09-10-2012 – Portomarín - rustdag 1

Het weer is nu definitief omgeslagen. Hadden we gisteren uitsluitend nog wat motregen, waarbij het niet nodig was regenkleding te dragen, vanmorgen kwam het met bakken uit de hemel en vertrokken de pelgrims als flapperende vleermuizen in hun veel te grote poncho's. Een aardig gezicht als je lekker binnen aan de koffie zit in de wetenschap dat je er zelf niet uit hoeft. Gelukkig was het maar een bui en werd het een uurtje later alsnog droog. Toch zijn de verwachtingen voor de komende dagen dat er meer regen gaat vallen. Laten we maar hopen dat de Spaanse meteorologen er lelijk naast zitten, zoals wel vaker het geval was heb ik gemerkt.

Het is uiteraard nog veel te vroeg om te juichen, maar toch heb ik nu al de indruk dat mijn medicijnen goed aanslaan. Ik heb nu al veel minder pijn dan 24 uur geleden. Natuurlijk neem ik tot donderdag alle rust die mogelijk is en zal ik mijn voeten zo min mogelijk belasten. Ik heb voor een week 'Smarties' gekregen en daarmee moet minstens toch Santiago te halen zijn. Ik hoop toch echt dat ik tegen die tijd zoveel ben hersteld dat ook Fisterra er nog in zit. Rustig aan maar en afwachten of dit ook daadwerkelijk gaat lukken.

Inmiddels heb ik mijn intrek genomen in pension/restaurant Arenas en heb ik mijn tijd goed gebruikt om alle overnachtingsplaatsen tot en met Santiago te reserveren. Het druist een beetje in tegen het ik-zie-wel-wat-er-op-mijn-weg-komt-idee, zoals ik dat tot op heden heb gehanteerd, maar als de rest van de 'pelgrims' dit in groten getale wel doen, vis je uiteindelijk met zulke principes achter het Spaanse net. Nee, mij foppen ze hier niet meer.

Met lede ogen moest ik aanzien dat grote groepen Spaanse adolescenten gebruik maken van de faciliteiten die voor pelgrims zijn bedoeld. Zeker, zeker, ook deze jongelui zullen ongetwijfeld over een credential beschikken en derhalve volledig legaal gebruik mogen maken van dezelfde faciliteiten als waar ik meen recht op te hebben. Toch bekroop mij gisteren een raar gevoel toen ik busladingen met Spaanse scholieren hun intrek zag nemen in het sportcomplex, waarvan ik weet dat het de 'overflow' is van de gemeentelijke albergue. De nét iets te dikke scholieren trokken hun koffers-op-wieltjes puffend omhoog, de jongens in een ongetwijfeld trendy outfit, de meiden met veel make-up en absoluut camino-onwaardig schoeisel. Ook deze generatie heeft recht op haar leermomenten en ik denk dat het heel goed is voor een stukje vorming van deze jongelui. Daarnaast; wie ben ik dat ik dit wel zou mogen ervaren en zij niet?

Het is alleen de pest voor het unieke karakter van de camino. Taxi's rijden af en aan om gestrande/zieke/zwakke/misselijke/luie pelgrims te vervoeren. Ik zie mensen onbeschaamd hun rugzakken in busjes deponeren met als enig oogmerk een makkelijke wandeling. Wellicht hebben ze nog gelijk ook, maar ik vraag me alleen af waar het eind is.

Over tien jaar staat er om de vijf kilometer een vestiging van McDonalds of KFC, is de camino geëgaliseerd en overdekt, moet je drie jaar van tevoren inschrijven (en dan nog maar afwachten of je wordt ingeloot), dragen de albergues allemaal vijf sterren en zijn volledig overgenomen door de Maffia. De camino is dan verworden tot entertainment, big business and just money. Sint Jacobus? Laat eens denken..... Wie was dat ook alweer?

Het is al een hele tijd geleden dat ik voor het laatst de vierdaagse van Nijmegen heb gelopen. Toch weet ik me nog goed te herinneren waarom ik destijds wijselijk heb besloten de vierdaagse niet meer te lopen. Ik vond het té massaal, té druk en té commercieel. Datzelfde gevoel bekruipt me nu weer. Desondanks is en blijft het een unieke ervaring die ik van mijn leven niet had willen missen. Nu ik dit teruglees lijkt het net of ik al klaar ben met de camimo, terwijl er nog 90 km tussen Portomarín en Santiago liggen. Gezien mijn ontsteking zouden dit nog wel eens verrassend pittige kilometers kunnen zijn. Zou het venijn dan toch in de staart zitten?