01-10-2012 – Riego de Ambros

De software van mijn smartphone moet een update krijgen. Tot die tijd kan ik geen gebruik maken van Internet en derhalve geen berichten plaatsen. Da's lastig, maar ik doe er alles aan om die update te downloaden. Grote kans dat er straks een paar verslagen tegelijk worden gepubliceerd. Gaarne begrip voor deze situatie.

Vanmorgen ben ik even voor achten vertrokken uit Santa Catalina de Somoza. Een mooi moment, want het begon juist licht te worden. De volle maan was nog goed te zien en ik genoot met volle teugen van het fantastische kleurenspel dat zich voor mijn ogen ontrolde. Oranje, roze, lila, blauw en duizend schakeringen daartussen. Nadat de zon boven de kim kwam bleken veel schaduwplekken wit van de rijp te zijn, met andere woorden: vorst aan de grond en dat was goed te merken, want het voelde knap fris aan. Langzaam maar zeker steeg de weg naar Rabanal del Camino tot 1150 meter. Daar aangekomen was het hoog tijd voor een omelet en een kop koffie. Ter plaatse besloot ik om de Montes de León te nemen waaronder het beroemde Cruz de Ferro op 1504 meter.

Aangezien er weinig wind stond en de lucht onbewolkt was liep de temperatuur al aardig op tot aangename waarden en kon de jas weer in de rugzak. Het Cruz de Ferro zie je al op grote afstand. Eigenlijk stelt het maar weinig voor. Het is niet meer dan een klein ijzeren kruis bovenop een houten paal, doch er gaat een geweldige symboliek vanuit. Op of onder de houten paal worden traditioneel door pelgrims voorwerpen achter gelaten die zeer individuele en persoonlijke waarden hebben. Vaak zijn het stenen die worden achtergelaten aan de voet van het kruis. In de loop der jaren is er een heuse berg stenen achtergelaten, al dan niet voorzien van teksten, welke de lasten van een pelgrim symboliseren. Je laat als pelgrim die lasten, problemen of herinneringen bij het kruis achter die je kwijt wil. Ook andere voorwerpen zijn daar achtergelaten waaronder foto's, medailles, poppetjes en zelfs een olielamp. Omdat ook ik een gebaar wilde maken heb ik mijn herkenningsplaatje met een grote kram vastgespijkerd aan de paal waarop het Cruz de Ferro staat. Hiermee heb ik voor mijzelf symbolisch afscheid genomen van mijn militaire leven. Met een glimlach, laat ik dat voorop stellen, want ik kan met veel plezier terugkijken op een fantastische tijd bij defensie en ik ben dankbaar dat ik het er zonder lichamelijke of geestelijke problemen vanaf heb mogen brengen. Het was voor mij een zeer belangrijk moment en het gaf me een voldaan gevoel toen ik mijn persoonlijk ritueel daar op die berg had afgerond.

Maar natuurlijk moet een pelgrim weer verder en dus ging ik via de Collado de las Antenas (1515 meter) naar El Acebo om daar de nacht door te brengen. Onderweg kwam ik kleine Ruth weer tegen; een ongelooflijke kwebbeltante uit Barcelona die de Engelse taal heel goed meester is. Met haar heb ik de afdaling naar El Acebo gemaakt en weer viel het me op dat deze kleine Spaanse garnaal behendig, taai en snel is. Ook in zeer pittig terrein. Chapeau voor deze Spaanse peper. Helaas waren alle bedden in El Acebo bezet dus liep ik door naar het volgende dorp. Ruth raakte ik kwijt bij een terras, maar haar plaats werd al snel ingenomen door Nina en Anke, de twee verpleegsters die ik voor León al tegen was gekomen. Samen vonden we een leuke albergue in Riego de Ambros en ik werd door de dames uitgenodigd om samen de maaltijd te gebruiken. We kwamen nog wat ingrediënten tekort en bij een bar/restaurant kocht ik wat brood, olijven en tomaten. Ook een ui konden we goed gebruiken en desgevraagd verscheen er een ui die zo groot was als een meloen. Ik had nog nooit zo'n gevaarte gezien. Natuurlijk was het ding veel te groot dus ging het mes erin en kocht ik een halve ui. We hebben er met z'n drieën smakelijk van gegeten. Na afloop nog gezellig koffie gedronken op het terras en toen was de dag alweer om. Bedankt meiden, voor een smakelijke maaltijd en gezellige avond.