09-09-2012 – Larrasoaña
Blijf op de hoogte en volg Alek
09 September 2012 | Spanje, Larrasoaña
Spanje en ik moeten nog erg aan elkaar wennen. Zo vertikt de bevolking het gewoon om Nederlands te spreken, of Frans, of Engels. Daarentegen spreekt de meerderheid heel goed Spaans. Ook heb ik gemerkt dat er nog erg veel ruimte is om mijn Spaanse taalvaardigheid te verbeteren. Toch krijg ik hier alles wat ik hebben wil. De bevolking is gewend om met het taalprobleem om te gaan en is erg hulpvaardig.
Vandaag was het opnieuw een mooie en warme dag hoewel de ochtendnevel in de bergen toch behoorlijk fris was. Wim, Ton en ik hebben besloten elkaar los te laten. Dit is beter voor de contacten naar andere mensen. Je bent anders teveel op dezelfde mensen aangewezen en dat was nu net niet de bedoeling van de camino. Het is echter ronduit opvallend hoe snel je aanspraak hebt en vooral de 'zwakkeren' lijken voortdurend op zoek naar 'sterkeren' om daar op de een of andere manier steun van te krijgen. De meeste pelgrims zijn namelijk gestart in Saint-Jean-Pied-de-Port en zijn dus net twee of drie dagen onderweg. Heel veel mensen hebben hun spullen niet in orde, beschikken niet over de noodzakelijke informatie of hebben de camino gewoon onderschat. Ik heb vandaag hemel schreiende taferelen meegemaakt. Hakken van voeten die totaal open lagen of mensen die te veel bagage droegen en daardoor de wanhoop nabij waren. Niet te geloven wat mensen zichzelf aandoen. En waarom? Ik zou het niet weten. Als je iets niet kunt, begin er dan ook niet aan.
Vanmorgen zat ik aan tafel met een Spanjaard met veel wandelervaring in de bergen. Ik raakte een beetje met hem aan de praat en ik zag dat er een spons op tafel lag met een cartoon erop. Desgevraagd bleek hij er twee te bezitten en hij gebruikte ze om de druk van zijn draagstel te verlichten. Handig bedacht. Hij rekende af en vertrok. Een kwartiertje later vertrok ik ook en al snel zag ik een spons van hem op het pad liggen. Ik raapte hem op met het plan de spons terug te geven zodra ik hem weer zou ontmoeten. Zo liep ik dus een paar uur met een spons in mijn rugzak.
Zo'n beetje op het heetst van de dag hield ik even pauze in de schaduw bij een waterfonteintje. Na verloop van tijd arriveerde een tanige oudere Amerikaanse dame die een rugzak neerzette en weer vertrok. Een tijd later verscheen ze voor de tweede keer met nóg een rugzak. Het bleek de rugzak te zijn van haar vriendin die, wat later bleek, de uitputting nabij was. Ze strompelde naar de bank waarop haar rugzak stond en ging liggen. Ze had veel te veel kleding aan in deze hitte en naar haar gezicht te oordelen was ze een instorting nabij. Haar vriendin wist niet goed raad met de situatie en gaf haar wat water te drinken. Ik adviseerde haar wat kleding uit te trekken en maakte de spons, die ik net gevonden had, nat met koud water uit de fontein. Ik zei haar de spons te gebruiken om haar hoofd, nek en hals nat te maken en als zodanig te koelen. Natuurlijk mocht ze de spons houden, want ik weet zeker dat ze hem beter kon gebruiken dan de Spanjaard die hem was verloren. Ik heb nog nooit iemand zo dankbaar en blij gezien met een spons.
