21-10-2012 - Ede

Tsja, en dan ineens is de trein om 22.20 uur in Ede-Wageningen en staat mijn vrouw te wachten bij de uitgang. Heel surrealistisch, heel bijzonder en heel fijn. Thuis is er natuurlijk van alles te vertellen. Dat kan uiteraard nooit in een paar uur en daarom hebben we afgesproken dat we de komende weken regelmatig ‘bijkletsmomenten’ creëren, waarin we wederzijds onze belevingen in de afgelopen vier maanden zullen vertellen. Foto’s zullen daarin ongetwijfeld een belangrijke rol spelen, want niets is zo onbetrouwbaar als het menselijk geheugen. Althans, het mijne dan.

’s Ochtends bij de koffie de agenda’s synchroniseren. Afspraken met de garage, familie, vrienden en buren. Het leven krijgt meteen weer structuur en wég is het laat-maar-waaien-gevoel. Zo hoort het ook, ik weet het, maar het is nog wel even wennen. Ik pak mijn rugzak uit. Souvenirtjes, vuile was en vergeten rantsoenen komen boven water. Bij alles wat ik in mijn handen neem hoort een verhaal. Ik doe een poging wat te vertellen, maar het is teveel. Komt later wel. Daarna de boel schoonmaken. Da’s heel erg nodig. Mijn rugzak gaat in het ligbad met een flinke scheut allesreiniger. Het water kleurt snel donker….

Weer thuis. Voor alle huisgenoten toch weer even wennen. Ik hoop op een stukje begrip als ik voor de zóveelste keer over de camino ga vertellen. Over mensen, plaatsen en situaties die ik wel ken, maar mijn toehoorders helaas niet. Ik zal proberen bij hen mijn ei kwijt te raken. Of dat ook gaat lukken weet ik niet. Het is immers nog lang geen Pasen.

Rest mij tenslotte mijn lezers te bedanken. Ik weet dat er veel meer lezers zijn geweest die niet gereageerd hebben op mijn vertelsels. Da’s hun goed recht, hoewel het juist de reacties van lezers zijn geweest die mij geholpen hebben door te zetten en een mooie inspiratie waren dagelijks mijn verslagje te schrijven. Heel veel dank daarvoor, het heeft me echt geholpen. Net zoals er lezers waren die dagelijks zaten te wachten op mijn verslag, zo zat ook ik dagelijks te wachten op de reacties van mijn volgers. Juist deze digitale interactie is een grote toegevoegde waarde geweest en gaven mijn reis extra diepgang. Overigens ben ik als een kind zo blij dat ik nu weer met 10 vingers kan typen, maar dit terzijde.

En dan zijn er ook nog lieden die van mening zijn dat ik columnist moet worden of dat ik een boek moet schrijven. Voor deze mensen heb ik nieuws; dat gaat niet gebeuren. Wat ik gedaan heb is namelijk niet uniek. Jaarlijks gaan 180.000 pelgrims op weg naar Ome Sjaak. In een heilig jaar zelfs een kwart miljoen. Toegegeven, niet iedereen start vanuit Ede, en dat is welbeschouwd maar goed ook. Daarnaast is de (boeken-)markt overspoeld met boeken van mensen die hun pelgrimservaringen kwijt willen. Ook Internet staat er bol van en de wereld staat niet te wachten op nóg een boek van een kwibus die het als prettig heeft ervaren dat de spinnenwebben tussen zijn oren zijn weggewaaid. Zeker, mijn moeder en mijn echtgenote zouden in ieder geval mijn boek aanschaffen, al was het alleen maar uit medelijden. Ook Anneke zou geïnteresseerd zijn in mijn boek, maar die gun ik het recht op haar eigen ervaringen wanneer ze de camino zelf gaat lopen. Dus, Ad, grote kans dat je schelp voor de derde keer naar Saint Jacques gaat, maar dan aan de rugzak van mijn zus. Tot die tijd zal ik het kleinood koesteren en bewaren tot het moment dat Sint Jacobus de schelp wederom tot zich zal roepen.