22-09-2012 – Itero de la Vega
Door: Alek Wyczynski
Blijf op de hoogte en volg Alek
22 September 2012 | Spanje, Itero de la Vega
Vanmorgen in Hornillos was er iemand al vroeg uit de veren. Waarschijnlijk alleen maar om sanitaire redenen, maar hij bereikte ermee dat het kudde-instinct van de pelgrims ook ontwaakte en veroorzaakte daardoor een niet te stoppen kettingreactie. Iedereen, dus uiteindelijk ikzelf ook maar, stond op om zich gereed te maken voor een nieuwe dag op de Camino. Toen ik omgehangen en wel eenmaal buiten stond, keek ik voor het eerst op mijn GPS om te zien hoe laat het eigenlijk was. Kwart over zes! Holy smoke! Dat was niet de bedoeling, want het zou pas over een uur licht worden. Teruggaan en wachten is dan ook niet echt meer een optie, dus ik sloot mij aan bij de feeërieke lampionnenoptocht die gestaag het dorp uit druppelde. Eenmaal buiten bereik van de straatverlichting in het open veld, bleek hoeveel licht er nog van de ontelbare sterren kwam en was een zaklamp eigenlijk overbodig. Het is opmerkelijk hoeveel mensen er zijn die hier anders over denken. De ene lamp moest nog feller en verder schijnen dan de ander en zo kwam het dat er een merkwaardige lichtgevende rups zich door het Spaanse duister voortbewoog.
Deze nachtelijke escapade had wel tot gevolg dat ik vroeg, erg vroeg, in Castrojeriz was. Dan eerst maar een bocadillo en daarna twee dorpjes verder kijken. Om daar te komen moest ome Alek eerst nog over de Alto de Mostelares. Met een hoogte van 910 meter prima te doen, dacht ik nog vooraf......... Naderhand heb ik geleerd met toch iets meer respect over deze steenpuist op het achterwerk van de Meseta te spreken. Wat een gemeen steil ding zeg. Zwetend en puffend nam ik op de top mijn beloning in ontvangst; een overweldigend uitzicht over de meest noordelijke Spaanse hoogvlakte. Onvergetelijk, maar voor de zekerheid heb ik toch een paar foto's gemaakt.
Ook de afdaling ging niet echt geleidelijk en onder een jodelende zon bereikte ik rond half twee mijn bestemming voor vandaag: Itero de la Vega. Voor een luttel bedrag ben ik hier een nachtje onder de pannen en uiteraard kwam ik weer een paar bekenden tegen. Ook nieuwe contacten doe je op de Camino zeer gemakkelijk op. Zo ontmoette ik vanmorgen bij de koffie Ljoelya. Een Russische dame van geboorte (Kaliningrad), thans woonachtig in Hamburg, en op weg naar Santiago om de dood van haar in april overleden echtgenoot te verwerken. Ze verrekte werkelijk van de pijn in haar hals en had zichtbaar moeite met slikken en spreken. Ze was dolblij met de vier tabletten ibuprofen 400 die ik haar gaf waarvan de eerste na 20 minuten al goed aansloeg. Weer iemand blij gemaakt. Zo ook een jonge meid uit Taiwan, die ik mijn laatste zakje O.R.S. heb gegeven. Ze was behoorlijk misselijk en haar maag was erg van streek (waar heb ik dat de laatste tijd toch vaker gehoord?). Ook zij knapte er zichtbaar van op. Nu moet ik alleen niet vergeten om maandag wat nieuwe O.R.S. in te slaan, want dit komt dus vanaf nu 'standaard' in mijn rugzak te zitten.
Helaas heb ik nog wat moeite met de Spaanse taal. Daarom heb ik via Internet opnieuw les genomen. Omdat ik niet egoïstisch ben aangelegd, wil ik alle lezers de gelegenheid geven een kijkje in de Spaanse keuken te nemen. Het is een oude cursus, maar het is het aanklikken méér dan waard: http://m.youtube.com/#/watch?v=4Ho1K4vCnv4&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3D4Ho1K4vCnv4&gl=NL
Bij de weg weet ik nog niet waar ik morgen zal stoppen. Ik laat mijn gevoel wel bepalen waar mijn volgende stekkie zal zijn.
