23-09-2012 – Población de Campos

De dag begon erg mooi. Toen ik de albergue verliet kleurde de hemel aan de oostelijke horizon in een oogverblindende combinatie van rood, roze en oranje. De oude kroegbaas was gisteravond vast en zeker de laatste die ging slapen en hij was nu alweer actief voor de eerste ontbijtgasten. Een zwaar beroep, temeer omdat ik wist dat een siësta er straks voor hem ook niet in zou zitten.

Zoals gewoonlijk moest ik eerst even warmlopen alvorens ik op kruissnelheid zou komen. Ik genoot van de ogenschijnlijke eindeloosheid van de Meseta en het kleurenspel van de eerste zonnestralen op dit kale en gortdroge landschap. Na een paar kilometer veranderde het pad; in plaats van de gebruikelijke steentjes-met-zand, werden het vuistgrote ronde keien waardoor je voortdurend aan het rollen en glijden was. De voetspieren moesten hierdoor alles uit de kast halen om een stap te corrigeren. Ook lag het gevaar van blaarvorming flink op de loer omdat bij iedere stap mijn voet iets ging glijden in mijn schoen. Kortom; doodvermoeiend lopen en dat gedurende een flink aantal kilometers. Mijn voeten begonnen uiteindelijk te protesteren en na Boadilla del Camino moest ik echt even stoppen om mijn onderdanen rust te geven. Inmiddels had de zon plaatsgemaakt voor een gesloten wolkendek en begon een zuidenwind flink aan te trekken. Na nog een koffiestop in Frómista voelde ik al dat er voor vandaag niet veel meer in zou zitten. Vooral een continue zeurende pijn in de voetboog van mijn rechter voet gaf aanleiding op tijd te gaan stoppen. Aangezien de accommodatie in Frómista er niet bepaald florissant uitzag besloot ik nog vier kilometer door te lopen naar Población de Campos. Het bleek een kaarsrecht stuk te zijn en de zuidenwind was inmiddels aangezwollen tot een regelrechte storm. Als een dronken gans waggelde ik de laatste kilometers naar mijn etappeplaats en ik was ronduit blij toen ik er was. Zo blijkt maar weer eens hoe belangrijk de factoren Weer en Terrein zijn en dat geldt zeker ook voor wandelaars.

Dit gat bezit een hotel-met-albergue en twee kroegen. Een van die kroegen heeft er een piepklein winkeltje bij en laat dat nu op zondag gewoon open zijn! Snel wat inkopen gedaan. Pappie kookt vanavond weer eens lekker zelf. Iedere dag zo'n pelgrimsmenu gaat ook tegen staan, want ze lijken allemaal op elkaar. Helaas heb ik nu een drankprobleem; ik heb een aardige fles wijn gekocht, maar ik heb geen kurkentrekker. Nu zijn er al een paar Koreanen gearriveerd in de albergue. Ze hebben allemaal zo'n aangeboren glimlach die nooit meer over zal gaan. Ik kan natuurlijk eens vragen of zij een kurkentrekker bij zich hebben, maar ik verdenk ze ervan dat ze alleen maar zure limonade drinken. En dan tóch zo blijven lachen: da's pas knap. Of verdacht. Of allebei.

Ik hoop dat de pijn in mijn rechter voet morgen wat gezakt zal zijn, want het is wel de bedoeling dat ik in Carrión de los Condes ga aankomen. Als die rotwind is gaan liggen en de Camino lijkt niet meer op een prehistorisch ballenbad zal het allemaal best wel weer goed komen.