19-09-2012 – Villafranca Montes de Oca (rustdag)
Blijf op de hoogte en volg Alek
19 September 2012 | Spanje, Belorado
Gisteravond ging met veel moeite een bord soep naar binnen. De omelet heb ik nauwelijks aangeraakt. Wat brood en yoghurt maakten mijn karig diner compleet. Natuurlijk heb ik veel water gedronken, want het gevaar van uitdroging ligt op de loer. Ook vond ik onder in mijn rugzak nog wat vergeten zakjes O.R.S. (Peter, nog bedankt voor de tip). Inderdaad brengt dit spul de maag tot rust.
Na een goede nachtrust zag de wereld er weer heel anders uit. Toch ben ik vanmorgen niet vertrokken. Ik voelde dat het lijf nog moest aansterken. Met slappe spieren de Montes de Oca intrekken leek mij onverstandig. Vandaar dat ik vandaag een verplichte rustdag heb gehouden waarbij het vullen van de maag centraal heeft gestaan. Ook dat ging nog niet zonder problemen waaruit mag blijken dat mijn maag flink overstuur is geweest.
De goed lopende Bar-Albergue-Restaurant El Pájaro is een echt familiebedrijf. Dat is goed te zien, omdat veel medewerkers dezelfde uiterlijke kenmerken vertonen. Fijngebouwde smalle gezichten, allemaal dezelfde gebroken neus en iedereen heeft korte pootjes. Zo ook de bijzonder aardige jongedame die het onderhoud van de kamers tot een van haar taken heeft. Van het voltallige personeel spreekt zij het minst slecht Engels en dat wil ze weten ook. Als ik mijn neus buiten mijn kamer steek kom ik haar steevast tegen. Het zou me niet verbazen als ze me staat op te wachten want ze maakt graag een praatje. Steeds weer informeert ze naar de toestand van mijn lichamelijk welzijn. Aangezien ze net zo snel door haar 20 woorden Engels is, als ik door mijn 20 woorden Spaans, stokt het gesprek wegens wederzijdse linguïstische beperkingen. Toch weet ze steeds weer de conversatie op gang te houden door haar fantastische non-verbale expressie. Nu zijn er vast lezers die bij dit verhaal vunzige bijbedoelingen ontwikkelen, maar die moet ik deze keer teleurstellen. Het lieve kind is gewoon zo; onbevangen, hulpvaardig en geïnteresseerd in het lot van een herstellende pelgrim.
Ondanks deze prettige locatie wil ik morgen toch echt wel weer verder. Vanaf hier is het maar 18 km naar Atapuerca ook al zit er een leuke klim in. De weersverwachtingen blijven gunstig. Wel veel bewolking en wind, maar geen neerslag van betekenis. 's Ochtends moet je echt een jas aan, maar in de loop van de ochtend weet je niet hoe snel je hem weer uit moet doen. Van mij mag het zo blijven tot eind oktober.
Na een goede nachtrust zag de wereld er weer heel anders uit. Toch ben ik vanmorgen niet vertrokken. Ik voelde dat het lijf nog moest aansterken. Met slappe spieren de Montes de Oca intrekken leek mij onverstandig. Vandaar dat ik vandaag een verplichte rustdag heb gehouden waarbij het vullen van de maag centraal heeft gestaan. Ook dat ging nog niet zonder problemen waaruit mag blijken dat mijn maag flink overstuur is geweest.
