18-10-2012 – Burgos

Mijn laatste avond in Santiago heb ik op prettige wijze doorgebracht in een leuk restaurantje. Het is opvallend om te zien hoe de commercie afhankelijk is van de pelgrim en omgekeerd. Ook is het duidelijk te merken dat het pelgrimsseizoen tegen het einde loopt. Begrijpelijk, want het weer heeft onaangename vormen aangenomen. ’s Ochtends is het nog maar net een paar graden boven nul en met een vochtigheidsgraad van 90% voelt dit kil en koud aan. Ook vanmorgen, op weg naar het station, was het maar 2 graden en bedekten dikke wolken de toppen van de heuvels. Uit alle hoeken en gaten van de stad kwamen pelgrims tevoorschijn. De meesten met grijs haar, een enkeling strompelend met een stok, maar allemaal voorzien van een rugzak en op weg naar een bus, trein of vliegtuig.

De trein raast voort met snelheden tot 200 km/u. Ik zit in een gestroomlijnde buis op wielen die het landschap doorklieft waardoor ik in de afgelopen weken heb gelopen. Deze hernieuwde ontmoeting tovert een totaal ander beeld op mijn netvlies dan tijdens de eerste kennismaking. Het land is hetzelfde, de beleving is anders. Opnieuw ben ik in het prachtige ruige stroomgebied van de Rio Valcarce, even later zie ik die idiote groene voetgangersbruggen weer bij Astorga en de talloze ooievaarsnesten op de kerken van de kleine dorpjes op de Meseta. Zelfs deze hoogvlakte oogt anders omdat de toppen van de Picos d'Europa in de verte inmiddels wit besneeuwd zijn. Loodgrijze wolken geven het geheel een grimmig karakter. Enerzijds ben ik blij dat het is afgelopen en dat ik weer naar huis ga, anderzijds is het jammer om van de camino afscheid te moeten nemen. Het zal weer even wennen zijn.

In de categorie "Ook even wennen", is de spanjool die schuin tegenover mij zit. De vroeg kalende dertiger heeft oordopjes in waarmee hij een film met Julia Andrews op een centraal beeldscherm volgt. Hij eet nootjes. Vers geroosterde harde nootjes zijn het en omdat hij zijn oren heeft dichtgestopt heeft hij totaal niet in de gaten dat hij met wijd open mond zit te eten en daarbij keihard zit te smakken. Het is ook mogelijk dat hij dit wel weet, maar maling heeft aan zijn omgeving en de algemene fatsoensnormen. Als hij zijn krakende zakje leeg heeft gesmakt is de film afgelopen. Hij doet zijn oordopjes uit, rekt zich uit en geeuwt daarbij luid hoorbaar. Pedro is aan zijn siësta toe. Hij wil merkbaar graag zijn voeten op de stoel tegenover hem leggen, maar daar ligt mijn hoed al. Hij schuifelt ongemakkelijk zijn voeten heen en weer, maar durft het kennelijk toch niet aan om zijn voeten naast het hoofddeksel van die grote Nederlander te leggen en daar doet hij, mijns inziens, erg verstandig aan. De conducteur komt de plaatsbewijzen controleren. Dan blijkt onze ongemanierde spanjool in de verkeerde coupe te zitten en druipt hij af met zijn vette nek. Opgeruimd staat netjes.

Volgens een ongeschreven Spaanse wet komt mijn trein ruim een kwartier te laat aan in Burgos. Desondanks hoef ik geen angst te hebben dat ik mijn aansluiting naar Parijs niet haal, want ik heb de tijd. Heel veel tijd. Zelfs zeseneenhalf uur. 'Dat komt dan mooi uit', hoor ik een paar mensen denken, 'want dan kan je alsnog naar het graf van El Cid'. Helemaal waar en ik zou zeker gegaan zijn, ware het niet dat de architect van dit gebouw in een dronken bui heeft besloten het hoofdstation van Burgos ruim zes kilometer van het centrum te bouwen. Dat gaat hem dus niet worden. Heb ik in ieder geval voldoende tijd om een biertje te drinken, een hapje te eten en dit verslagje te schrijven. Een nuttiger tijdsbesteding is niet denkbaar.