Deze nachtelijke escapade had wel tot gevolg dat ik vroeg, erg vroeg, in Castrojeriz was. Dan eerst maar een bocadillo en daarna twee dorpjes verder kijken. Om daar te komen moest ome Alek eerst nog over de Alto de Mostelares. Met een hoogte van 910 meter prima te doen, dacht ik nog vooraf......... Naderhand heb ik geleerd met toch iets meer respect over deze steenpuist op het achterwerk van de Meseta te spreken. Wat een gemeen steil ding zeg. Zwetend en puffend nam ik op de top mijn beloning in ontvangst; een overweldigend uitzicht over de meest noordelijke Spaanse hoogvlakte. Onvergetelijk, maar voor de zekerheid heb ik toch een paar foto's gemaakt.
Ook de afdaling ging niet echt geleidelijk en onder een jodelende zon bereikte ik rond half twee mijn bestemming voor vandaag: Itero de la Vega. Voor een luttel bedrag ben ik hier een nachtje onder de pannen en uiteraard kwam ik weer een paar bekenden tegen. Ook nieuwe contacten doe je op de Camino zeer gemakkelijk op. Zo ontmoette ik vanmorgen bij de koffie Ljoelya. Een Russische dame van geboorte (Kaliningrad), thans woonachtig in Hamburg, en op weg naar Santiago om de dood van haar in april overleden echtgenoot te verwerken. Ze verrekte werkelijk van de pijn in haar hals en had zichtbaar moeite met slikken en spreken. Ze was dolblij met de vier tabletten ibuprofen 400 die ik haar gaf waarvan de eerste na 20 minuten al goed aansloeg. Weer iemand blij gemaakt. Zo ook een jonge meid uit Taiwan, die ik mijn laatste zakje O.R.S. heb gegeven. Ze was behoorlijk misselijk en haar maag was erg van streek (waar heb ik dat de laatste tijd toch vaker gehoord?). Ook zij knapte er zichtbaar van op. Nu moet ik alleen niet vergeten om maandag wat nieuwe O.R.S. in te slaan, want dit komt dus vanaf nu 'standaard' in mijn rugzak te zitten.
Helaas heb ik nog wat moeite met de Spaanse taal. Daarom heb ik via Internet opnieuw les genomen. Omdat ik niet egoïstisch ben aangelegd, wil ik alle lezers de gelegenheid geven een kijkje in de Spaanse keuken te nemen. Het is een oude cursus, maar het is het aanklikken méér dan waard: http://m.youtube.com/#/watch?v=4Ho1K4vCnv4&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3D4Ho1K4vCnv4&gl=NL
Bij de weg weet ik nog niet waar ik morgen zal stoppen. Ik laat mijn gevoel wel bepalen waar mijn volgende stekkie zal zijn.
-
22 September 2012 - 19:12
Peter:
Geef gerust je laatste ORS weg. Maar zorg dan wel dat je una paqueta de pupos papiras bij je hebt. Hahaha,en een appapas of een peperos om alles af te dichten (zonder stokje, want dat krast). Misschien moeten we met een paar man eens even oefenen op dit dialect, volgens mij hebben we dat zo onder de knie....basos de knisos.
En dat kudde-gedoe, hoe herkenbaar...het begon met één man naar Afghanistan en een half jaar later zaten er achttienhonderd. Dat zal je leren om op zo'n grote slaapzaal te gaan liggen. Zorg dus maar dat je volgende stekkie geen pelgrim-fabriek is. Een fabricos peregrinas. -
22 September 2012 - 21:38
Ad:
Olla, Alek.
Heb m'n routeboek er weer bij liggen: nog een 35 kilometer naar Carrion de los Condes.
Een wat grotere plaats. Herbergen en een camping.
Routeboek voor fietsers: " Na Frómista volgt een van de meest vlakke delen van de route over de vrijwel schaduwloze Tierra de Campos". Ach, ja, jij hebt schaduw van je hoedje.
Denk aan voldoende water.
Tot morgen,
Buen Camino -
22 September 2012 - 23:07
Peregrinofrans:
¡Hola Peregrino Alek,
Je zal merken dat het vaker gebeurt dat je medereizigers vroeg of nog vroeger opstaan, zeker in Galicië!
Zover is het (nog) niet
Afdalend richting Castrojeriz, 17 km verderop, kwam je bij de arcade en ruïne van het klooster van San Antón uit de 14e eeuw. De weg loopt door bloemrijke valleien, de kleurschakeringen tussen de korenvelden en bloemrijke bermen zijn fenomenaal.
