30-09-2012 – Santa Catalina de Somoza

Op de een of andere manier krijg ik mijn gmail niet meer verzonden. Dit was gisteren al zo in Hospital de Órbiga en hier loop ik tegen hetzelfde probleem aan. Ik hoop voor u en mij dat dit niet te lang zal aanhouden.

Omdat die eeuwige pelgrimsmenu's me zo'n beetje de neus uitkwamen heb ik gisteren weer eens zelf gekookt. Nou ja, zelf koken, het was meer zelf opwarmen, want blikvoer uit z'n verpakking halen en opwarmen in een steelpannetje is niet echt een culinair hoogstandje. Mijn verrichtingen werden nauwlettend gadegeslagen door een jongeman, die, naar later bleek, uit Japan afkomstig was. Zelf zat hij aan een kommetje witte rijst met een gebakken ei; gegarandeerd een veilig vaderlands recept onder het motto: "wat de boer niet kent.....". Hij kwam belangstellend naast me staan terwijl ik de inhoud van mijn pannetje omroerde: een mengsel van witte bonen en linzen á la Chili con carne. Hij boog zich voorover om dat rare eten nader te bestuderen en snoof de etenslucht nieuwsgierig op. Ik hóórde hem denken: "gaat die gekke lange blanke man dat straks ook allemaal opeten?". Om zijn vraag voor te zijn legde ik hem uit wat het voor voedsel was. Ondanks dat hij de Engelse taal prima meester was begreep hij me niet. Ik pakte de lege blikken erbij en wees hem op de foto's op de verpakking. Hij vertrok zijn gezicht alsof er embryo’s van cavia's in zouden zitten en met een nauwelijks verholen walging vroeg hij: "You gonna eat this?". Ik maakte hem duidelijk dat dit toch echt straks ging gebeuren waarop hij vol bewondering en eerbiedig verklaarde dat hij dit voedsel nog nooit gezien had. Had ie toch weer een mooi Europees leermomentje.

Vanmorgen liep ik tien voor zeven de albergue uit. Het was volle maan en ik schatte de temperatuur op juist boven het vriespunt. Al snel was ik het dorp uit en had ik de camino voor mij alleen. Door het licht van de maan was het pad bijzonder goed te zien en kreeg de natuur weer die bijzondere kleuring waardoor de schilderijen van Vincent van Gogh zo geliefd en beroemd zijn geworden. Bij de eerste dageraad werd ook de camino slechter en was het goed oppassen geblazen om het evenwicht niet te verliezen op de kogelronde keien. Ook nu weer bleken mijn wandelstokken goede diensten te bewijzen. Na ongeveer vijftien kilometer kwam Astorga in zicht en begon de inwendige mens te zeuren om koffie met een stuk tortilla. Ik heb hem maar z'n zin gegeven.

Omdat het nog te vroeg was om te stoppen ben ik maar doorgelopen naar Santa Catalina de Somoza, een van de laatste dorpjes voor de klim naar de Montes de León. Gelukkig kent de plaatselijke albergue hier ook een restaurant. Kan ik eindelijk weer eens genieten van een echt pelgrimsmenu.