25-09-2012 – Terradillos-de-los-Templarios

Dat de Meseta de ziel slijpt is algemeen bekend, althans dat veronderstel ik bij diegene die zich een beetje heeft ingelezen. Dat de Meseta daarnaast ook alle hardware van de pelgrim slijpt, polijst en zandstraalt is een ervaring die ik pas vandaag heb opgedaan. Ongelooflijk wat een pijp wind er vandaag stond. Zuidwestenwind was het, dus hij kwam snoeihard en onophoudelijk van linksvoor. Het is maar goed dat ik over een stevig spierstelsel beschik, anders was ik vandaag vast en zeker uit mijn geraamte gewaaid.

Vanmorgen heb ik mij toch weer laten verleiden om vroeg op te staan. Wanneer de meerderheid bezig is de rugzak om te hangen, krijg ik toch een onbestendig gevoel dat grenst aan schaamte en wil ik er ook uit. Zo kon het dus gebeuren dat ik al om kwart over zes Carrión-de-los-Condes verliet. Natuurlijk nog stikdonker en dus herhaalde de lampionnenoptocht zich. Nu snap ik best wel dat, als je even je routeboekje wilt raadplegen, een zaklampje handig kan zijn. Voor de rest is een zaklamp overbodig want er is altijd voldoende restlicht om bij te lopen. Zelfs bij een bewolkte hemel zoals vandaag. Er zijn echter veel lieden die gewoon niet zonder een continue brandende lamp denken te kunnen. Met name de hoofdlamp is populair. Je ziet dan ook veel pelgrims die zich bij enige duisternis gaan gedragen als een mijnwerker, met dat verschil dat ze zich (helaas) niet ondergronds begeven.

Ik was nog maar juist buiten het dorp, toen ik achter mij een zenuwachtig bewegend lichtschijnsel waarnam, onmiddellijk gevolgd door snelle voetstappen. Nu komt het niet vaak voor dat ik wordt ingehaald, maar goed, er zijn mensen die toch sneller lopen. Het is ze gegund. Ik hield een beetje mijn pas in, want het is gewoon erg vervelend om in je eigen schaduw te moeten lopen en op deze wijze kon ik de inhaalmanoeuvre bekorten. De persoon in kwestie was voorzien van een hoofdlamp met een lichtsterkte waarop de Brandaris jaloers zou zijn, want 'Big is better' en waarom zou je met minder genoegen nemen? Hij haalde me in met een snel dribbelpasje, dat je ook wel eens ziet bij hardlopers die zich opwarmen voor een wedstrijd, en kwam op gelijke hoogte met mij. Hij draaide zijn hoofd naar mij toe waarop ik uiteraard de volle sterkte van zijn lamp mocht incasseren. Ben je meteen voor een tijdje je zicht kwijt. Wat een ongelooflijke oetlullen bestaan er toch en deze kwam onmiskenbaar uit een-of-ander Aziatisch land. Ik liet duidelijk merken dat ik niet gediend was van zijn gedrag en hij passeerde me nu snel. Hij ging een paar meter voor me lopen waarbij ik hem regelmatig naar links en rechts zag kijken en vervolgens naar zijn routeboekje. Op een bepaald moment stond hij stil en draaide zich plotseling om. Voor de tweede keer keek ik in zijn schijnwerper en voor de tweede keer maakte ik hem toch heel duidelijk dat hij daarmee op moest houden. Hij frunnikte wat aan zijn veters en daardoor moest ik hem wel inhalen. Gelukkig, die eikel was ik kwijt en verhoogde mijn tempo. U zult het niet geloven, maar hierop zette betrokkene de achtervolging in en met zijn idiote dribbelpasjes wist hij me wéér in te halen. Op gelijke hoogte met mij draaide hij zijn hoofd opnieuw in mijn richting waardoor ik voor de derde maal verblind werd. Nu is mijn kennis van enige Aziatische taal zeer beperkt en daarom heb ik hem in het Nederlands iets over zijn familie verteld. Ik ben ervan overtuigd dat hij geen woord heeft verstaan van mijn scheldkanonnade, maar hij begréép tenminste de strekking van mijn betoog, want hij hield halt en ik heb hem verder ook niet meer gezien. Met zijn rare hoedje. En zijn idiote dribbelpasje. En zijn veel te sterke hoofdlamp. He just needs a high five. In his face. With a chair.

En nu zit ik dus in Terradillos-de-los-Templarios. De naam laat zien dat dit plaatsje ooit is gesticht door de vermaarde Tempelridders. Maar goed dat ik hier niet ben op vrijdag de 13e. Aangezien het nu regent en ik niet weet of de storm zal aanhouden, weet ik ook nog niet waar ik morgen zal stoppen. Het is ook een beetje afhankelijk van de toestand van mijn rechter voet. Ondanks (of dankzij?) mijn sandalen heb ik nog steeds een gevoel in de voetboog van mijn voet alsof er een ontsteking zit. Het lopen in vlak terrein, over goed begaanbare paden, met mijn sandalen, is me erg meegevallen. Nu is slechts één wandeldag geen betrouwbare graadmeter, maar ik ben toch positief gestemd over mijn jongste aanwinst.