15-10-2012 – Santiago de Compostela

We zijn er wel, maar we zijn er nog niet. Dat wil zeggen; we zijn gearriveerd in de voorrand van Santiago en hebben onze intrek genomen in hotel (hoe kan het ook anders) San Jacobo. Aanvankelijk zouden we overnachten in Monte de Gozo, doch het spuuglelijke gigantische pelgrimscomplex kwam zo koud en onpersoonlijk over dat we allebei snel weer verder wilden. In de onmiddellijke omgeving van dit hotel zijn meer dan voldoende horecagelegenheden, zodat we vanavond niet op een houtje hoeven te bijten. Morgenochtend is het dan nog maar drie kilometer naar de kathedraal en daar willen we in ieder geval zijn vóórdat de toeristenmassa de boel verstopt.

Gisteravond kwamen we na wat omzwervingen toevallig in restaurant El Pedrouzo. Het bleek een typisch traditioneel Spaans restaurant te zijn waar pelgrims welkom zijn, doch de Spaanse buurtbewoners in de meerderheid zijn. Uiteindelijk hebben we kunnen waarnemen dat er een vrouwspersoon werkzaam was in de keuken, maar we hebben erg lang in de veronderstelling verkeerd dat de chef zijn nering helemaal alleen draaiende hield. En hoe! Deze middelbare forse Spanjaard kon doorgaan voor een stierenvechter in ruste en had de regie volledig en strak in de hand. Hij toverde in korte tijd heerlijke tapas voor de dag die een culinaire prelude waren voor wat ons nog te wachten stond. We bestelden de dagschotel en dat is in dit soort gelegenheden nagenoeg altijd de beste keuze. Zo ook deze keer. We kregen een overheerlijke salade voorgeschoteld. Simpel, maar geraffineerd in zijn eenvoud. De vleesschotel was ronduit fantastisch. Het betrof zeer mals rundvlees dat spetterend op een gloeiendhete steen werd geserveerd. Je kon het vlees, bij wijze van spreken, zo naar binnen zuigen. Uiteraard ontbraken de eeuwige frites niet, maar ook deze waren, bij wijze van positieve uitzondering, heerlijk goudbruin en knapperig gebakken. De wijn was goed, de Santiagotaart was goed en het Spaanse cognacje was goed. Een uiterst gezellige en zeer goede maaltijd dus. Bij het afrekenen kreeg ik echter schaamte toen de eigenaar om een totaalbedrag van wel zesentwintigtwintig euro vroeg.....

Vanmorgen zijn we na een simpel ontbijtje verder getrokken in oostelijke richting. Het bleef gelukkig de hele dag droog en we hebben zelfs nog een paar uur zonder jas gelopen. Prima wandelweer dus. In het begin ging de tocht nog door een prachtig donker herfstbos waarin we af en toe eucalyptusbomen zagen staan. Tot grote opluchting van Anneke kwam de eerste koffielocatie snel in zicht. Na de koffie werd het nog wat klimmen en dalen en merkten we dat we in het buitengebied van Santiago kwamen, vooral ook omdat de route ons langs het vliegveld voerde. Daarna hield de natuur op en kreeg de bebouwde kom de overhand. Zowel Anneke als ik kregen last van onze rechtervoet. Allebei met volstrekt andere klachten en oorzaken, maar met het gevolg dat afstanden verder dan ongeveer 20 km uit den boze zijn. Ergo: wandelen naar Fisterra zit er voor mij niet meer in, maar ik wil het wel zien en meemaken. Ik beschouw derhalve de kathedraal van Santiago als het einde van mijn camino als pelgrim en zal als toerist met de bus een bezoek brengen aan Fisterra. Het vliegtuig van Anneke vertrekt pas donderdag en door mijn gewijzigde plannen komen er voor haar ineens ook andere mogelijkheden binnen bereik. Daarom gaan we morgenochtend eerst samen naar de kathedraal om daar ons pelgrimsbestaan af te ronden. Vervolgens nemen we de bus naar Fisterra, gaan daar de dingen doen die mensen daar nu eenmaal doen (zoals kleding in de fik steken), blijven daar een nachtje plakken en gaan woensdag met de bus weer terug naar Santiago. Dit is puur win-win, yin-yang en Peppie-en-Kokkie. Als Anneke vervolgens op donderdag naar Nederland vliegt, heb ik voldoende tijd om uit te zoeken wanneer en op welke wijze ik met de trein naar Ede ga. Zo gaat het ondanks allerlei medische beperkingen allemaal toch nog goed komen.