16-09-2012 – Santo Domingo de la Calzada

Er zijn van die dagen dat het allemaal wat tegen zit. Neem van mij aan dat dit ook voor nachten geldt. Zo'n nacht was het dus de afgelopen nacht. Aanvankelijk betrokken Ton en ik vrij onbevangen en argeloos in Nájera een tweepersoonskamertje in een pand dat in Nederland onmiddellijk zou worden afgekeurd. Maar goed, je zit in Spanje, je moet je aanpassen, je bent pelgrim en dan past in enige mate een vorm van nederigheid.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd en ons dagelijks ritueel hadden voltooid, togen we samen naar het gezellige centrum voor een hapje en een drankje. We lieten ons de paella en het bier goed smaken, doch de hoeveelheid van het geserveerde voedsel bleek bij lange na niet toereikend om de hongerige en in ploegendienst werkende lintwormen van twee pelgrims tevreden te stellen. We besloten om elders nog een compleet pelgrimsmenu weg te werken. Ook in dit restaurant bleek Schraalhans de keukenmeester, want ook dit driegangenmenu bleek wellicht de eetlust van schriele Spaanse mannetjes te kunnen verzadigen, maar niet die van Ton en mij. Alleen in combinatie met de eerder genoten paella hadden we het idee dat we de volgende morgen wel zouden kunnen halen, alleen wisten we toen nog niet op welke manier.

Omdat we om zes uit weer op moesten besloten we, zoals gewoonlijk, vroeg te gaan slapen. Het bed waarin ik de nacht moest doorbrengen was waarschijnlijk dezelfde locatie als waar zeer recentelijk een nest wilde katten op de wereld was gezet. Althans, zo rook het tenminste. Ik wentelde me nogmaals in nederigheid en, met enige tegenzin, in de onwelriekende klamme lappen. Pas toen viel mij de tweede verrassing ten deel: het bed was compleet doorgezakt. Dit hield in dat mijn achterste in een diepe kuil werd getrokken waaruit ontsnappen onmogelijk was en ik gedwongen was in slechts één houding te liggen. Had die smerige Spaanse huisjesmelker me toch weer bij mijn been. Moge hij en zijn nageslacht tot in de derde generatie dagelijks in soortgelijke bedden, doch rijkelijk voorzien van bed wantsen, moeten slapen en jeukende bulten krijgen.

Precies op hetzelfde moment dat ik wegzakte in de kuil van mijn bed, werd ik de volgende kwelling gewaar. Het bleek dat men, naast het pand waar wij onze intrek hadden genomen, een groot podium had opgetrokken waarop een Spaanse rockband haar oorverdovende kunsten vertoonde. Er bleek geen kruid tegen gewassen. Ondanks dat we ramen, luiken en deuren angstvallig gesloten hielden kwam het kabaal snoeihard de kamer binnen. Daarnaast bleken de twee Spaanse zangeressen regelmatig vals te zingen wat hun er overigens niet van heeft weerhouden hun gekweel voort te zetten tot half vier des ochtends. Moge de bandleden (de beide zangeressen voorop) en hun nageslacht tot in de vierde generatie een chronische keelaandoening krijgen waarbij converseren onmogelijk is en laat staan zingen.

Zoals gezegd hield de muziek op om half vier, maar toen begon het feest in Nájera pas goed op gang te komen middels een zeer uitbundig vuurwerk. In de nauwe straatjes van Nájera komt het betere knalwerk verrassend goed tot z'n recht en dit effect werd de rest van de nacht veelvuldig beproefd evenals ons geduld. Moge het effectief knallende deel van de bevolking van Nájera tot in de vijfde generatie brandblaren op alle vingers en gescheurde trommelvliezen krijgen.

Had ik overigens al gezegd dat ik de afgelopen nacht niet zo best heb geslapen? Welnu: ik heb de afgelopen nacht niet zo best geslapen. Alles bij elkaar hooguit een uurtje waardoor ik half slaapwandelend Santo Domingo de la Calzada heb bereikt. Ton en ik hebben intrek genomen in het pelgrimsonderkomen van een klooster. Nee, de bedden zijn niet doorgezakt en ook vieren ze vannacht geen feest. Vóór we gaan dineren nemen we eerst een Spaanse gewoonte over; we houden siësta.

Morgen een traject van 23 km naar Belorado. Met wat geluk geen slaapverwekkende route.