29-09-2012 – Hospital de Órbigo

Na een fikse kuier bereikte ik uiteindelijk Hospital de Órbigo. Dat had nog heel wat voeten in aarde omdat mijn geplande route zuidelijker lag dan de nieuwe route die de gele pijlen tegenwoordig aangeven. Het nadeel van deze route is dat hij heel dicht de N-120 blijft volgen en het verkeer veel herrie maakt. Het voordeel is, is dat hij wat korter is dan de zuidelijke variant. Vanmorgen gaven de gele pijlen het keuzemoment niet duidelijk aan zodat ik als vanzelf op de noordelijke variant uitkwam. Na diverse kilometers samen te hebben gelopen met een Amerikaan, een stel uit Australië, een dame uit Brazilië en een hopeloze Duitser, arriveerde ik rond half twee mijn da bestemming.

Of de inwoners van Hospital de Órbigo te koop zijn weet ik niet, maar naar hun uiterlijk te oordelen, kunnen ze nooit duur zijn. Waarschijnlijk is dit een gevolg van de economische crisis, of het zou moeten zijn dat deze mensen collectief een volstrekt a-modieuze evolutie hebben doorgemaakt. Mijn eerste kennismaking betrof de beheerder van een albergue aan de ingang van het dorp, juist na de brug over de Rio Órbigo. Het was een in zijn ambt vergrijsd persoon en hij verklaarde, met een stem die er eigenlijk te lui voor was, dat de albergue, waar ik eigenlijk naar op zoek was, een eind verderop in de hoofdstraat lag. Hij sprak over zijn concurrent alsof het een kwaadaardig soort schurft was, waartegen geen zalf hielp. Uiteindelijk viel mijn albergue best mee. Het is een oud pand met veel houtwerk en een vloer van kunstig gelegde rivierkeien. Het sanitair kan de toets der kritiek nog maar net doorstaan en in de ronduit smerige keuken moet je zorgen dat je je eten eerder op hebt dan de muizen, vandaar dat ik mijn opgewarmde kostje maar buiten heb genuttigd.

Ik ben vandaag begonnen met mijn wandelschoenen en geëindigd op mijn sandalen. Rond elf uur werd het zomaar ineens weer warm zodat ook mijn jas weer uit kon. De weersverwachting voor de komende dagen is ronduit gunstig: temperaturen oplopend tot 19 graden en overwegend droog en zonnig weer. Ideaal wandelweer dus waarvan ik hoop dat het nog een paar weken aan mag blijven.

Tenslotte nog een naschrift aangaande de 'wannabee-pelgrims' waarover ik onlangs schreef; het maakt absoluut niet uit hoe ver je loopt of waar je startpunt ligt. Wel belangrijk is op welke wijze je loopt. Als je iets doet, doe het dan goed; als je een stuk camino loopt, loop hem dan ook met je eigen bagage en maak geen gebruik van het openbaar vervoer als je toevallig een keer geen zin hebt of het weer wat tegen zit. Dit verschil in ethiek snappen sommige pelgrims niet of willen het niet snappen, zoals het oudere Franse stel dat ik beschreef. Gelukkig voelen de meeste pelgrims precies aan wat er van ze verwacht wordt en gedragen ze zich ook als zodanig. Er is dus nog hoop.