17-09-2012 – Belorado

Als het aan dat rafelige stuk pluimvee zal liggen, zal ik Santiago nooit in goede gezondheid bereiken. Het kreng weigerde gewoon te kraaien toen ik in de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada bezocht. Dat is volgens de legende een absoluut vereiste voor een goede afloop van een pelgrimage naar Santiago. In 1350 heeft paus Jodocus-de-Zoveelste namelijk de kerkvorst van Santo Domingo toestemming verleend om in zijn kathedraal een christelijk kippenhok te bouwen (overigens uniek in de wereld) om het verhaal van de 'tot-leven-gekomen-gehangene' ook levend te houden. Op Internet is vast en zeker het hele verhaal te vinden, dus daar ga ik niets over schrijven: lezers van deze site worden namelijk geacht zelfwerkzaam te zijn en enig initiatief te ontplooien aangaande gewenste verdieping. Vermeldenswaardig is overigens wel dat de haan alleen was. Da's opmerkelijk, want de pauselijke verordening spreekt zich uit over één haan en één hen. Wellicht dat de haan daarom chagrijnig was en zijn snavel hield. Later, bij het diner, hebben Ton en ik met veel smaak kip gegeten. Zouden ze dat beest uit de kathedraal.........?

De tippel naar Belorado was nogal eentonig. Wel veel mooie vergezichten en een paar aardige dorpjes, doch de route loopt parallel aan de fonkelnieuwe snelweg. Inderdaad hoor je de hele weg het verkeer razen en dat gaat na verloop van tijd vervelen. Desondanks was het een makkelijke route met weinig hoogteverschillen. Daarom was ik al vóór twaalf in de eerste-de-beste albergue van Belorado die ik tegenkwam.

Achter de balie van de Receptión zat een nog jonge man met het lijf van een vette pad ingeklemd tussen zijn krukje en de balie. Hij keek somber. Erg somber, want Spanjaarden hebben het somber kijken uitgevonden. Wat de aanleiding daartoe was zal ik wel nooit te weten komen. Hij staarde onafgebroken naar de voordeur, die zich daar overigens heel goed toe leent. Hij was belast met het inschrijven van de binnendruppelende pelgrims, moest een stempel zetten in de Credentials en werd geacht per pelgrim het schrikbarende bedrag van vijf Euris te innen. Voorwaar, geen dagtaak waar veel intelligentie of inspanning voor vereist was. Nadat hij deze drie handelingen had verricht drukte hij op een zilverkleurige bel op de balie waarmee zijn taak beëindigd was. Op het geluid van de bel verscheen vrijwel onmiddellijk een klein dik Spaans vrouwtje in een T-shirt dat haar duidelijk een paar maten te klein was. Ze had het waarschijnlijk ooit eens gekregen bij het verlaten van de lagere school en niemand had haar in de tussentijd verteld dat het kledingstuk als ernstig afgedragen moest worden beschouwd. Het propje had kennelijk de taak om mij naar de slaapvertrekken te begeleiden. Ze wenkte dat ik haar moest volgen en ik probeerde een praatje met haar te maken waarbij ik mij bediende van de Engelse taal. Net als de vette pad sprak het propje net zoveel Engels als ik Chinees, dus toen ik mijn vocabulaire van 20 woorden Spaans had verbruikt was ik klaar. Gelukkig betraden we juist de ruimte waar ik de nacht zou moeten doorbrengen. Er stonden tien stapelbedden en er hing een lucht die het midden hield tussen een natte hond en de wilde frisheid van ervaren wandelschoenen. Ik bleek de eerste pelgrim te zijn en dan heb je ook eerste keus. Eerst maar eens een raampje open. Toen ik terugkwam na een douche en het dagelijkse handwasje bleek de kamer nagenoeg geheel bezet te zijn. Het is dan best leuk om andere mensen te zien sukkelen met hun rugzak, hun vuile kleding en eventuele lichamelijke mankementen, want er wórdt wat af geleden op de Camino. Veel mensen kampen met knieproblemen, dikke enkels of blaren. En toch zie je die mensen iedere dag weer terug op de Camino. Motivatie genoeg, vaak ten koste van het gezonde verstand. Het zal wel één van de wonderen van de Camino zijn.

Morgen gaat de reis naar San Juan de Ortega, een dorp waarvan de naam groter is dan het gat zelf. Het dorp ligt op 1040 meter hoogte in de Montes de Oca; 270 meter hoger dan Belorado. Als ik daar geen accommodatie kan vinden loop ik door naar Agés of Atapuerca. Daarna gaat het langzaam dalend naar Burgos, maar dat bewaar ik voor overmorgen.