04-10-2012 – O Cebreiro

Vandaag is het wereld-dierendag. Behalve in Spanje, want daar begon het gisteren al. Althans, dat heb ik als zodanig ervaren en zelfs op een heel bijzondere wijze. Helaas had Ger het toch niet helemaal juist, want er bleek juist veel Tramalanto in Trabadelo. Lag ik na het schrijven van mijn verslagje heerlijk even te relaxen en naar muziek te luisteren (weten jullie meteen dat dit een van mijn meest geliefde bezigheden is als ik ergens vroeg ben gearriveerd en er is verder weinig te beleven in de omgeving), sprong een Amerikaanse kamergenoot plotseling overeind onder het slaken van de kreet "bed-bugs!" En inderdaad zag ik de kleine insecten rondkruipen op zijn kussen. Uiteraard begon iedereen z'n bed nauwkeurig te inspecteren en ja hoor, in drie van de zes bedden werden bed wantsen aangetroffen. Ook in mijn bed waarop ik zo lekker had liggen doezelen. Net als de rest ben ik naar buiten gevlucht met medeneming van al mijn spullen en heb daar als een idioot alle kleding van mijn lijf getrokken en deze grondig uitgeklopt. Ook mijn rugzak heb ik grondig uitgeklopt en nadien ingespoten met een sterk bug-werend middel dat ik met een vooruitziende blik al sinds Burgos bij me heb. Net als mijn overige kamergenoten heb ik geen voet meer in de besmette slaapkamer gezet en ben ik meteen vertrokken naar een andere albergue. Gelukkig was er nog plaats in de albergue municipal alwaar ik heb ingecheckt. Gebeten worden door die krengen is al vervelend genoeg, maar als je die beestjes eenmaal in je uitrusting of kleding hebt zitten zijn de rapen gaar en zit er niets anders op dan een grondige ontsmetting. Kennelijk is dit het jaargetijde waarin die beesten erg actief zijn en heeft Spanje de twijfelachtige eer om niet slechts één specifieke dierendag te kennen doch een paar maanden per jaar. Ik hoop maar dat ik verder verschoond blijf van deze plaag.

Ook vanmorgen ben ik bij het eerste daglicht vertrokken. De route volgde voor een groot deel het prachtige dal van de Rio Valcaros. Schitterend mooi, dat zeker, maar omdat de zon het diepe dal niet kon verwarmen bleef het vrij lang erg fris in de schaduw. De wit berijpte velden lieten het tastbare bewijs zien. Anneke kan haar korte broek beter thuislaten en liever twee lange broeken meenemen. 't Is maar een tip. Toch werd het uiteindelijk vandaag weer aangenaam warm toen ik uit het dal kroop. Het was mijn bedoeling in La Faba mijn intrek te nemen in een door Duitsers gerunde albergue. Aldaar bleek die toko pas na 14.00 uur pelgrims op te nemen en zou ik nog zeker drie uur moeten wachten. Dat vond ik ronduit zonde van mijn tijd, dus ben ik maar doorgeklommen naar de top. O Cebreiro is 'Valkenburg-in-het-klein', maar de panorama's zijn ongelooflijk mooi en helemaal bij prachtig helder weer zoals vandaag. In de albergue municipal liggen we weer eens als de bekende haringen in een tonnetje, maar ach, 's nachts heb ik toch m'n ogen dicht. Overigens zou het praktisch kunnen zijn ook m'n neus dicht te kunnen doen, want er zijn er een of twee bij die ongelooflijke zweetvoeten hebben. Aan de andere kant: als ik dan toch een keuze zou moeten maken, geef me dan toch maar liever de last van andermans zweetvoeten dan de ellende van bed wantsen.

Op de vraag wat de camino met me doet of tot dusver gedaan heeft moet ik het antwoord vooralsnog schuldig blijven. Ik heb wel de indruk dat ik wat beter kan relativeren. Toch kunnen anderen dat straks beter beoordelen dan ik op dit moment. Ook houd ik me vaker bezig met vragen van filosofische aard. Zo vraag ik me sinds vandaag constant af of bed wantsen zelf ook zweetvoeten hebben.