28-09-2012 – La Virgen del Camino

Een van de aardigste aspecten van de camino is dat de contacten zo internationaal zijn. Pelgrims met meerdere talenknobbels komen hier prima aan hun trekken. Het Engels is zo'n beetje tot standaard verheven, maar dat mogen de Spanjaarden niet weten. Ze hebben het economisch al zo slecht en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat ze het niet geheel eens zullen zijn met bovenstaande stelling. De Spaanse taal speelt op de camino toch heus de tweede viool, ondanks dat de sprekers ervan een thuiswedstrijd spelen. Het Frans en het Duits mogen de derde en de vierde plaats claimen. Of omgekeerd, daar wil ik niet moeilijk over doen. Het Italiaans volgt daarna en dan pas komt het Nederlands aan bod. Het zal niemand verwonderd doen opkijken als ik verklaar dat het doorgaans Nederlandse en Vlaamse mensen zijn die zich bedienen van het Nederlands, al dan niet misvormd tot enig dialect. Toch spreek ik de laatste tijd af en toe Nederlands met iemand die niet uit Noord-Europa afkomstig is.

De beste man heet Gerrie en is afkomstig uit Zuid-Afrika. Uiterlijk zou hij uitstekend kunnen doorgaan voor de broer van Freek de Jonge. Heeft u zo'n beetje een idee. Hij is zich ervan bewust dat zijn Engels nogal houterig klinkt en sinds hij heeft ontdekt dat ik uit Nederland kom, wil hij graag met mij op de Nederlandse toer. Waar hij zich waarschijnlijk niet van bewust is, is dat ik zijn tenenkrommend Zuid-Afrikaanse tongval soms erg moeilijk kan volgen. Toch begrijpen we elkaar uiteindelijk en daar gaat het tenslotte allemaal om in de wereld die communicatie heet. Zo zat ik gisteravond met Gerrie een pelgrimsmenu weg te werken. Tijdens onze Nederlandse conversatie liep een jong stel langs waarvan de vrouwelijke helft spontaan opmerkte: "Goh, komen jullie uit Nederland?" Mijn primaire reactie zou zijn om haar te feliciteren met haar briljante analytisch vermogen, maar ik had mezelf juist op tijd in de hand. Het is een vreemde doch menselijke trek om landgenoten in den vreemde aan te spreken op hun afkomst en ik gaf haar mild te kennen dat ze maar voor 50% gelijk had. Uit het daaropvolgende praatje bleek het jonge stel met de fiets op weg naar Santiago te zijn vanuit Ede. Bleken ze zelfs in dezelfde wijk te wonen ook. Het is maar een kleine wereld.

Vanmorgen, op weg naar León passeerde ik twee vrolijk kwetterende jonge meiden. Aanvankelijk dacht ik een Amerikaanse tongval te horen, totdat ik onvervalst Nederlands hoorde spreken. Nu was het mijn beurt om een babbeltje aan te knopen. Het bleken twee vriendinnen te zijn die juist klaar waren met hun HBO-studie 'Verpleegkunde' in Nijmegen. Over en weer wisselden we wat informatie uit waarbij ik vertelde dat ik dagelijks een verhaaltje schrijf om familie, vrienden en kennissen op de hoogte te houden van mijn bevindingen. Op de vraag of ik ook iedere dag inspiratie genoeg had, gaf ik aan dat ik ook vaak mensen beschrijf die ik die dag heb ontmoet en dat ze een grote kans maakten zelf ook beschreven te worden. Toen kwam de vraag: "U bent toch niet die pelgrim die vanuit Nederland is gestart?" Hierop moest ik helaas bekennen dat deze aanname juist bleek. Kun je nagaan hoe er geroddeld wordt in die albergues.

Ja, ik ben in León geweest en ik ben ook weer vertrokken. Nee, nee, nee; nou niet beginnen te zeuren over mijn korte verblijfsduur aldaar. Tijdens mijn bliksembezoek aan Burgos kreeg ik ook allerlei reacties dat het te kort zou zijn en dat ik dingen gemist zou hebben. Ook in Burgos heb ik de kathedraal bekeken, al was het van de buitenkant. Ook in Burgos heb ik pleinen en terrassen bezocht en ik heb er destijds heerlijk gegeten.

Zo ook vandaag in León. Eerst heb ik fijn koffie gedronken in het centrum. Vervolgens heb ik de kathedraal bezichtigd, deze keer zowel de buitenkant als de binnenkant. Op verzoek van mijn moeder heb ik in de kathedraal een 'kaars' aangestoken om een gunstig verloop van de operatie af te smeken die ze a.s. maandag moet ondergaan. Het waren helaas een paar elektrische lampjes die gingen branden nadat ik een muntstuk in een automaat had gestopt. In de kerken die ik in Spanje tot dusver ben tegengekomen tref je deze automaten aan. Kennelijk veroorzaken echte kaarsen zoveel roet dat het interieur eronder te lijden heeft. Begrijpelijk, maar weer een stuk traditie naar de knoppen. Letterlijk zelfs. De orgelmuziek in de kerk wordt geregeld door een computer. Wat is de volgende stap? Wierook in spuitbussen? Oh, wilt u biechten? Nou, meneer pastoor is er even niet, maar als u nu vijf euro in die automaat werpt, kunt u bij de onze spraak gestuurde computer kwijt wat u op uw lever hebt. Ja, ja, voor uw huis-tuin-en-keuken-zonden is vijf euro meestal wel genoeg, als u tenminste een niet al te grote smeerkees bent. Wat zegt u? Overspel? Nee, dat kost u tenminste twintig euro. Oh, u bent onlangs teruggekeerd van een pelgrimage naar Santiago? Dan zijn uw zonden natuurlijk allemaal gratis vergeven tot in de eeuwen der eeuwen. Ja, ja, dat geldt óók voor de zonden die u nog moet begaan.