Het was nog een hele heisa om in dit dorp een slaapplaats te bemachtigen. Er is een grote auberge van de gemeente met 56 plaatsen. Het dorp viert vier dagen feest en daarom heeft iedereen in het dorp vrij. Dus doen we de auberge vier dagen dicht. En de pelgrims? Ze komen er wel uit. En dus was het een compleet gekkenhuis om een slaapplaats te bemachtigen waarop (een kwestie van vraag en aanbod) de prijzen van de particuliere Casa's bijna verdubbelden. Ik heb in ieder geval een slaapplaats. Ik was er net op tijd bij. Een Duitse knul echter niet. Hij heeft blaren op zijn voeten als rijksdaalders en moet noodgedwongen zijn reis afbreken. Voor hem was nergens plaats en hij kon ook nergens meer heen, zeker niet in zijn toestand. Derhalve heb ik hem een plekje aangeboden in mijn kamer en slaapt hij vannacht aan mijn voeteneinde op zijn matrasje. Het kan verkeren. Morgen wil ik vroeg op pad. De reis gaat dan naar Pamplona en ik wil op tijd een plekje hebben in de goed bekend staande Duitse auberge.
Vandaag was het opnieuw een mooie en warme dag hoewel de ochtendnevel in de bergen toch behoorlijk fris was. Wim, Ton en ik hebben besloten elkaar los te laten. Dit is beter voor de contacten naar andere mensen. Je bent anders teveel op dezelfde mensen aangewezen en dat was nu net niet de bedoeling van de camino. Het is echter ronduit opvallend hoe snel je aanspraak hebt en vooral de 'zwakkeren' lijken voortdurend op zoek naar 'sterkeren' om daar op de een of andere manier steun van te krijgen. De meeste pelgrims zijn namelijk gestart in Saint-Jean-Pied-de-Port en zijn dus net twee of drie dagen onderweg. Heel veel mensen hebben hun spullen niet in orde, beschikken niet over de noodzakelijke informatie of hebben de camino gewoon onderschat. Ik heb vandaag hemel schreiende taferelen meegemaakt. Hakken van voeten die totaal open lagen of mensen die te veel bagage droegen en daardoor de wanhoop nabij waren. Niet te geloven wat mensen zichzelf aandoen. En waarom? Ik zou het niet weten. Als je iets niet kunt, begin er dan ook niet aan.
Vanmorgen zat ik aan tafel met een Spanjaard met veel wandelervaring in de bergen. Ik raakte een beetje met hem aan de praat en ik zag dat er een spons op tafel lag met een cartoon erop. Desgevraagd bleek hij er twee te bezitten en hij gebruikte ze om de druk van zijn draagstel te verlichten. Handig bedacht. Hij rekende af en vertrok. Een kwartiertje later vertrok ik ook en al snel zag ik een spons van hem op het pad liggen. Ik raapte hem op met het plan de spons terug te geven zodra ik hem weer zou ontmoeten. Zo liep ik dus een paar uur met een spons in mijn rugzak.
Zo'n beetje op het heetst van de dag hield ik even pauze in de schaduw bij een waterfonteintje. Na verloop van tijd arriveerde een tanige oudere Amerikaanse dame die een rugzak neerzette en weer vertrok. Een tijd later verscheen ze voor de tweede keer met nóg een rugzak. Het bleek de rugzak te zijn van haar vriendin die, wat later bleek, de uitputting nabij was. Ze strompelde naar de bank waarop haar rugzak stond en ging liggen. Ze had veel te veel kleding aan in deze hitte en naar haar gezicht te oordelen was ze een instorting nabij. Haar vriendin wist niet goed raad met de situatie en gaf haar wat water te drinken. Ik adviseerde haar wat kleding uit te trekken en maakte de spons, die ik net gevonden had, nat met koud water uit de fontein. Ik zei haar de spons te gebruiken om haar hoofd, nek en hals nat te maken en als zodanig te koelen. Natuurlijk mocht ze de spons houden, want ik weet zeker dat ze hem beter kon gebruiken dan de Spanjaard die hem was verloren. Ik heb nog nooit iemand zo dankbaar en blij gezien met een spons.