Eenmaal buiten Castrojeriz begon je aan de 12% klim naar de Alto de Mostelares, een echte kuitenbijter, een bult die je al ruim tevoren zag liggen. Eenmaal boven werd je een fantastische terugblik op Castrojeriz geserveerd, en voor je de Meseta met zacht glooiende velden met begroeiing in vele kleuren. De afdaling is net zo steil als de klim en gaat erg snel. Je kwam langs een grafmonument voor een Spaanse pelgrim, het zoveelste monument waar je langsliep. Het drukt je mogelijk iedere keer weer met de neus op de feiten, dat de tocht geen sinecure is, en roept vragen bij je op in welke gezondheidstoestand deze pelgrims op pad gingen. Waren zij al in het zicht van hun einde, of heeft de tocht hen zo gesloopt?
Tot aan de Ermita de San Nicolás, is de route qua landschap zeer afwisselend. Iets verder kwam je bij de Puente Fitero, een middeleeuwse brug over de Pisuerga. Weer 2 km verder kwam je aan in Itero de la Vega. Deze Tierra de Campos, zinderende hoogvlakte blijf je tot aan Leon nog zo'n 114 km volgen.
Je zou makkelijk op sandalen kunnen lopen, het is tamelijk vlak.
Hasta luego,
Buen Camino,
-
23 September 2012 - 09:27
Rob Luijken 7-9:
ORS, Ibuprofen, U name it, uit de medische trommel van dokter Alek geen rommel!!
Zou bijna denken dat jij zelf een soort toeristische trekpleister aan het worden bent! :-)
Om het vertier en vermaak nog wat kracht bij te zetten zou je in de volgende refugio onderstaande mop kunnen vertellen;
Een pelgrim komt in een kroeg die bekend staat binnen het jagerswereldje en waar de nodige trofeeën aan de muur hangen. Hij raakt in gesprek met wat jagers en durft op een zeker moment de baude bewering te doen, dat hij geblinddoekt aan een huid kan voelen wat voor een dier het is geweest en hoe het dier de dood heeft gevonden. "Onmogelijk," beweren de jagers en zij dagen hem uit het te bewijzen. Als de man het goed heeft, krijgt hij van iedereen een rondje; heeft ie het fout, dan moet hij aan iedereen een rondje geven.
Zo gezegd, zo gedaan. De man wordt geblinddoekt en krijgt een huid in zijn handen gedrukt. Na enig voelen, zegt hij:
"Grizly beer," en na het betasten van de schotwond, "Smith & Wesson, dubbelloops."
De jagers zijn stomverbaasd en vervolgens drinkt de man alle aangeboden drankjes gretig op.
Maar, er bestaat toch enige twijfel en men daagt hem nog een keer uit. Een van de jagers haalt een huid uit zijn auto en geeft die aan de geblinddoekte man, die weer de huid en de wond begint te betasten.
"Bengaalse tijger gedood door een schot met een Magnum .44."
Met dit antwoord krijgt hij de handen op elkaar en vervolgens kan hij zich een compleet delirium zuipen. Zwaar bezopen gaat hij naar huis en kruipt stillletjes naast zijn vrouw het bed in.
De volgende ochtend wordt ie wakker met de nodige koppijn en in de spiegel ziet hij, dat ie een gigantisch blauw oog heeft.
"Ik weet dat ik gisteren knap gezopen heb, maar ik weet absoluut zeker, dat ik niet gevochten of me ergens tegen gestoten heb en toch heb ik een blauw oog?" zegt hij tegen zijn vrouw.
"Dat klopt," zegt zijn vrouw, "dat heb ik gedaan."
"Waarom?" vraagt hij
"Nou, toen je eenmaal in bed lag, begon je mij een beetje te betasten en te strelen en toen je met je hand in mijn kruis zat, zei je ineens: Stinkdier, gedood met een bijl."
-
23 September 2012 - 09:36
Anneke:
Heydihey. Heb de foto aangeklikt. Inderdaad net een woestijn. Lijkt mij behoorlijk saai om doorheen te lopen. Of niet? Hoe doen jullie dat eigenlijk als jullie een sanitaire stop moeten houden? Waarschijnlijk is dat de reden dat iedereen vroeg op pad gaat. Hoewel??? Met al die zaklantarens sta/zit je nog meer in de picture. Lief van je om je laatste medicijnen weg te geven. U bent een goed mens!! Loop ze en enjoy. XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
