17-10-2012 – Santiago de Compostela

Aan het haventje van Fisterra staat een klein doch voortreffelijk restaurantje. Anneke en ik hebben er gisteravond een genoeglijke avond doorgebracht en er heerlijk gegeten. De enige wanklank werd veroorzaakt door een ouder echtpaar aan het aan ons naburige tafeltje. Het bleek al snel dat het landgenoten waren die de camino met de fiets hadden afgelegd. Na de gebruikelijke vragen als: "Waar komen jullie vandaan?" / "Waar zijn jullie gestart?" / "Hoe lang zijn jullie al onderweg?", bleek de man kwestie ineens alles te weten van wandelen en pelgrimeren. Ongevraagd kwam betrokkene met adviezen en tips waarvan iedereen die drie kilometer achter elkaar kan lopen het antwoord al kent. Na twee volzinnen van deze meneer wist ik wat voor vlees ik in de kuip had: deze meneer was helemaal niet geïnteresseerd in ons verhaal of onze antwoorden. Deze meneer wilde niets anders dan zijn verhaal en zijn visie op de camino aan ons opdringen. Een verrekt dun laagje fatsoen heeft ons ervan weerhouden deze kwal op zijn nummer te zetten, maar de toon was al gezet. Dan rest uitsluitend nog de vraag hoe van deze griezel af te komen. Op een gegeven moment (hij bleef maar doorratelen) heb ik afgerekend en zijn we midden in zijn monoloog vertrokken. Brrrrr, wat een vervelende mensen kom je toch af en toe tegen. Gelukkig is dit slag mensen in de minderheid en waren de overige contacten die avond heel wat hartelijker.

Na een goede nachtrust in een vochtige pensionkamer zijn we bij het eerste daglicht vertrokken naar de Cabo Fisterra: de uiterste punt van het schiereiland waar de vuurtoren staat. Aldaar hebben Anneke en ik ieder ons eigen ritueel uitgevoerd om onze pelgrimage spiritueel af te ronden. In mijn geval was dat de verbranding van mijn wandelbroek. Dat had nog heel wat voeten in aarde omdat het ding aanvankelijk niet wilde branden temeer er een harde wind stond. Gelukkig had Anneke een stuk papier bij zich dat uitkomst bood. Eenmaal goed in de fik bleef er niets over dan as en zo hoort het ook. Het oude verbranden en het nieuwe omhelzen. Natuurlijk hebben we de nodige foto's gemaakt en het geheel goed op ons laten inwerken. Ik moet eerlijk bekennen dat dit persoonlijk ritueel meer met mij deed dan mijn aankomst in de kathedraal van Santiago en dat geldt helemaal voor Anneke. We liepen terug in oostelijke richting. Ieder verzonken in z'n eigen gedachten op weg naar een nieuwe levensfase met nieuwe kansen en beloften. Tot dit moment was het steeds droog gebleven, maar een grote grijze wolk uit zee trok over ons heen en zorgde voor een immense stortvloed die zo'n beetje de rest van de dag heeft aangehouden. In de stromende regen bracht de bus ons weer terug naar Santiago. Aldaar hebben we onze intrek genomen in een simpel pensionnetje en zijn we de plaatselijke horeca aan het spekken. Morgen gaat mijn wandelmaatje weer naar huis en ga ik op zoek naar mogelijkheden om op mijn eigen wijze naar huis te komen. Daar ben ik nog niet helemaal uit, maar omdat ik bij de dag leef zie ik dat morgen wel weer.