniek gebruik. In diepe rust en toch alle zintuigen op scherp werd mijn matje een vliegend tapijt waarop ik opsteeg en mij liet meevoeren door de wind die ritselend speelde met de maïsplanten. Zo zweefde ik enige tijd in een compleet andere dimensie in het volle besef van mijn bestaan. Weer terug in het hier en nu verkeerde ik nog steeds in een toestand van gelukzalige ontspanning waarin niets meer moet en niets meer belangrijk is. Santiago? Waarom zou ik erheen lopen. Hagetmau? Wat heb ik daar te zoeken. Ik ben nu hier en het is goed zo. Wat wil een mens nog meer?

Natuurlijk veeg je jezelf weer bij elkaar, gaan de schoenen aan en gaat de rugzak weer om. Op naar Hagetmau, maar dat ontspannen landerige gevoel heeft me niet meer verlaten. Ik hoop dat het nog heel lang blijft hangen.

Dan ineens, na de beklimming van een heuvel, wordt het grote groene gordijn opengeschoven en kijkt de argeloze wandelaar in een weids dal waarin Hagetmau ligt. Maar het stadje speelt niet de hoofdrol in dit decor, want héél in de verte worden voor het eerst de machtige Pyreneeën zichtbaar. Ik schatte de afstand in rechte lijn op minstens 70 km. Toch waren ze al duidelijk zichtbaar door het mooie heldere weer. Groot, indrukwekkend en aantrekkelijk; als de majestueuze borstpartijen op een schilderij van Rubens. Het zijn nog vier flinke dagtrajecten voordat we aan de voet van deze bergketen staan. Dan even flink doorzweten en ik ben in het beloofde land.