27-09-2012 – Mansilla-de-las-Mulas

Na een verkwikkende nachtrust in de uitstekende aubergue van Calzadilla-de-los-Hermanillos ben ik vanmorgen bij het eerste daglicht weer op pad gegaan. Een etappe van ongeveer 23 km, waarvan de eerste 17 km een volstrekte leegte is. Zo ver het oog kan kijken ziet de verrukte pelgrim niets anders dan gemaaide stoppelvelden van de graanschuur van Spanje. Heel in de verte (en dan bedoel ik toch zeker op 80 km afstand) liggen de majestueuze bergen van de Picos d'Europa zich te koesteren in het vroege morgenlicht. Wandelen in zo'n volstrekte leegte heeft iets magisch. Helemaal als je op een bepaald moment helemaal alleen loopt. Een fantastisch gevoel van vrijheid en verbondenheid met de natuur is het gevolg en weer ben ik blij dat ik dit kan en mag doen.

De route die ik vandaag heb gevolgd is de noordelijke variant. Er bestaat dus ook een zuidelijke variant en ik heb de indruk dat die drukker wordt belopen. Dat verklaart wellicht dat ik vele kilometers echt helemaal alleen liep. Een andere verklaring is dat er veel 'pelgrims' zijn die de Meseta te eng/saai/vervelend vinden en kiezen voor de bus of de taxi. Nu mag van mij iedereen voor zichzelf weten op welke wijze hij/zij de camino wenst te lopen. De mensen die bepaalde stukken overslaan zullen daar vast hun redenen voor hebben en lopen, op hun manier, toch de camino. Toch merk ik bij mezelf enige ergernis als ik na enige tijd weer dezelfde gezichten zie die ik een paar dagen daarvoor ook al heb gezien tijdens het passeren. Zoals gezegd ligt mijn snelheid boven het gemiddelde en dan weet je op een bepaald moment dat 'pelgrims' die je al eens hebt ingehaald, niet ineens wéér voor je kunnen lopen. Vaak hebben deze 'pelgrims' erg weinig bagage bij zich, waarbij de verdenking ontstaat dat de overige bagage met de bus wordt nagestuurd. Deze 'pelgrims' hebben helaas dezelfde rechten als de pelgrims die hun camino wel serieus nemen. Ze beschikken immers over een credential en kunnen als zodanig aanspraak maken op alle faciliteiten. Toch is het droevig om te zien dat deze 'pelgrims', okselfris en ruim op tijd aankomen bij een aubergue en een plaats bezetten die m.i. toekomt aan een pelgrim die er wel voor heeft gewerkt. Zo heb ik meegemaakt dat er later op de dag echte pelgrims op hun laatste tandvlees komen aanstrompelen en die met een volle herberg worden geconfronteerd, omdat er weer zo nodig toeristen zijn die, lekker low-budget, gebruik maken van de pelgrimsfaciliteiten.

Zo heb ik op het Spaanse traject een wat ouder Frans stel leren kennen dat ik steevast tegenkom. Naast het Frans beheersen ze geen andere taal en gezien hun hautaine en arrogante houding verrek ik het gewoon Frans met ze te spreken. Ze zoeken ook altijd landgenoten op en hebben dan het hoogste woord waarbij ze luidkeels hun 'pelgrimservaringen' etaleren. Want oh la la, wat hebben we het toch weer zwaar gehad vandaag. Ik probeer ze te negeren, maar ik merk dat ik me er toch aan erger.

De Meseta is toch een echte hoogvlakte. De hoogte van ongeveer 900 meter boven zeeniveau verklaart wellicht het extreme weer dat er kan heersen. 's Zomers worden de pelgrims in hun eigen vet gebraden en 's winters kan het er ijzig koud zijn. Vooral ook omdat de wind er absoluut vrij spel heeft en er hoegenaamd geen beschutting is. Ook kan het weer snel omslaan en dan wordt een aangename wandeling ineens een overlevingstocht. Zo erg was het vandaag zeker niet en ook de wind hield zich gelukkig koest. Toch heb ik ook vandaag onder een voorzichtig zonnetje mijn jas maar aangehouden en heb ik ook niet op mijn sandalen gelopen. Overigens, als ik op mijn sandalen loop, draag ik geen sokken. Dat is echt overbodig en het bevalt goed. Dat ik af en toe moet stoppen om steentjes in een sandaal te verwijderen neem ik dan voor lief. Rond half twee liep ik Mansilla-de-las-Mulas binnen en vijf minuten later was ik ingecheckt in albergue El Jardin del Camino. Het zag er op het eerste gezicht aardig uit. Nu maar afwachten of de kwaliteit van het eten te evenaren is met die van de vorige herberg. Morgen naar León. Nee, ik zal er niet omheen lopen en zal die paar kilometer industrieterrein voor lief nemen.