14-10-2012 – O Pedrouzo

Deze streek heeft iets met inktvis. Ondanks het feit dat de zee hier minstens honderd kilometer vandaan ligt, kom je hier met enige regelmaat inktvisspecialiteitenrestaurants tegen. Overigens is dit een prachtig Scrabble-woord, vooral als het op 3x woordwaarde komt te liggen, maar dit natuurlijk volledig terzijde. Arzúa is maar een klein onbetekenend plaatsje. Toch telt het minimaal drie restaurants waar men uitsluitend inktvis verkoopt. Nee, nee, geen andere vissoorten: uitsluitend inktvis en dan vaak ook nog alleen maar gekookt. Midden in de zaak staat dan de kok die zich omgeven weet met een aantal pannen van dezelfde grootte als de zinken teil waarin mijn moeder vroeger de was kookte. In plaats van vieze luiers zitten er nu grote inktvissen in die, naar ik aanneem sterk tegen hun wil, gaar worden gekookt tot ze een roestbruine kleur hebben gekregen. Vervolgens worden de tentakels van de inktvissen in handzame stukjes geknipt, overgoten met olijfolie en bestrooid met cajunkruiden. Het resultaat wordt warm opgediend en staat plaatselijk bekend als 'pulpo'. Erg lekker kan ik u vertellen, doch na drie borden slaat onherroepelijk de verzadiging toe en gaat het wat tegenstaan. Dit is precies wat ons gistermiddag is overkomen. Tsja, dan kan je eigenlijk nog maar één ding doen als pelgrim en dat is, net als de lokale bevolking, siësta houden.

Na ons schoonheidsslaapje was de inktvis allang verteerd en werd het tijd om ons op te maken voor de avondmaaltijd. Deze keer maar iets kleins, iets luchtigs, iets licht verteerbaars. Mijn wandelpartner verkoos een pizza en ik viel voor een tagliatelle. De serveerster in deze zaak was een jonge slanke vrouw met een kort zwart kapsel. Ze had slotjes op de tanden van haar bovengebit. Dat konden wij met enige regelmaat waarnemen, want het arme mens bezat een zenuwtrek om haar mond, waardoor het net leek of er voortdurend een elastiekje in haar gebitscorrectie brak. In het begin denk je nog 'ach, wat sneu voor die meid', maar na een fles fantastische rode wijn werd onze aandacht als vanzelf naar haar handicap getrokken en leek het of ze op een grimmige manier aan het lonken was. Toen Anneke doorkreeg hoe ze deze trek perfect kon imiteren zijn we maar vertrokken.

Na een rustige nacht in albergue 'De melkweg' zijn we bij het eerste daglicht vertrokken. Voor het zover was stond Anneke aandachtig te kijken bij de bagage van haar overbuurman. Ze snapte werkelijk niet hoe het mogelijk was dat iemand zijn bagage in twee tassen kon krijgen en die vervolgens als rugzak kon gebruiken. Ik heb haar uitgelegd dat de albergue ook door fietsers gebruikt werd en dat deze tassen hoogstwaarschijnlijk achter op een fiets werden gezet. Vervolgens heb ik haar gewezen op het feit dat er nog voldoende waterstofperoxide in het flesje zat...

Helaas vertrokken we in de stromende regen. Ook dat hoort er allemaal bij, maar echt leuk is het niet. Na anderhalf uur werd het droog en bij de eerste koffiestop kon in ieder geval de regenbroek uit. Tijdens onze tweede koffiestop hadden we geluk: de regen viel opnieuw met bakken uit de lucht, maar juist voor we weer verder gingen werd het gelukkig weer droog. De rest van de etappe was het zwaar bewolkt, doch er volgde geen neerslag meer. En nu zitten we aan de rand van O Pedrouzo in albergue O Burgo. Morgen gaat de reis naar Monte do Gozo. Een stukkie van 16 km. Met een beetje geluk blijft het droog zodat Anneke van de prachtige omgeving kan blijven genieten. En ik van haar opmerkingen.