Het was nog een hele heisa om in dit dorp een slaapplaats te bemachtigen. Er is een grote auberge van de gemeente met 56 plaatsen. Het dorp viert vier dagen feest en daarom heeft iedereen in het dorp vrij. Dus doen we de auberge vier dagen dicht. En de pelgrims? Ze komen er wel uit. En dus was het een compleet gekkenhuis om een slaapplaats te bemachtigen waarop (een kwestie van vraag en aanbod) de prijzen van de particuliere Casa's bijna verdubbelden. Ik heb in ieder geval een slaapplaats. Ik was er net op tijd bij. Een Duitse knul echter niet. Hij heeft blaren op zijn voeten als rijksdaalders en moet noodgedwongen zijn reis afbreken. Voor hem was nergens plaats en hij kon ook nergens meer heen, zeker niet in zijn toestand. Derhalve heb ik hem een plekje aangeboden in mijn kamer en slaapt hij vannacht aan mijn voeteneinde op zijn matrasje. Het kan verkeren. Morgen wil ik vroeg op pad. De reis gaat dan naar Pamplona en ik wil op tijd een plekje hebben in de goed bekend staande Duitse auberge.
-
09 September 2012 - 22:01
Ad:
Olla, Alek.
Feestje? Dan zal er ook wel Rijoha zijn. Lekker wijntje, hoor.
En wat je nu dus onderweg ziet, is alles wat je zelf in de training beleefd hebt?
Want in mijn beleving heb je toen het spreekwoord "Train as you fight" gebruikt. Dus nu onderweg beperkte problemen.
Daarnet schreef ik over dat slechte weer in mei.
We hebben toen even gepauseerd in Roncevalles. Daar waren twee Duitse pelgrims, welke bewust door reden naar de Duitse herberg in Pamplona.
Het zal dus wel goed zijn.
Buen Camino. -
09 September 2012 - 22:28
Ger:
En dan help je anderen... en dan blijkt wie goed doet goed ontmoet.. geen pijn aan je eigen voeten.. -
09 September 2012 - 23:11
Peter:
Ola, soy Olandès, me gusta cerveza (agua de l'oro rekenen ze ook goed)! Wat wil je nog meer weten?
Tjonge, wat een rumoer zo'n eerste dag in Spanje. Het "land van mañana" wordt overspoeld door de onrust van de mensen die vooral snel hun rust zoeken. Onderdeel van de bucket-list: De Weg van de Oude Jacob lopen, goed voor je ziel. Pfff, laat "de Weg" aan de echten. Ga door, mijn vriend! -
09 September 2012 - 23:19
Peregrinofrans:
¡Hola Peregrino Alek,
Je schrijft over mede-pelgrims die teveel bagage bij zich hebben. Heb jij ook wat overtollig materieel al naar huis gestuurd, bijvoorbeeld tent en dazer? Ik vind het nog steeds geinig dat iemand zo'n ultrasone geval meezeult om katten op afstand te houden :-P !
En dan kom je onderweg nog een graf tegen van een Japanse pelgrim, eerder kwam je onderweg naar Roncesvalles een indrukwekkend graf tegen van een Nederlandse pelgrim. In het harnas gestorven...Het lijkt me op die plaats een prachtig afscheid!
Je gaat morgen naar Refugio Casa Paderborn, een goede keus! En een korte trip, 15 km.
Geniet van elke stap...
Buen Camino, -
10 September 2012 - 01:12
Roel Van Dijk:
Ik kwam destijds ook zo'n type tegen (een Duitse vrouw) die blijkbaar totaal onvoorbereid de camino was gaan lopen. Haar rugzak zat niet goed. Stond ik bij een wildvreemde aan allerlei riemen te sjorren om te boel goed te hangen... Toen vroeg ze: hoe weet je waar je kunt slapen? Nou, daar heb je boekjes voor, zei ik. Ja, dat wist ze maar die kon ze niet lezen (???). Toen ik vervolgens zag dat ze met losse veters in haar schoenen liep, heb ik haar vriendelijk gegroet en ben doorgelopen. Ieder heeft toch recht op zijn/haar eigen stommiteiten nietwaar?
