06-10-2012 – Sarria

Ook het diner heb ik samen met Ton doorgebracht. Het was hartstikke gezellig en het was heel leuk dat we zoveel ervaringen konden delen. Dit is meteen ook de kern van het probleem zodra pelgrims praten over de camino met niet-pelgrims; ze worden gewoonweg vaak niet begrepen. Je moet het nu eenmaal zelf hebben ervaren, dan pas kan je inhoudelijk erover meepraten.

Ton en ik deelden ons slaapverblijf met nog zes personen. Twee daarvan snurkten onophoudelijk en een ander had verschrikkelijke zweetvoeten. Ter plekke besloot ik dat ik dit de komende nacht niet meer wilde meemaken en in Sarria een kamer voor mij alleen wilde hebben. Temeer omdat ik in Sarria een rustdag wil nemen. Ik merk bijvoorbeeld dat de spieren in mijn voeten niet meer voldoende herstellen en ik hoop dat een dagje rust een positief effect zal hebben.

De wandeling naar Sarria was weer eens erg mooi. Nu besef ik goed dat ik regelmatig in herhaling val zodra ik de schoonheid van het landschap ga beschrijven. Sorry, maar ik kan er ook niets aan doen dat het hier zo mooi is. Ik kan wel synoniemen gebruiken voor de begrippen 'mooi' en 'erg mooi', doch inhoudelijk schiet de lezer er maar bitter weinig mee op. Gelukkig bestaat er wel een oplossing; zelf pelgrim worden en het allemaal met eigen ogen aanschouwen. Heb ik na afloop meteen weer een begripvolle gesprekspartner.

Volgens mijn wandelgidsje zou het van Triacastela naar Sarria slechts 21,5 km zijn. Aan het einde van de trip kwam mijn Garmin uit op 26 daadwerkelijk afgelegde kilometers. Een flink verschil waarvoor ik geen verklaring heb, want doorgaans zijn mijn wandelgids en mijn GPS het roerend met elkaar eens. Te oordelen naar mijn gevoel en beleving geef ik Garmin toch echt gelijk; het was duidelijk méér dan 21,5 km. Wellicht heb ik een langere variant genomen. Nou ja, ik ben er en da's voorlopig het voornaamste.

Het klooster in Samos is inderdaad een juweeltje. Helaas gingen die jongens pas om 10.00 uur open en aangezien ik voor de deur wachten een zinloze tijdbesteding vond, ben ik maar eens op zoek gegaan naar een bakkie koffie. Een terrasje was snel gevonden en daar werd ik zwaaiend opgewacht door kleine Ruth, onze Catalaanse krielkip. Zoals steeds was ze erg enthousiast en ze stelde me voor aan haar kennissenkring die, bleek later, niets meer was dan een internationale gelegenheidscoalitie. Het waren voornamelijk jongelui, doch een persoon was zichtbaar ouder. Het was een Amerikaan die waarschijnlijk op vierjarige leeftijd verliefd was geraakt op een Barbiepop, maar gedurende zijn verdere leven nooit een vrouwtje heeft kunnen vinden dat er voldoende op leek. Het model van zijn snorretje had hij afgekeken van F. Jacobse, zodat hij met zijn vettige haar meer leek op een boniseur dan op een pelgrim. Nu kent Onze-Lieve-Heer rare kostgangers, maar Sint Jacobus maakt er helemaal een potje van.

Na enig zoekwerk vond ik in Sarria uiteindelijk onderdak bij Bar/Restaurant/Pensión Camiño Francés. Gelukkig dekte deze keer de naam ook de lading, want de kogelronde eigenares sprak, naast de Spaanse taal, tot mijn opluchting gelukkig ook vloeiend Frans. Straks eerst maar eens zien uit te vinden of ze ook lekker kan koken, want ik heb trek alsof ik een paard of drie op zou kunnen.