20-10-2012 – Parijs

Het enige verschil tussen een trein en een slaaptrein is dat je in de laatste liggend wordt vervoerd. Ik heb zelfs de indruk dat je in een gewone trein beter slaapt dan in de versie die er expliciet voor is ingericht. Mijn slaaptrein was van een Spaanse firma. Inmiddels weet ik dat in Spanje de hygiëne niet zo nauw wordt genomen en dat geldt ook voor Spaanse slaaptreinen. Vier man in een kippenhok, te smalle bedden, te korte bedden, nauwelijks bagageruimte en veel te warm. Daarnaast is het sanitair ronduit smerig. Los van deze betrekkelijke ongemakken is reizen per spoor ronduit duur. Als ik zie wat Anneke voor een retour per vliegtuig heeft betaald, staat het door mij betaalde bedrag van 375 euro voor een enkele reis in geen enkele verhouding. Kortom, ik heb spijt dat ik het vliegtuig niet heb genomen. Het enige voordeel is dat ik nu een paar uur in Parijs kan doorbrengen. Zelfs in de stromende regen heeft Parijs wel iets. Veertien maanden geleden was ik hier voor het laatst met mijn echtgenote en het is best leuk om de bekende en vertrouwde bezienswaardigheden weer eens op te zoeken. Toch is Parijs met z'n tweeën leuker. Daarom vertrek ik vanavond nog met de Thalys naar Nederland. Slaap ik eindelijk weer eens fijn in mijn eigen bed naast mijn eigen vrouw.

Zover is het nog niet en daarom probeer ik te genieten van een herfstig Parijs. Ik neem de metro richting Porte d'Orleans (lijn 5) en stap uit bij Cité. Eenmaal bovengronds ben ik in het eeuwig kloppend hart van Parijs, naast de Notre Dame. Een menselijke slang van enige tientallen meters trotseert het slechte weer. De kop van de slang zoekt beschutting in de beroemde kathedraal en slechts tergend langzaam kruipt de natte slang naar binnen. Na de koffie slenter ik in noordelijke richting het gezellige 'Quartier Saint-Gervais' in. Op een verregende markt worden veel paddenstoelen aangeboden. Hieraan kunnen de Parijzenaren zien dat het herfst is. Ik zie Cepes (Boleten), Girolles (Cantharellen) en Trompes de Morte (de naam zegt genoeg, maar ze zijn toch echt eetbaar). Bij een poelier koop ik een halve gegrilde kip en gebakken aardappels. In een bushokje verorber ik lekker droog mijn lunch. Met een schuin oog kijken de busreizigers mij onderzoekend en geringschattend aan. Het uiterlijk verschil tussen een zwerver en een pelgrim is kennelijk niet zo erg groot.

Ondanks het naseizoen en het slechte weer is het op het overdekte terras van Le Café des Phares aan het Place de la Bastille een drukte van belang. Naast mij zitten twee heren van Noord-Afrikaanse komaf hardop te converseren in een taal die doorspekt is met woorden die eindigen op "illah, acha en allah". Het voortdurende gesticuleer met hun fladderende handen moet hun argumenten kracht bijzetten. Ik versta er natuurlijk geen jota van, maar door hun non-verbale expressie begrijp ik dat de heren een duidelijk verschil van mening hebben. Op het terras is het een va-et-vient van toeristen. Ondanks de pittige prijzen is het hier altijd druk. Zelfs het ronduit chagrijnige gedrag van de ober kan hier geen verandering in brengen, want op de een-of-andere manier hééft het plein iets. Het is iets ondefinieerbaars. Het kan onmogelijk aan de 20 meter hoge gedenkzuil liggen die is opgericht ter ere van de 'glorieuze verrichtingen van de Parijse bevolking'. Hiermee wordt de bestorming van de Bastille bedoeld die in 1789 het begin van de Franse revolutie inluidde. Overigens werden bij deze 'heldendaad' slechts negen gevangenen bevrijdt, maar het stak wel de lont in het monarchistische kruidvat. Bovenop de beroemdste erectie van de stad staat een potsierlijk gouden mannetje die de gevleugelde Hermes moet voorstellen; de bezorger van het goede nieuws en de victorie. Bovenop de ultieme reclame van Viagra kan deze naakte postbode onmogelijk de oorzaak zijn van de populariteit van het plein. Wat het dan wel is? Geen idee. Bij gelegenheid moeten jullie dat zelf maar eens aan Hermes vragen.

Op een steenworp van het Gare du Nord ligt Café a la Pinte du Nord. Naar eigen zeggen is men hier gezegend met Spécialité Bière Pression. Argeloos bestel ik een Leffe van het vat. Die komt snel. Met de rekening. Mag ik effe vangen? Zeseneenhalve euro voor een pint. Daar kreeg ik in Spanje drie biertjes voor en dan hield ik nog geld over voor de kauwgomballenautomaat. Het is bekend dat in de omgeving van het Gare du Nord veel Afrikanen wonen. Dat is te zien in het café, dat een prachtige spiegel van de samenleving vormt. Aan de bar en aan kleine tafeltjes scholen groepjes negers samen. In een taal met veel 'oelahs en boelahs' nippen ze zuinig van hun dure koffie of bier. Een enkeling lacht, de meesten kijken somber. De economische crisis heeft deze mensen hard getroffen. Gelaten wacht men betere tijden af. Dan komt er plotseling leven in de brouwerij; een travestiet met een lengte van minimaal twee meter komt binnen. Met zijn rode netkousen, jarretels, rode hoge hakken en een corsetachtig kledingstuk steelt hij de aandacht van alle aanwezigen. Waarschijnlijk zit zijn make-up niet goed, want hij loopt rechtstreeks naar het toilet. Het dámestoilet welteverstaan. Dit Parijs wordt me iets teveel. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Terug naar het reguliere leven of wat dit dan ook mag zijn; ik heb er vrede mee.