20-09-2012 – Burgos

Om mijn herstel te bespoedigen besloot ik gisteravond een voedzaam doch vetarm diner te nuttigen. Ik kreeg dezelfde soort soep als de avond ervoor; water met tomatensmaak en veel vermicelli. Lekker koolhydraatrijk en dat kon ik precies goed gebruiken. In overleg met de dikke ober besloot ik geen varkensvlees te nemen, maar voor de pollo (kip) te gaan die niet zo zwaar op de maag zou liggen. Toen het arme beest verscheen zag ik in een oogopslag waaraan het was overleden; die gemene spanjolen hadden hem in olijfolie verdronken en toen in stukken gesneden. Druipend van het vet lagen delen van het stoffelijk overschot naast een aantal frietjes die hetzelfde lot hadden ondergaan. Bij alleen de vette lucht al draaide mijn maag zich drie keer om. Voor de vorm heb ik gepoogd wat stukjes kip te eten. Dat ging met de grootst mogelijke tegenzin en na drie of vier happen besloot ik mijn handdoek in de ring te gooien. Meer kreeg ik echt niet weg. Dan maar wat water, brood en wat yoghurt toe. De dikke ober snapte niet dat ik zijn aanbevolen specialiteit niet weg kreeg. De knurft.

Terug op mijn kamer eerst maar eens een O.R.S. genomen. Daarna wat fruit en dat bracht weer rust in de inwendige mens. Toen vroeg naar bed, want om zeven uur wilde ik weer op om mijn onderbroken tocht te hervatten.

Om half acht liep ik in het schemerlicht Villafranca Montes de Oca uit. Onmiddellijk kreeg ik een pittige klim voor mijn kiezen die me 's ochtends om acht uur al op 1150 meter zette. Dat was nog eens wakker worden! Met verhoogde hartslag en dito ademhaling stond ik op de top even te genieten van een betoverende zonsopkomst. Een geweldig gevoel van vrijheid overviel mee en ik was dankbaar dat ik redelijk hersteld mijn tocht kon hervatten. Hier leeft een mens toch (ook) voor.

Omdat het allemaal prima ging en ik er aardig de sokken in had was ik al om half twaalf bij mijn albergue in Atapuerca. Hier bleek al snel dat men pas om 13.00 uur zou openen en ik was niet van zins anderhalf uur te wachten. Dan maar verder naar het volgende dorp. Omhoog ging het weer. Nu over een gruwelijk slecht rotspad langs het roestige prikkeldraad van een Zona Militar. Aangekomen op het hoogste punt zag ik in het dal Burgos liggen. Garmin vertelde me dat het, over de weg, nog veertien kilometer was. Na een lange pauze en een broodje kaas besloot ik de sprong naar Burgos te maken. Dat viel nog niet mee, want de route voerde de zondoorstoofde pelgrim langs het oersaaie hekwerk van een groot vliegveld. Daarna volgde een even zo saaie rechte weg door een industrierijke voorstad en toen ik eindelijk in Burgos aankwam, was het nog even zoeken naar beschikbare accommodatie. Als je, zoals ik deze keer, pas ver na 16.00 uur ergens aankomt, moet je genoegen nemen met hetgeen er nog vrij is. Ik zit nu op de zesde etage van een megagrote pelgrimsfabriek. Het ziet er vrij nieuw uit en daarom snap ik ook niet dat men tijdens de bouw geen rekening heeft gehouden met de behoefte van een pelgrim. Op een zaal met 20 stapelbedden (lees: 40 personen en die waren er ook) is er slechts één douche/toilet per geslacht. Hier wordt toch wel een flink beroep gedaan op de nederigheid van de pelgrim. Toegegeven; voor vijf euro mag je niet zeuren. Ze hebben hier vast ook een Hilton en daar heb ik duidelijk niet voor gekozen. Toch blijft het me verbazen wat voor grote verschillen er bestaan in de goedkopere pelgrimsaccommodaties. Het is vaak niet meer dan een kwestie van geluk hebben.

En nu is Alek een beetje moe. Straks toch weer de stad in om een hapje te eten en dan weet ik zeker dat ik het vanavond niet te laat zal maken, want morgen staat Hornillos op het menu. Volgens mijn Garmin heb ik vandaag precies 39,6 km gelopen. Gelukkig géén 40 km, want dat zou natuurlijk veel te uitsloverig zijn. Ik begin toch al zo'n slechte naam te krijgen binnen mijn familie.....

Oh ja, nét voor Burgos had ik er in totaal 2000 km op zitten. Da's ook alweer goed te zien aan de zolen van mijn tweede paar schoenen. Ik hoop maar dat ze nog 600 km mee kunnen.