De goed lopende Bar-Albergue-Restaurant El Pájaro is een echt familiebedrijf. Dat is goed te zien, omdat veel medewerkers dezelfde uiterlijke kenmerken vertonen. Fijngebouwde smalle gezichten, allemaal dezelfde gebroken neus en iedereen heeft korte pootjes. Zo ook de bijzonder aardige jongedame die het onderhoud van de kamers tot een van haar taken heeft. Van het voltallige personeel spreekt zij het minst slecht Engels en dat wil ze weten ook. Als ik mijn neus buiten mijn kamer steek kom ik haar steevast tegen. Het zou me niet verbazen als ze me staat op te wachten want ze maakt graag een praatje. Steeds weer informeert ze naar de toestand van mijn lichamelijk welzijn. Aangezien ze net zo snel door haar 20 woorden Engels is, als ik door mijn 20 woorden Spaans, stokt het gesprek wegens wederzijdse linguïstische beperkingen. Toch weet ze steeds weer de conversatie op gang te houden door haar fantastische non-verbale expressie. Nu zijn er vast lezers die bij dit verhaal vunzige bijbedoelingen ontwikkelen, maar die moet ik deze keer teleurstellen. Het lieve kind is gewoon zo; onbevangen, hulpvaardig en geïnteresseerd in het lot van een herstellende pelgrim.
Ondanks deze prettige locatie wil ik morgen toch echt wel weer verder. Vanaf hier is het maar 18 km naar Atapuerca ook al zit er een leuke klim in. De weersverwachtingen blijven gunstig. Wel veel bewolking en wind, maar geen neerslag van betekenis. 's Ochtends moet je echt een jas aan, maar in de loop van de ochtend weet je niet hoe snel je hem weer uit moet doen. Van mij mag het zo blijven tot eind oktober.
-
19 September 2012 - 20:27
Anneke:
Zo zo. Heb je het toch aardig te pakken gehad (en nog). Maar de oorzaak is je nog niet bekend zeker.
Wees blij dat je daar bent, gezien de goede zorgen en de 1-persoonskamer. Trouwens. Ik heb een boekje gekocht van Michelin over de camino de santiago. De route vanaf St-Jean-Pied-de-Port tot Santiago de Compostela wordt daarin uitvoerig uiteengezet. Met alle informatie over verblijf etc. Ik kan je nu wel heel goed volgen. Totaan de herbergen waar je verblijft. Daar heb ik overigens nog een paar vragen over, maar dat doe ik over je mail. Ziek lekker uit, blijf lekker eten en drinken, en ga vooral niet te hard, want je hebt alle tijd. En hoe je dat weer schrijft he. Tot aan .... is het maar 18 km. Uitslover!!! XXXX -
19 September 2012 - 20:46
Ad:
Gaat het een beetje, mijnheer Wyczynski?
Na je verhaal van gisteren (en vandaag) moest ik denken aan Gert-Jan Dröge.
Ik zag je al liggen met een zak ijs op je voorhoofd.
Je hebt in elk geval met hem gemeen, dat je een bijzonder rijke woordenschat hebt en hem ook nog erg goed kan gebruiken.
Ondaks jouw ellende laat je ons weer genieten.
In elk geval fijn te lezen dat het wat beter met je gaat. En je weet zeker dat het niet zo lang zal duren als die ellende met je been.
Je zit al een knap eind naar het westen. Hier is het pas rond 7 uur licht, bij jou zal het pas rond kwart voor acht licht zijn. Geen wonder dat het in de ochtend nog fris is.
Nu ik dit schrijf is het buiten al donker, jij zit misschien nog even te genieten van een zonsondergang?
Doe rustig aan en eet voorzichtig. Ga desnoods weer zelf koken.
Buen Camino -
19 September 2012 - 20:58
Peter:
En waarschijnlijk is dat lieve kind, dat gewoon zo is, met haar gebroken neus en korte pootjes, een jaar of achtenzeventig. Als langdurig celibatair pelgrim zie je dat zo één twee drie natuurlijk niet. Probeer de tanden te tellen als ze glimlacht. Of misschien toch maar niet...geen idee hoeveel zakjes O.R.S. je bij je hebt. Bedorven vlees blijft bedorven vlees.
Het zit er dik in dat je op zo'n lange reis wel eens tegen iets aan stuitert dat de maag niet goed hebben kan. Het tekent je algemene gezondheid dat je na vierentwintig uur weer redelijk op de been bent. En weet je, ik heb je verslagen nog eens terug gelezen, maar als ik het wel heb is je laatste rustdag een week of vijf geleden geweest, in Cluis. Misschien gebeuren dit soort onderbrekingen dan toch niet helemaal toevallig?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