Enige dagen later ontmoette ik een bijzonder dikke Amerikaan die met een enorme camera op zijn buik langs de weg zat. Hij vertelde dat hij zo onder de indruk was geweest van het boek van Shirley Mclaine over haar pelgrimage naar Santiago. Daarom wilde hij nu ook naar Santiago. Hij probeerde zijn schoenen uit te doen wat blijkbaar veel moeite kostte. Vervolgens verging hij van de pijn toen er opeens weer bloed bij zijn tenen kwam. Hij vertelde dat hij net nieuwe schoenen had gekocht maar die waren veel te klein. Hij hoopte dat ze nog een beetje zouden uitlopen. en vroeg wat ik daar van vond? Nou, heb ik hem gezegd, als je nu eens een stuk van je voet afzaagt, dat werkt misschien sneller. Ik vermoed dat hij de tocht niet heeft uitgelopen.
Er zijn ook andere, vreemde types. Zo liep ik eens naast een soort Jerommeke uit Finland die zowel een rugzak als een "buikzak" droeg. Al lopend rammelde er van alles in die buikzak Toen ik vroeg wat dat was zei hij dat hij body builder was en gewichten bij zich droeg om 's avonds te oefenen (???). Hij vertelde dat hij de camino liep omdat zijn kuiten niet goed ontwikkeld waren. En inderdaad, op enig moment kwam ik hem tegen in een refugio i'n O'Cebreiro waar hij met gewichten aan het trainen was.
Rare jongens, die pelgrims.
Hartelijke groet,
Roel -
10 September 2012 - 05:29
Caminofrans:
Helaas,helaas;
Helaas worden jouw verslagen ook weer aangevuld met de boekenwijsheid van peregrinofrans, iemand die allang geen peregrino meer is en het ook nooit meer zal worden.Deze man is alleen ontzettend ziek.
Leuke verslagen en succes, voormalig pelgrim Frans. -
10 September 2012 - 10:05
Peter Carel:
Als ik zo de ellende lees van "niet ervaren" pelgrims, oververhitting en amputaties nabij, vraag ik mij af hoe dat in vroeger dagen dan ging! Al eeuwen wandelen de pelgrims heen en weer al dan niet verplicht! Zulke goede schoenen en andere attributen hadden ze niet. Kan natuurlijk zijn dat velen gewoon zoek raakten. Degenen die terug kwamen voegden soms een naam toe aan de plaats waar ze geweest waren. Zo ook Jan Jansen Romein, begraven in de kerk van Heerjansdam in 1653. Jan Jansen deed een pelgrimage naar Rome en voegde de naam Romein toe, die hij op z'n grafsteen liet zetten. Echt waar! Ga maar kijken in die kerk. Goede voortzetting en pas op de stieren in Pamplona! -
10 September 2012 - 10:07
Rob Luijken 7-9:
Wel opmerkelijk als je zo opeens even van de radar verdwijnt..een beetje het "nine eleven" effect!
Wat zou er gebeurd zijn in revalidatie oord "Berg en Dal"; er zal hem toch niets overkomen zijn!?
Toentertijd, op 11 september 2001, weet haast iedereen nog precies van het hoe, wat en waar van het moment. De verwarring, ongeloof en de gevolgen waren grotesk.
Voor heel veel mensen was dit een belangrijke ontwrichtende gebeurtenis in hun leven die van invloed is geweest op hun huidige denken en doen. Het oordeel over het leven is nog altijd de resultante van vooral de negatieve en positieve levenservaringen. Zo af en toe even retrospectief stilstaan bij het landschap van je eigen leven kan een hele vooruitgang zijn. Uit de World database of Happiness blijkt dat naast overvloed, de (persoonlijke) vrijheid een hoge correlatie heeft met het geluks gevoel. Onveiligheid en corruptie staan natuurlijk aan de andere kant van de schaal. Het kan haast niet anders dan dat je, in je huidige hoedanigheid als een van de sterkeren, je uitermate gelukkig moet voelen. -
10 September 2012 - 12:29
Peregrinofrans:
Op donderdag 13 september komt er om 19.55 uur op de tv: "De weg naar Santiago". Nederland 2
Op deze wijze krijgt men een beetje inzicht en beelden wat pelgrims ervaren/beleven onderweg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
